‘Door mijn perfectionisme stel ik heel hoge eisen’

“Ik groeide op in een behoorlijk strenge, orthodoxe kerk, waar de waarschuwende vinger nooit ver weg was. Als we heilig avondmaal vierden, gingen er vijf mensen aan tafel. God zag ik als een strenge God, niet als een Vader waarbij je tot rust kan komen. Toen ik jaren later op een EVA-weekend was, ging het over de vier seizoenen. Ik dacht: bij mij is het al jarenlang winter. Het is donker, dor, koud en kil. Ik was somber, kon niet blij zijn en voelde me heel zwaarmoedig. Maar waarom? Ik deed toch mijn best en leefde toch netjes?"

Door mijn perfectionisme stel ik heel hoge eisen aan mezelf, maar ook aan mijn gezin

"Eigenlijk geloofde ik zelfs dat niet. Door mijn perfectionisme stel ik heel hoge eisen. Aan mezelf, maar ook aan mijn gezin, op mijn werk, in de kerk. Ik vroeg van iedereen het uiterste en niets was goed genoeg. Bij mijn man en drie jongens had ik vaak een kort lontje. Ik snauwde en grauwde vaak tegen hen. Mijn jongens dropen dan al gauw af. Dat deed zeer en was niet wat ik wilde. Ik worstelde met mijn werk en ook met mijn relatie ging het niet goed. Daarnaast had ik veel zorgen over mijn jongste zoon, die gehandicapt is. Ik probeerde zijn niveau zo hoog mogelijk te krijgen en de perfecte begeleiding voor hem te vinden.” 

Doe-het-zelver

“Aangezien ik een echte doe-het-zelver ben, hield ik mijn rug heel lang recht. Neus in de wind, glimlach op, leuk jurkje aan, haar in de krul: niemand die iets doorhad. Maar diep vanbinnen was ik intens verdrietig en onrustig. Ik bezocht de ene retraite na de andere en ben zelfs naar Israël afgereisd in de hoop daar Jezus tegen te komen. Maar mijn hart bleef onrustig. Ik gaf alles en iedereen daarvan de schuld; aan mij lag het niet. Langzamerhand ging mijn lichaam tegenstribbelen. Ik kreeg steeds meer last van mijn rug. Toen ik ook nog ontzettende zenuwpijn in mijn mond kreeg en ik de tandarts vroeg om al m’n tanden eruit te halen, zei hij: ‘Je moet gaan ontspannen.’ Hoezo ontspannen, dacht ik. Mijn kaken bleken strak van de stress te staan."

Ik gaf alles en iedereen de schuld; aan mij lag het niet

"Aan mijn geloof had ik op dat moment weinig. Mijn woestijnreis was lang en eenzaam. God, waar bent u nou? Laat eens wat zien en wat horen? Omdat ik het lastig vond om er met mijn man over te praten, ben ik in therapie gegaan. Ik kwam bij trainer Mirjam van der Vegt terecht, die een tijdje met me optrok. Het was ontzettend confronterend. Het probleem lag niet bij anderen, maar bij het accepteren van mezelf. Ik moest net als het volk Israël door Mara heen. Ik moest mijn eigen perfectionisme en faalangst in de ogen kijken. Het lef hebben om erdoorheen te trekken. Ik moest leren om kwetsbaar te zijn en om hulp te vragen. Het boek ‘De kracht van kwetsbaarheid’ van Brené Brown heeft me daar echt bij geholpen. Juist als je je kwetsbaar opstelt, kun je echt contact maken. Met mensen om je heen, maar ook met God. Het is niet erg om te zeggen dat het gewoon even niet gaat. Ik mag een time-out nemen. Daar wordt niet gek over gedaan. Het mag.”

Is dat echt voor mij?

“Omdat de hemel voor mij van koper leek, waren er gelukkig vriendinnen om me heen die met en voor me baden. Een preek van Henri Nouwen opende mijn ogen voor het feit dat ik wél van waarde ben, dat ook ík Gods geliefde dochter ben. Ik riep het altijd tegen anderen, maar zelf geloofde ik het niet. Biddend vroeg ik aan God: is dat echt voor mij? Ik heb het geleidelijk geaccepteerd. Ik ben Gods geliefde dochter, wat een genade! Vanuit Mara kon ik langzaam doortrekken naar Elim, de oase. In Elim vind ik rust en ruimte. Niks moeten. Je niet mooier voordoen dan je bent. Gewoon zijn. Dat is genoeg."

Jezus zelf moest door de blubber heen, wie ben ik om te denken dat ik eromheen kan?

"Als ik nu thuis ben, voelen mijn kinderen de rust. Ik probeer een biddende moeder te zijn die haar kinderen de ruimte geeft, ook al is dat is soms een struggle. Als mijn zoon van 15 lage cijfers haalt, moet ik opletten dat ik er niet te veel bovenop zit. In mijn nieuwe baan mág ik aangeven als ik iets niet weet en ook thuis probeer ik door te laten schijnen als ik iets ingewikkeld vind. In periodes van stress heb ik de neiging om terug te schieten in oude patronen, omdat ik bang ben dat ik de touwtjes uit handen verlies. Het leven is niet alleen maar Elim. Jezus zelf moest door de blubber heen, wie ben ik om te denken dat ik eromheen kan? Maar ik weet nu: waar ik ook doorheen ga, God is er altijd bij.”

Het wordt altijd weer lente

“Hoe lang de winter ook duurt; na de winter komt er altijd een lente en een zomer. Het is niet uitzichtloos. Dat is echt heel belangrijk om te beseffen. De natuur lijkt in de winter soms dood en dor, maar ergens is er een kiem. Er komen altijd weer knoppen aan de bomen. Blijf moed en hoop houden. Er is een vaste grond.”

Hoe wonderlijk mooi is Gods eeuwige naam!
Verborgen aanwezig deelt Hij mijn bestaan
Waar ik ben, is Hij: wat een kostbaar geheim.
Zijn naam is Ik ben en Ik zal er zijn!

Luister hier naar de podcast van Ron van der Spoel over Mara en Elim