Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Door SOLK heeft Saskia altijd pijn: ‘Ik heb God nodig om staande te blijven’

'Ik wíl wel gewoon leven'

SOLK. Dat is de officiële benaming voor de pijnklachten die Saskia al zo’n tien jaar met zich meezeult. En dat terwijl ze nog maar 22 is. In haar dagelijkse strijd is het geloof voor haar een belangrijk houvast. “Het is fijn dat Iemand me laat voelen: het zit niet mee, maar je staat er niet alleen voor.”

Deel:

SOLK staat voor somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten. Zelf leg ik het vaak uit als een ziekte waarbij hoofd en lichaam niet helemaal samenwerken”, vertelt Saskia. “Die klachten ontstonden rond mijn tiende. Sindsdien ben ik altijd misselijk, heb ik veel buikpijn en ben ik snel moe. Onderhuidse spanningen uiten zich ook in pijn in mijn lijf. Ik ben de hele medische molen door geweest en heb allerlei pilletjes geprobeerd. Niks sloeg aan.”

Pijn tussen de oren

De pijn heeft zo’n invloed op haar dagelijks leven, dat het Saskia niet lukte om haar middelbare school af te maken. “Ik ben echt niet bij de pakken neer gaan zitten, want daar bereik je niks mee. Zo fietste ik nog dagelijks 25 kilometer naar school. Maar ik bleef snel moe en kon na een dag school ’s avonds niks meer. Daarnaast was ik veel ziek. Daardoor heb ik mijn eindexamen ook niet gehaald”, legt ze uit.

De huisarts moedigt Saskia aan om naar een psycholoog te gaan, maar daar wil ze in eerste instantie niks van weten. “Ik kon niks psychisch bedenken als veroorzaker van de pijnklachten. Ik dacht alleen maar: het zit niet tussen mijn oren, ze hebben gewoon iets over het hoofd gezien.”

De kentering komt als ze jaren later een EH-traject volgt in Amersfoort. “Dat is een school voor jongeren, waar ze je begeleiden in je persoonlijke en christelijke vorming. Ze helpen je daar ook steviger in het leven te staan. Toen besefte ik dat het misschien toch iets psychischer is dan ik dacht.”

‘Ik heb mezelf wijsgemaakt dat ik het niet waard ben om naar te luisteren’ 

Zelfliefde

“Ik ben namelijk van jongs af aan veel op zoek naar bevestiging. Op de een of andere manier heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik het niet waard ben om naar te luisteren en dat ik niet goed genoeg ben. Ik werk altijd extra hard, in de hoop complimentjes te krijgen. Daar haal ik dan de bevestiging uit dat ik wél goed genoeg ben. Nu, onder behandeling van een therapeut, ben ik me daar steeds meer bewust van. Erover praten helpt, maar het is niet met een paar gesprekken opgelost.” 

Impact

Saskia (SOLK)

Dat haar leven er door haar lichamelijke en psychische klachten niet zo uitziet als dat van een gemiddelde 22-jarige, vindt Saskia lastig. “De ziekte heeft een behoorlijke impact op alles wat ik doe. Op de middelbare school heb ik weinig vrienden gemaakt, omdat ik geen energie had om ’s avonds naar een jeugdclub of sportvereniging te gaan. Ook kon ik me niet indenken dat iemand mij als vriend zou willen hebben, omdat ik daar niet leuk genoeg of te ingewikkeld voor was.
Daardoor heb ik nu weinig vriendschappen om op terug te vallen.

Bovendien doe ik niet het werk dat ik graag zou willen doen: ik verkoop vier dagen in de week broodjes. Leuk, maar het is niet het plan van mijn leven. Hiervoor heb ik wel ander werk gehad, maar ik liep telkens tegen mezelf aan. Daardoor sta ik nu niet op het punt in mijn leven waar ik graag had willen staan. Dat mijn leeftijdsgenoten wel alles kunnen, vind ik heel moeilijk om te zien. Ik wíl wel gewoon leven, maar heb het gevoel dat ik geremd word.”

‘Als ik alles in zou nemen, zou de pijn wél over zijn’

Halve apotheek aan medicijnen

Toch staat ze vrijwel elke dag vol goede moed op. “Er zijn wel eens dagen dat ik mijn bed niet uitkom. Dan zit ik mijn eentje en geef ik me echt even aan over. Ik heb ook wel een periode gehad dat mijn leven echt een zwaar gevecht voor me was. Ik overwoog zelfs om het gevecht op te geven. Ik had zoveel medicijnen uitgeprobeerd; ik had een halve apotheek aan medicijnen die niet waren aanslagen. Als ik alles tegelijk in zou nemen, zou de pijn wél over zijn. In het leven hierna is tenslotte geen pijn. Gelukkig heb ik die stap uiteindelijk nooit gezet.”

Een van de redenen dat Saskia volhoudt, is het geloof. “Dat helpt me om door te gaan. Ik ben van huis uit gelovig opgevoed, maar als kind had ik er niet zoveel mee. Naarmate ik ouder werd, realiseerde ik me: ik heb God nodig om staande te blijven. Het idee dat er Iemand is die naast me staat, mijn hand pakt en me erdoorheen leidt. En - hoe moeilijk ik dat ook vind - Iemand die zegt: je bent een mooi mens en Ik ben blij met je. Want om eerlijk te zijn, kan ik maar moeilijk geloven dat God of iemand anders van me houdt.”

Vriendschappen opbouwen

Nu ze sinds kort in Soest woont, doet ze er alles aan om nieuwe vriendschappen op te bouwen. Zo heeft ze in haar zoektocht naar een passende kerk al veel mensen ontmoet. Dat gezellige afspraken met die nieuwe contacten vooral in de avonduren plaatsvinden, neemt ze voor lief. “Zodra ik de deur uitga, zet ik mijn masker op. Dat doe ik tijdens mijn werk, maar ook op andere momenten. Ik wil niet dat iedereen weet dat ik ziek ben. Ik lach en ga gewoon door. Als ik met nieuwe mensen heb afgesproken en het was gezellig, neem ik de pijn achteraf op de koop toe.”

En hoewel ze dus weinig praat over haar echte gevoelens, neemt ze af en toe wel iemand in vertrouwen. “Dat zijn er de laatste jaren wel minder geworden. Ik heb de afgelopen jaren aan meerdere mensen verteld hoe het écht met me ging. Daarna heb ik niks meer van ze gehoord. Er zijn wel mensen met wie ik kan praten, zoals mijn neef en mijn nicht. Maar omdat ik het gevoel heb dat ik iemand snel tot last ben, val ik ook hen niet te veel lastig.”

Het komt goed

Om toch troost te vinden op moeilijke momenten, zoekt Saskia haar toevlucht vaak in aanbiddingsmuziek. “Er is één liedje waarbij ik echt breek: ‘You’re gonna be okay’ van Brian & Jenn Johnson. Soms vraag ik me af waarom ik door zo’n diep dal moet voordat de zon gaat schijnen. Ik droom ervan om nergens meer last van te hebben. Dit lied belooft dat het uiteindelijk allemaal goedkomt. En weet je, de zon hoeft ook niet per se te gaan schijnen, kunnen dansen in de regen vind ik al meer dan genoeg.” 

Lees ook: Marike ervaart dat onze samenleving niet goed raad weet met moeite en verdriet. Ze merkt dat in reacties op haar chronisch ziek zijn.

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen
--:--