Een wonder van 2040 gram
"Of we het kindje weg wilden laten halen? Nee!"
Zonder zich zorgen te maken, gingen Wilmy en Armando van Veen naar het ziekenhuis voor de 20-weken echo van hun ongeboren baby. Ze merkten dat er iets mis was toen het personeel ernstige blikken met elkaar uitwisselde. “We moesten gaan zitten voor de uitslag. En die was niet best...”
Hoera, je bent zwanger! Tijd om babykleertjes te shoppen, een kamertje in te richten, te pronken met echofoto’s en je te verheugen op een nieuw gezinslid. Maar voor Wilmy (30) en Armando (29) van Veen maakte die gezellige voorpret al snel plaats voor ernstige zorgen...
In Zijn hand
Armando: “We vertrouwden tijdens dit proces op God. Dankzij het geloof konden we samen sterk zijn in deze emotionele achtbaan.”
Wilmy: “We dachten: we zien hoe het loopt en leggen het in Zijn hand. Het schiet niet zo veel op om je zorgen te maken. Bij God zijn je zorgen veilig. Hij kan iets doen met de situatie, wij niet. We wisten dat het verkeerd kon aflopen, maar God liet ons zien dat Hij er voor ons is. Tijdens de spannende momenten was Hij er. God heeft ons Zijn trouw bewezen. Het is geweldig dat je daarop kunt vertrouwen.”
Wilmy: “Het klinkt misschien gek, maar we kijken niet terug op een vervelende zwangerschap. Ook in het ziekenhuis waren er enorm veel momenten om dankbaar voor te zijn. Vrienden en familie verrasten me in het ziekenhuis met een babyshower. En doordat we 25 echo’s hebben gehad, hebben we ons kindje vaak kunnen bewonderen. We hebben een enorme berg echofoto’s. Bovendien waren we steeds op zo’n ernstig scenario voorbereid dat de uitslagen vaak meevielen.”
Doordat we 25 echo’s hebben gehad, hebben we ons kindje vaak kunnen bewonderen.
Armando: “De weken trokken voorbij en we zagen het kindje groeien. Op den duur was ik nergens meer bang voor. Ze was nog steeds klein, maar na de vele controles en het zien van alle schopjes tegen Wilmy’s buik, voelde ik dat het goed zat.”
Wilmy: “Inderdaad, de mensen om ons heen maakten zich meer zorgen dan wijzelf. Ons kindje werd zo sterk, dat ze misschien zelfs een natuurlijke bevalling zou aankunnen. Al die tijd waren we uitgegaan van een keizersnede, omdat dit voor haar minder heftig is. Maar dit is niet nodig geweest. Na 37 weken ben ik op 16 april via de natuurlijke weg bevallen van onze dochter Evi.”
Armando: “Wat een wonder was dat. Een wonder van 2040 gram.”
Wilmy: “Na de bevalling werd Evi op mijn borst gelegd. Ze huilde gelijk en keek tevreden om zich heen. Op het eerste gezicht leek ze gezond. De kinderarts nam haar al snel mee. De onderzoeken bevestigden dat ze een gezond meisje is. Ze had wat afwijkingen die horen bij haar lage gewicht, maar die waren niet ernstig.”
Extra dankbaar
Wilmy: “Soms denk ik terug aan de gesprekken die we hadden in het ziekenhuis. Je zou er maar voor gekozen hebben om het weg te laten halen. Daar moet je toch niet aan denken? Ik vind het schokkend dat dit zo vaak voorkomt. Evi is een prachtig meisje. En zelfs al was ze niet perfect...”
Armando: “Iedereen is dankbaar voor de geboorte van een gezond kindje, maar na alles wat wij hebben meegemaakt, is die dankbaarheid extra groot.”
Het hele interview met Wilmy en Armando is te lezen in EO Visie.
Video: Nathalie van 't Slot
Tekst: Femke Taale
Geschreven door
Nathalie van 't Slot
