Elise kreeg een depressie nadat ze haar biologische familie ontmoette

“Ik ben op jonge leeftijd geadopteerd en naar Nederland gekomen. Net als vele andere geadopteerden kreeg ik te maken met hechtingsproblematiek en belandde ik in een identiteitscrisis. Er ontstonden allerlei vragen en ik hoopte daarop antwoord te vinden door op zoek te gaan naar mijn biologische familie. Via een organisatie heb ik ze kunnen vinden en ging ik samen met mijn adoptieouders op reis om ze te ontmoeten.”

Twee werelden

“Het was heel fijn om mijn biologische ouders, broers en zussen te ontmoeten, maar ook kostte het me enorm veel energie. Ik wist dat ik uit dit gezin kwam, maar toch waren ze op emotioneel gebied nog heel ver weg. Het voelde echt alsof ik te maken had met twee verschillende werelden. Toen ik in het vliegtuig terug naar Nederland zat, kwam het besef dat ik net zo goed in armoede had kunnen opgroeien. Dat zette me ontzettend aan het denken.”

Depressie

“Net na mijn terugkomst had ik nog regelmatig contact met mijn biologische familie via WhatsApp, maar dat werd algauw minder. Ik kreeg steeds meer last van sombere gedachten. Mijn hoofd zat te vol van de reis en alles daaromheen. Er was geen ruimte meer om nieuwe relaties op te bouwen. Mijn adoptieouders hebben mij heel veel liefde gegeven, maar zij hebben mij in de rol van ouders niet genoeg kunnen geven wat ik als kind nodig had. Later ontdekte ik dat mensen uit mijn omgeving dit ook zo zagen.

De reis naar mijn biologische familie heeft me enorm aan het denken gezet over hoe mijn leven was en hoe het had kunnen zijn. Ik ontdekte dat ik op materialistisch gebied enorm gezegend ben, maar op emotioneel vlak heb ik in mijn opvoeding in Nederland veel moeten missen. Ik wist dat de ontmoeting met mijn biologische ouders heftig zou zijn, maar ik had er niet op gerekend dat deze reis juist pijnlijke zaken rondom de relatie met mijn adoptieouders zou triggeren. Toen dit besef bij me binnendrong, verzonk ik in een depressie. Er waren te veel heftige gebeurtenissen in een korte tijd gebeurd, wat ik niet kon verwerken.”

“In het begin nam ik mijn sombere gedachten nog niet heel serieus. Ik wist immers dat deze reis heftig zou zijn en dacht dat het nare gevoel erbij hoorde. En had ik niet ontzettend veel geluk dat ik niet in armoede hoefde op te groeien? Maar de depressie slokte als een schaduw langzaam mijn hele leven op. Het ging zelfs zo ver dat ik een zelfmoordpoging deed.”

Rugzakje

“Omdat het te confronterend was om tijdelijk bij mijn adoptieouders te blijven, heb ik een tijdje bij vrienden gewoond en kreeg ik professionele hulp. Hier leerde ik langzaam weer te accepteren dat God van me houdt en dat Hij het beste met me voorheeft. Mijn adoptieouders neem ik niets kwalijk, maar na alles wat ik heb doorgemaakt ben ik wel negatief gaan kijken tegenover adoptie. Natuurlijk besef ik dat er ook heel veel positieve adoptieverhalen zijn, maar door mijn ervaringen kijk ik met een gekleurde bril naar adoptie. Ik vraag me soms af of het goed geweest is dat mijn ouders me hebben kunnen adopteren. De perfecte ouders bestaan niet, maar als je een kindje adopteert weet je dat het al een rugzakje met zich meedraagt. Daar moet je als adoptieouders extra goed mee om kunnen gaan.”

Levenservaring

“De band met mijn biologische familie heeft zich niet verdiept. Toch heb ik geen spijt van de reis. Ik weet nu waar ik vandaan kom en dat God er altijd bij is geweest, ook tijdens de lastige perioden in mijn leven. Ik ben heel dankbaar dat God me in een christelijk gezin heeft laten opgroeien. Hij was en is er altijd voor mij. Hij draagt mij als ik zelf niet meer kan en zonder Hem was ik niet geworden wie ik nu ben. Door alles heen heeft God ervoor gezorgd dat ik veel levenservaring en doorzettingsvermogen heb gekregen. Die kwaliteiten wil ik gebruiken om anderen te bemoedigen. Hoe uitzichtloos je leven er ook uitziet, God is erbij. Hij laat je niet alleen en Hij helpt je door alles heen. ”

*) Elise is niet de echte naam van de geïnterviewde. 

Lees ook: Marians man heeft een depressie