'Ellen is nog in Roemenië, terwijl ik weer in Nederland ben'

Ellen: “In 2005 vertrok ik naar Roemenië om een paar maanden te werken voor een zendingsorganisatie in een dorp waar ongeveer 300 Roma-families in armoede leven. Ik voelde me direct helemaal thuis. Mijn hart ging letterlijk sneller kloppen voor dit land.”

Jorrit: “Ellen en ik waren toen al samen, dus ineens hadden we een lange afstandsrelatie! Ik ging haar na drie maanden ophalen en we hebben in Roemenië samen een hele bijzondere week meegemaakt waarin Ellen zich heeft laten dopen. Beiden koesterden we een diep verlangen ons in te zetten voor Gods koninkrijk en de mensen daar.”

Ellen: “Het liefst wilden we meteen blijven. Maar achteraf gezien is het goed dat we eerst terug zijn gegaan naar Nederland. Daarin zien we echt Gods plan. We vonden een thuisgemeente. In 2009 werd onze zoon Levi geboren. Het verlangen om terug te gaan naar Roemenië bleef.”

Jorrit: “Ik was bezig met mijn promotieonderzoek biomechanica, maar vond onderwijs en werken met mensen het leukste. Daar leefde ik van op. In mijn onderzoekstraject liep ik wat vast. Ik verlangde naar verandering. In 2011 zijn we naar Roemenië vertrokken.”

Ellen: “Ik draaide mee in Casa Ana, een inloophuis voor Roma kinderen. Zij leven daar in heel moeilijke omstandigheden. Weinig onderwijs en werkgelegenheid en veel discriminatie. Kinderen worden zwaar verwaarloosd. In Casa Ana konden ze spelen en kregen ze eten. Het was prachtig dat we zo Jezus’ liefde konden laten zien.”

Jorrit: “Ik werkte ook in het inloophuis, maar ging later lesgeven op de Bijbelschool. Het was een mooie tijd. En ik mocht deel uitmaken van het leiderschapsteam van de Roma-kerk.”

Ellen: “Vlak nadat onze dochter Thirsa in 2012 was geboren, kwam baby Natalia in Casa Ana terecht. Verlaten door haar moeder terwijl haar vader worstelde met alcoholisme. Na verloop van tijd kwam de vraag of wij Natalia in huis wilden nemen. Ik twijfelde enorm. Welke impact zou dit zou hebben op onze eigen kinderen? Aanvankelijk zeiden we nee.”

Jorrit: “Toch voelde dat niet goed. Laten we ons leiden door angst voor wat er mis kan gaan, of door geloof? Ik kreeg de woorden van Jezus op mijn hart: ‘Als je een kind in mijn naam ontvangt, ontvang je Mij’. Dat gaf de doorslag: Jezus is erbij. We hebben Natalia met liefde in ons gezin opgenomen.”

Ellen: “Begin 2024 besloten we terug te keren naar Nederland. Het schoolsysteem in Roemenië baarde ons zorgen en we verwachten dat het toekomstperspectief voor Natalia hier in Nederland beter is. We startten een adoptieprocedure zodat ze met ons mee kon. Maar deze procedure blijkt heel tijdrovend en complex te zijn.”

Jorrit: “Momenteel zijn we als gezin verdeeld. Levi, Thirsa en ik zijn nu al in Nederland zodat de kinderen op hun nieuwe school kunnen beginnen, terwijl Ellen en Natalia in Roemenië wachten op de afronding van het adoptieproces. We hopen en bidden dat we begin 2025 als gezin herenigd zullen zijn.”

Ellen: Ondanks alles zien we opnieuw Gods plan in dit proces. Hij is trouw!”

• Vind jij de 15 cadeaus in het kerstverhaal?

  Speel onze speciale kerstgame op eo.nl/kerst! Verzamel binnen de tijd alle cadeaus en laat je verrassen door het grootste kerstcadeau ooit.

  Speel nu