Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Erika wil een tweede kindje, maar kreeg veel verdriet te verwerken

‘Ik heb een gezin in de hemel’

Erika’s leven verliep vrij gewoon. Ze trouwde en zoon Noah werd geboren. Vier jaar later, na de burn-out van haar man Erik, was er de wens voor een tweede kindje. Maar toen Erika zo’n zeven weken zwanger was, kreeg ze een miskraam. Erika: “Het komt wel weer goed, dachten we.”

Deel:

Erika: “Bij de eerste miskraam hebben we niet heel erg stilgestaan. Misschien vonden we het achteraf nog wel heftiger dan toen het daadwerkelijk gebeurde. Ik was er wel verdrietig van, want we hadden al zo lang gewacht. Ik vond het wel gemeen dat het nou net ons moest overkomen. Maar we konden het nog heel goed relativeren. Ik vroeg mij wel af: is dit al leven?”

20-wekenecho

Een jaar later werd het gezin weer zwanger. Erika: “Ik vond het heel spannend en had continu de angst: het kan misgaan. We zaten meer in de angst dan in het genieten. We hebben tot vier maanden gewacht met vertellen dat ik zwanger was: stel dat het fout zou gaan. Maar na drie goede echo’s waren we eindelijk uit die angst. Bij iedere echo denk je steeds meer dat het nu goed is. We onthulden de zwangerschap op Noahs verjaardag, met een gender-revealballon. Het zou een meisje worden!”

Door de vorige miskraam, zaten we meer in de angst dan in het genieten

Toch blijkt er op de 20-wekenecho iets niet goed te zijn met hun kindje. “Dat het niet goed was, had ik nu niet meer kunnen bedenken. Je gelooft het niet, het is een klap in je gezicht. Maar je gaat ook meteen in de overlevingsstand. Wij kiezen voor leven, dus we moesten goed bedenken hoe we dat gingen doen. Stel ons kindje kon helemaal niets. Hoe gaan we dat dan doen?”

Niet levensvatbaar

“Twee weken later hoorden we dat ons kindje niet levensvatbaar was. Als ze werd geboren, konden ze wel comfort bieden, maar het voelde voor ons als wachten zijn tot ze de strijd zou verliezen. We stonden voor de keuze om de zwangerschap af te breken of uit te dragen. Waar doe je goed aan als je ingrijpt in leven? Uiteindelijk maakten we andere keuzes dan het ziekenhuis voor ons voor ogen had. Dat was nog best lastig. Maar vanaf 24 weken zou mijn kindje geregistreerd worden, dus ik wilde die 24 weken halen. Hierna kon je de zwangerschap ook niet meer afbreken.”

Vijftig minuten na de medicatie ben ik natuurlijk en spontaan bevallen

We hadden een heel plan gemaakt en besproken wat we wel en niet wilden. Ik wilde graag ingeleid worden op 28 weken, zodat ze wel levensvatbaar was. Maar toen het zover was, drongen de artsen bij mij aan op medicatie, want ze stonden toch niet achter inleiden. Ik had al weeën, maar dat kon niet volgens de artsen. De arts zou ons naar huis sturen als we geen medicatie zouden gebruiken, zei hij. Toen hebben we het overgegeven aan God. Vijftig minuten na het innemen van de medicatie ben ik natuurlijk en spontaan bevallen. De medicatie heeft haar nooit bereikt, dat vond ik echt ingrijpen van God.”

Een uur samen

Erika-tweede-kindje

“Ons meisje noemden we Eden. Ze heeft een uur geleefd, waarin we haar konden ontmoeten en tijd hadden om afscheid te nemen. Ze leefde, ik was helemaal in tranen. Dit was mijn wens! Toen zij overleed voelde ik dat. Het was goed, ze ging naar het paradijs, dat past bij haar naam Eden. We gingen naar huis met een overleden kindje op schoot. Noah heeft haar ook nog even gezien en tóch koekjes met muisjes uitgedeeld op school de volgende dag. Want hij had wel een zusje gekregen. Ik vind het fijn als mensen over haar praten en haar naam noemen.  Het gemis is iets wat je meedraagt, elke dag. Het wordt onderdeel van wie je bent. Ik ben nooit meer dezelfde persoon.”

We gingen naar huis met een overleden kindje op schoot

Toch wilden we na een poos nog een keer proberen om een kindje te krijgen, want onze wens was er nog steeds. Omdat er geen redenen waren waarom we niet zwanger konden worden, gingen we door. Na een klein jaar was het nog steeds niet gelukt, dus gingen we naar het ziekenhuis. Maar ik was al drie keer zwanger geweest dus er was vast niks, dachten we.”

Spontaan zwanger

“Na een paar maanden werden we opgebeld. Er zat geen leven in het zaad van Erik. We vroegen ons af: hoe kon dit opeens? Omgevingsfactoren, gewoon pech, werd ons verteld. We werden doorverwezen naar het Erasmus en kregen daar het ICSI-traject voorgesteld. Hierna was er niets meer mogelijk. We hadden nooit verwacht hier te komen. Noah was inmiddels zeven. Er kwamen vragen: willen we dit wel?”

We vroegen ons af: hoe kon dit opeens?

“Na een strijd hadden we een afspraak gemaakt die bestond uit drie mogelijkheden: het lastige ethische leggen we in Gods handen en we gaan het traject in. Of ik zou spontaan zwanger worden, of we kregen een duidelijke ‘nee’ van God. Ik was net van de wachtlijst af, toen ik ineens spontaan zwanger werd. Een week daarvoor was ik nog gebeld door iemand die gedroomd had dat ik zwanger zou worden. God had ons het traject bespaard!”

Miskraam

“Meteen kwam ook de angst. Toch hadden we meerdere bevestigingen gehad, dus we moesten vertrouwen. Het kan nu niet misgaan. Maar toen we naar de echo gingen kregen we te horen dat het niet goed was. Er was geen hartslag. Ik was heel boos en snapte het echt niet. Ik kon er niets moois uithalen, ik was er echt klaar mee. Mijn man was altijd zoekend in het geloof en stortte met zijn vertrouwen naar beneden, alweer.” 

We hebben wel een dochter gekregen, ze is er alleen niet

“Nu zitten we alsnog in het traject, en er is nu een embryo teruggeplaatst. Eentje, dat is weinig kans. Maar zou God ons dan nu misschien alsnog leven geven? Als het helemaal niet meer lukt, moet ik mijn wens loslaten. Wat als het wel lukt? Gelukkig zien we alle mooie dingen in het leven nog, zijn we dankbaar, en raken we niet verbitterd. We leven nu eenmaal in een gebroken wereld en er zijn veel dingen die we niet snappen. Maar God is goed en zijn plan met ons is goed. God heeft ons een belofte gedaan, maar ook dat is heel kwetsbaar. We hebben wel een dochter gekregen, ze is er alleen niet. Ik heb een gezin in de hemel.”

Lees ook: Helma (40) is single en hoopt op een kind via een zaaddonor

Geschreven door

Eva Celine Prins

--:--