Kerst in het ziekenhuis: Esters zoon onderging een risicovolle hartoperatie

Jarnick is geboren met een gaatje in het tussenschot van zijn hartkamers. Dat wisten Ester en haar man Hendri nog niet bij zijn geboorte. “Pas tijdens een regulier bezoek aan het consultatiebureau, merkte de arts een hartruisje op. Daar maakten we ons aanvankelijk niet heel druk om. Jarnick was een vrolijk, opgewekt ventje en leek er geen last van te hebben. Hij had altijd een lach op zijn gezicht. We zijn ook nuchter van aard, en verwachtten dat het goed zou komen. Maar uit nader onderzoek bleek ineens: dat is geen onschuldig hartruisje. Jarnick had een gaatje in zijn hart.”

Als het lachen stopt

Dikwijls groeit zo’n hartgaatje vanzelf dicht, maar tijdens controles in het ziekenhuis bleek dat het bij Jarnick juist groter werd. “We moesten hem goed in de gaten houden, want een simpel verkoudheidvirus kon al veel impact hebben. Dus toen hij begin december verkoudheidsklachten kreeg, namen we contact op met het ziekenhuis. We kwamen op een spoedlijst voor een hartoperatie. Jarnick bleef zelfs toen nog een lachebekje, ondanks dat hij zich niet goed voelde. Maar ineens sloeg dat om. Hij stopte met lachen en op dat moment wist ik: dit gaat verkeerd. Toen ook zijn oogleden dik werden en zijn mondje en handjes blauw, voelde ik dat het menens was. Jarnick ging ineens achteruit. In het ziekenhuis, waar we werden opgewacht, vertelden ze ons later dat dit geen week langer had moeten duren.”

Uit handen geven

Het emotionele moment dat Hendri en Ester Jarnick moeten overdragen aan de artsen voor de operatie, staat hen nog haarscherp bij. “Het gaat zo tegen je gevoel in om je kind uit handen te geven. Tegelijkertijd wisten we dat dat het beste was voor Jarnick. Dat maakte ons verdrietig en blij tegelijk. We legden hem in de handen van de artsen, maar eigenlijk vertrouwden we hem toe aan de handen van God. Want Hij stuurt de handen van de artsen.”

Alle ruimte krijgen

In de periode rond de operatie verbleven Hendri en Ester in Ronald McDonald Huis Leiden. “Dat was fijn, want dagelijks heen en weer rijden was geen optie. De ontvangst voelde goed, letterlijk en figuurlijk warm. De warme sfeer van de feestdagen was voelbaar, ook al waren onze hoofden vol van zorgen om Jarnick. Wij kregen daar alle ruimte en dat was precies wat we nodig hadden. Ook van onze omgeving, familie en kennissen, ontvingen we veel steun. ‘We bidden voor jullie’, zeiden ze. Toen we in de medische molen zaten, besefte ik het me nauwelijks, maar dat was zo waardevol. We werden gedragen door gebed.”

Tijdens die jaarwisseling sliepen de ouders vooral veel. “We waren veel in het ziekenhuis en in het Ronald McDonald Huis was het rustig. We vonden daar de energie die we nodig hadden om er te zijn voor ons mannetje. Oud en nieuw leek niet van belang. Alleen de zorg om Jarnick telde.”

Inmiddels is Jarnick een echte puber. Elke vier jaar gaat hij voor controle naar het ziekenhuis. Zijn hart doet het inmiddels goed, maar geestelijk heeft hij er effect van ondervonden. “Wat zijn babylijfje meemaakte, kon hij toen niet in zijn hoofd verwerken. Daardoor heeft hij ADHD-plus ontwikkeld. De ‘plus’ staat voor hechtingsproblemen. Het betekent dat Jarnick tijd nodig heeft voordat hij mensen vertrouwt. Daar leren we allemaal mee omgaan. We zijn vooral dankbaar dat het goed gaat met zijn hart.”

Niets is vanzelfsprekend

De situatie met Jarnick heeft het gezin dichter bij elkaar gebracht. “We hebben geleerd om er veel over te praten en we beseffen dat niets vanzelfsprekend is.” Ook hun band met God is nog sterker. “We hebben het diepe besef dat we dit niet hadden gekund zonder God. We konden bij Hem terecht met onze diepste gevoelens.”

Dit jaar hopen Hendri en Ester de feestdagen te vieren zoals ze dat het liefste doen: gezellig samenzijn met hun vijf kinderen en aanstaande schoondochter.

Lees ook: kerst op de hartbewaking

Tekst: May-lisa de Laat