Esther is verslaafd aan natuurzwemmen

‘’Vanmiddag ga ik weer,’’ vertelt Esther. Door haar stem kun je het verlangen naar water horen. ‘’Minimaal drie keer per week ga ik zwemmen, maar soms wel vier of vijf keer. Altijd in natuurwater. Ik woon vlakbij het Veluwemeer en daar zoek ik een plek waar het water wat dieper is. Samen met een vriendin ben ik verslaafd geraakt aan deze hobby.

Bijzondere hobby: natuurzwemmen

Soms als ik aan het hardlopen ben en ik kom langs een plas, dan lijkt het water me te roepen. Ik moet er dan gewoon in. Als het wat warmer is kan ik echt genieten als ik net het water instap. Maar soms denk ik ook: ik wil niet. De kou overvalt me in het begin. Maar daarna raak ik gewend aan dat gevoel. Als ik zwem kijk ik over het wateroppervlak. Ik zie de zon en hoor vogels over mij heen vliegen. Dat heeft een verstillend effect, en tegelijkertijd voel ik me juist heel levend. Dat gevoel is intens. Als ik daar zo zwem voel ik me zo dankbaar. Dat mijn lijf gezond is en dat ik tijd heb om daar in het water te liggen.

Als ik in het water ben voel ik dat God van mij houdt

Natuurzwemmen is voor mij ook een soort stille tijd. Als ik in het water ben voel ik dat God van mij houdt en dat Zijn oog op mij rust. Soms bid ik, en soms gaan mijn gedachten alle kanten op. Het is een andere ervaring dan als je in een bootje zit. Ik kijk boven de waterrand en ben midden in de schepping. Ik voel me dan zo intens gezegd en geliefd.

Het gebeurt ook weleens dat ik begin te zingen. Dan kan ik niet anders dan met mijn handen in de lucht God prijzen. Ik kan er niet het juiste woord voor vinden, maar het voelt alsof mijn lichaam en geest een reset krijgen. Soms zwemt er een zwaan een eindje met me mee. Het is altijd een zwaan die alleen is. Zwanen vliegen ook over ons heen. Dan hoor je hun vleugels. Nog nooit eerder had ik zoiets gehoord. En bij een plas dicht bij mijn huis loopt langs het water een muur met zwaluwholletjes erin. Als ik daar zwem, vliegen er de hele tijd zwaluwen over mijn hoofd. Zo gaaf!

 Ik was altijd bang voor kou

Hoe deze hobby is ontstaan? Ik was altijd bang voor kou. Echt een koukleum was ik. Tot ik via een bootcamptrainer kennismaakte met een ijsbad. Je moet leren ontspannen in de kou. Die ervaring smaakte naar meer. Met een vriendin ben ik in de zomer in natuurwater gaan zwemmen. Eigenlijk is onze hobby toen per toeval ontstaan. Vanwege het coronavirus mochten we niet het zwembad in. Toen we eenmaal in de natuur zwommen vonden we dat veel fijner. Je hoeft geen oudere dames in te halen, en het uitzicht is geweldig. Ik ga nu echt niet meer naar het zwembad.

Meestal gaan we na een half uur het water uit. Als het warmer wordt zwemmen we langer.  Ik ben wel voorzichtig want je raakt een beetje onderkoelt. Je moet niet onbesuisd worden. Is mijn kaak een beetje stijf? Dan ga ik eruit. We zwemmen ook bij plekken waar je snel kunt gaan staan. En we hebben een vlotter, een soort oranje ballon om ons middel. Dan ben je goed zichtbaar.

Ik heb altijd een pak aan. Zonder pak zwemmen heet dippen. Samen met mijn vriendin ben ik steeds meer spullen gaan kopen voor onze hobby. Het begon met een zwempak, vervolgens duikhandschoenen, maar die waren niet dik genoeg, dus toch weer andere gekocht. Inmiddels behoren een mutsje, hesje en goeie watersokken allemaal bij onze uitrusting.

Praten met God in het water

Als het erg koud wordt merk ik dat het fijner is om even te lopen in het water. Dan trek ik mijn pak uit en blijf ik nog een minuutje zitten Ik vind het fijn om het water op mijn huid te voelen. Dat is altijd een fijn moment om met God te praten. Als ik uit het water kom voel ik een adrenaline rush. Alsof ik de hele wereld aankan. Ik voel niet gelijk de kou. Ik kleed me eerst aan, drink een kop thee en dan pas begin ik te rillen. Het is goed om dan eerst nog actief te blijven. Stofzuigen of boodschappen doen. Je moet vanbinnen weer opwarmen.