Filmrecensie: Jurassic World Dominion

De dino’s bleken deels uit de computer te komen – anno 1993 een baanbrekende prestatie – en deels ouderwets met de hand te zijn gemaakt. Daarnaast suggereerde Spielberg vooral veel, zoals hij twee decennia eerder ook al deed in zijn beroemde haaienfilm Jaws. Toen minder getalenteerde regisseurs na Jurassic Park ook losgingen met computereffecten, met veel matige blockbusters als resultaat, bleek eens te meer wat een vakwerk Spielberg had geleverd.

Er kwamen nog twee vervolgen op Jurassic Park, maar tegen die tijd was de nieuwigheid er wel van af. En de verhalen werden er ook niet beter op. Pas in 2015 leefde de serie weer een beetje op met Jurassic World, waarin een blik nieuwe personages werd opengetrokken en een aangenaam luchtige, licht ironische toon werd gehanteerd. In 2018 volgde Jurassic World: Fallen Kingdom, waarin de pulpelementen nog dikker werden aangezet.

En nu is er dan een derde Jurassic World-film, waarin de personages uit de eerste trilogie die uit de latere films ontmoeten. De helden krijgen genoeg voor de kiezen: de dino’s hebben inmiddels de wereld overgenomen, en er is ook nog een farmaceutisch bedrijf met kwaad in de zin.

Jurassic World: Dominion is bedoeld als het slotstuk van de hele reeks, en dat is prima, na zes films lijkt de inspiratie ook wel op. Zeker in de tweede helft wordt het scenario alsmaar slapper. Toch kon ik van een aantal scènes erg genieten; vooral een achtervolging met een stel afgerichte velociraptors in de hoofdstad van Malta. Op dat moment voelde ik me weer even een beetje dertien – en dat is bij dit soort films toch wel het hoogst haalbare.

Jurassic World Dominion