Francis (42) is vijf jaar vrachtwagenchauffeur

“Ik had vroeger nooit gedacht dat ik vrachtwagenchauffeur zou worden,” lacht Francis. “Op school leerde ik namelijk voor verzorgende. Dat was toen heel gewoon. Daar heb ik uiteindelijk maar een jaar voor gestudeerd, want ik kwam in die tijd mijn huidige man tegen en wilde geld gaan verdienen. Daarom ben ik aan het werk gegaan als marktpoelier.”

Van het een komt het ander

Francis werkt als marktpoelier tot ze trouwt en gaat daarna voor haar drie kinderen zorgen. Wanneer haar kinderen wat ouder zijn en zelf naar het voortgezet onderwijs gaan, begint bij Francis het idee te dagen om weer aan de slag te gaan. “Ik wilde weer werken en werd aangestoken door mijn mans passie. Hij is namelijk ondernemer van een transportbedrijf in vlees en vis. Ik wilde graag mijn steentje bijdragen aan het familiebedrijf en zo ben ik erin gerold."

Ik vind vrachtwagenchauffeur niet echt een mannenberoep, een vrouw kan het ook prima doen

"Dit was nog niet direct achter het stuur. Ik deed eerst allerlei werkzaamheden die naast het logistieke ook bij een transportbedrijf komen kijken. Van licht administratieve werkzaamheden tot schoonmaken.” Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan. “Mijn vader was ook vrachtwagenchauffeur en stiekem kriebelde het bij mij toch ook een beetje. Zo reed ik eerst af en toe een ritje met een busje om kleine vracht te vervoeren. Daar genoot ik zo van en zo is het balletje gaan rollen. Ik dacht bij mezelf: misschien is rijden op de vrachtwagen wel wat voor mij.”

Mannenberoep

Francis is dan 36 jaar en gaat weer naar school om de diploma’s en bijbehorende rijbewijzen te halen. “Een rijbewijs is niet het enige wat je nodig hebt. Je moet ook kennis hebben van wat er nog meer op de vrachtwagen zit en bijvoorbeeld administratief vaardig zijn. Er komt meer bij kijken dan mensen in de eerste plaats verwachten.”

De Urkse ziet het beroep zelf niet als een mannenberoep. “Die term wordt er denk ik aan gegeven, omdat het vroeger een veel zwaarder beroep was. Alles moest toen met de hand gelost worden. Tegenwoordig heb je elektrische pompkarren en is het eigenlijk een fluitje van een cent. Het klopt wel dat ik over het algemeen heel veel mannen op de vrachtwagen zie rijden, maar ik merk ook dat ik steeds meer vrouwen tegenkom.”

Ze zullen wel denken: daar heb je weer zo’n vrouw achter het stuur

"Klanten waar ik kom reageren vaak verrast als ze mij zien. Ze vragen dan ook vaak: ‘Je bent zeker met een busje?’ Ze verwachten niet dat een vrouw vrachtwagenchauffeur is. Als je ergens voor het eerst komt kunnen ze je nog wel eens in de gaten houden om te zien of ik het goed doe. Dat begrijp ik wel als je het niet gewend bent. Dat zit er toch nog in van vroeger. Verder merk ik binnen het beroep geen verschil tussen mannen en vrouwen. Ik vind vrachtwagenchauffeur niet echt een mannenberoep, een vrouw kan het ook prima doen.”

‘Wat ben ik minder dan een man?’

“Ik ben het wel gewend om veel mannelijke collega’s te hebben. Eerder liep ik natuurlijk op de zaak rond en daar werken ook voor het merendeel mannen. Toch wil ik als vrouw wel mijn mannetje staan. Wanneer ik bijvoorbeeld de vrachtwagen in een moeilijke hoek moet rijden en ik zie dat er mannen staan te kijken wil ik niet afgaan. Dan hoop ik altijd zo dat het in één keer goed zal gaan. Anders zullen ze wel denken: daar heb je weer zo’n vrouw achter het stuur. Mannen denken vaak ook dat ze een handje moeten helpen, maar ik doe het liever zelf. Het is ook helemaal niet nodig, ik heb mijn diploma’s ervoor gehaald. Wat ben ik dan minder dan een man?"

Als ik ’s ochtends om zeven uur vertrek weet ik nooit hoe laat ik ’s avonds thuis zal zijn

Op straat trekt Francis vaak bekijks. “Ik kan niet anders zeggen dan dat ik altijd heel leuke complimenten krijg. Als ik over straat rijd zwaaien veel mensen of steken ze hun duim op. Ze vinden het vaak ontzettend stoer. Ik ben zeker een stoere vrouw, maar daarnaast ben ik ook een rustige, huiselijke en zorgzame vrouw.”

Passie

“De dagen zijn vaak lang. Als ik ’s ochtends om zeven uur vertrek weet ik nooit hoe laat ik ’s avonds thuis zal zijn. Maar, dat weegt niet op tegen het plezier wat ik heb in mijn werk. Het is een mega gaaf beroep, waarbij geen dag hetzelfde is. Ik geniet iedere dag met volle teugen achter het stuur. Rijden door de natuur en de heerlijke rust die het met zich meebrengt. Ondanks de tijdsdruk die er is om alles op tijd af te leveren geeft het rijden mij een gevoel van vrijheid.

Als ik vroeger met deze keuze was gekomen had niemand mij begrepen. Ik ben in een heel traditioneel gezin opgegroeid waar moeder thuis werkte en vader de centen verdiende. Mijn vader had met misschien als enige begrepen, aangezien hij hetzelfde beroep had. Helaas leeft hij niet meer. Mijn moeder zegt wel eens: ‘Hij was hartstikke trots op je geweest.’ Dan denk ik ook. Daarnaast kijk ik ook naar de toekomst en mijn kinderen blijven niet voor altijd thuis wonen. Daarom twijfel ik er geen moment aan om lekker door te blijven gaan en hoop ik dat meer vrouwen dit beroep zullen ontdekken.”

Lees ook: Sybeline startte op haar 55e een nieuwe opleiding