Gerlinda’s zoontje ligt (opnieuw) op de intensive care

Gerlinda en haar man zetten ze zich in voor de allerarmste kinderen. Met hun project Lighthouse Children and Youth Ministry helpen zij kinderen die door hun familie aan hun lot overgelaten worden. Al logeert Gerlinda tijdens dit interview op de Veluwe, haar echte thuis is Rehoboth, het eerste stadje in Namibië dat je tegenkomt als je met de auto vanaf Windhoek zuidwaarts rijdt. In Block E, de armste wijk van Rehoboth, zijn alcoholmisbruik, aids en armoede doodnormaal.

Gerlinda: “Veel kinderen wonen er zonder ouders in een golfplaten huisje van 3 bij 4 meter en zorgen voor hun jongere broertjes en zusjes. Het zijn overigens niet allemaal weeskinderen: veel van hen worden niet gezien door hun aan alcohol verslaafde ouders. Of worden letterlijk door hun vader en moeder achtergelaten.” Samen met haar man Kenneth stelt Gerlinda haar hart en huis open. “Door het aanbieden van een kidsclub, jeugdprogramma’s en middagklassen willen we de allerarmste kinderen praktisch helpen en ze de liefde geven die ze thuis zo missen. We vinden het zo belangrijk dat ze op dat moment gewoon even kind kunnen zijn. Zo’n 50 kinderen van verschillende leeftijden komen bij ons over de vloer. Het is de bedoeling dat we onze programma’s in de toekomst uitbreiden en in samenwerking met Jeugd met een Opdracht op een andere locatie aanbieden.” 

Dankbaar

In september 2018 gaan Kenneth en Gerlinda naar Zuid-Afrika voor een Bijbelschool van Jeugd met een Opdracht. Als ze op outreach zijn in Mozambique, ontdekt Gerlinda dat ze zwanger is. “Ik was onverwacht ziek geworden en besloot een bezoekje aan de dokter te brengen. Omdat ik een ontsteking had, wilde hij me een antibioticakuur geven. De standaardvraag of ik zwanger was, kon ik niet met alle zekerheid beantwoorden. Samen met een Portugeessprekende tolk gingen wij naar de apotheek voor een zwangerschapstest. En ja hoor, deze was positief. Wat waren wij dankbaar en blij met deze uitslag. Ik heb negen maanden helemaal nergens last van gehad. Geen vermoeidheid, geen kwaaltjes, helemaal niks! Het is dat ik wíst dat ik in verwachting was, maar alles ging heel makkelijk. 

Zo’n vijf artsen en verpleegkundigen stonden om me heen. Een van hen vertelde ons dat ze zijn hartslagje niet konden vinden en dat de situatie heel kritiek was.

Grote zorgen

Omdat de medische zorg in Nederland beter geregeld is dan in Namibië, besluiten Gerlinda en Kenneth dat Jayden in Nederland geboren zal worden. “Toen ik ruim 38 weken zwanger was, begonnen de weeën. De verloskundige, die langskwam, beluisterde Jaydens hartslag. Die was erg laag, maar dat kon allerlei redenen hebben. Toen de hartslag twee uur later opnieuw heel zwak was, vertrouwde ze het niet en besloten we meteen naar het ziekenhuis te gaan. Zelf was ik op dat moment nog heel rustig. Om drie uur ’s middags waren we in het ziekenhuis.”

“Toen sloeg de sfeer meteen om. Zo’n vijf artsen en verpleegkundigen stonden om me heen. Een van hen vertelde ons dat ze zijn hartslagje niet konden vinden en dat de situatie heel kritiek was. Jayden moest direct uit mijn buik gehaald worden. Op dat moment kwamen de tranen en voelde ik me compleet overweldigd. Met volle vaart werd ik naar de operatiekamer gereden. Nog voordat de ruggenprik volledig werkte, begonnen de artsen al aan de keizersnee. Na zestien verschrikkelijke minuten was Jayden geboren, maar ik kreeg hem niet te zien. Hij werd meteen afgevoerd. Ikzelf moest nog gehecht worden, wat voor mijn gevoel een eeuwigheid duurde. Daarna kwam alle adrenaline naar buiten: ik begon enorm te trillen, was misselijk en moest overgeven. Jayden ging direct naar de intensive care.”

Meconiumaspiratiesyndroom

Jayden heeft in de baarmoeder meconium ingeslikt. “Dat betekent plat gezegd dat zijn poep in het vruchtwater terecht is gekomen en dat hij die heeft binnengekregen. Vervolgens is de ontlasting in zijn longen gekomen, waardoor Jayden niet meer kon ademen. Dit wordt ook wel het ‘meconiumaspiratiesyndroom’ genoemd. Ook na de geboorte kon Jayden zijn longen niet gebruiken. Nu hij ook geen navelstreng meer had als zuurstoftoevoer, ging het nog slechter met hem. Daarnaast konden de artsen ook zijn bloeddruk niet onder controle krijgen.”

God deed een wonder

Bidden en smeken

Een dag later blijkt dat er slechts één alternatief is waarmee Jayden kan overleven: een hart-longmachine in een specialistisch ziekenhuis in Nijmegen. “We werden erbij gewaarschuwd dat het de vraag was of Jayden deze rit zou overleven. Om hem naar Nijmegen te vervoeren, moest hij overgelegd worden in de transportcouveuse. Dit lukte de artsen niet. Het loskoppelen van één slangetje zorgde ervoor dat Jayden volledig onderuitging. De artsen vertelden ons dat ze niets meer voor hem konden doen. In de ziekenhuiskamer hebben mijn ouders, Kenneth en ik het letterlijk uitgeschreeuwd naar God. ‘Heer, we willen Jayden zo graag hebben,’ smeekten we. ‘We willen hem niet kwijt. Wilt U hem gezond maken? Maar Uw wil alleen geschiede.’” Gerlinda slikt een paar tranen weg. “Ik snapte er niets van. Jayden was gezond tijdens mijn zwangerschap en nu lag hij daar te vechten voor zijn leven. We moesten afscheid van hem gaan nemen.”

Tijdens deze kritische ochtend riep de thuisfrontcommissie van Kenneth en Gerlinda mensen op om gezamenlijk te bidden voor Jayden. “Terwijl zij hun bidstond hadden en wij het in de ziekenhuiskamer uitschreeuwden naar God, lukte het de artsen plotseling wél om Jayden over te leggen in de transportcouveuse. Hij kon onder politiebegeleiding toch overgebracht worden naar Nijmegen. God deed een wonder. Dat wonder was voor ons echt een teken dat het goed zou gaan komen met Jayden, ook al was zijn situatie nog wekenlang kritiek.”

Wonder boven wonder

“Twee weken na Jaydens geboorte kon ik hem eindelijk in mijn armen sluiten. Toen had ik voor het eerst dat echte ‘moedergevoel’.” Na negen weken mag Jayden naar huis. Toch zijn er dan nog veel zorgen. “We kregen sondevoeding mee, omdat Jayden nog niet zelf kon drinken. Ook waren de artsen bang dat hij hersenschade had opgelopen. Maar God maakte ons duidelijk dat Hij grote plannen heeft met Jayden en we wisten dat het goed zou komen. Eén week na Jaydens thuiskomst kon hij zelf drinken! Er was opnieuw een wonder gebeurd.”

Weer grote zorgen

Na het interview met Gerlinda, gaat het een aantal maanden later opnieuw niet goed met Jaydens gezondheid. Sinds januari dit jaar is het gezin weer in Namibië. Bovendien is de situatie rondom corona in Namibië zorgwekkend. Gerlinda: “Zondag (15 maart) is Jayden helaas opgenomen in het ziekenhuis. Hij had een ontsteking in de longen. Hier heeft hij een antibiotica voor gehad. Door een medische fout duurde het alleen langer voordat de antibiotica werkte. Ze hebben Jayden toen zuurstof ondersteuning gegeven door middel van ‘high flow’. Na 3 dagen hebben ze hem een medicijn gegeven om hem wat rustiger te maken. Toen hij de volgende dag nog niet wakker was, kwamen ze erachter dat ze hem per ongeluk een overdosis hebben gegeven (lees: 18 keer meer dan wat hij had moeten krijgen).

Hij is toen meteen overgeplaatst naar de intensive care. Deze overdosis heeft namelijk zijn longfunctie beïnvloed, waardoor hij meer ondersteuning nodig had voor zijn longen (CPAP). Het heeft 6 dagen geduurd voordat hij weer volledig wakker was. Ook werd ontdekt dat hij nog een infectie opgelopen heeft, waar hij op dit moment ook een antibiotica voor krijgt. Het gaat nu de goede kant op, maar door de medische fouten is het wel lastig om vertrouwen in de zorg te hebben. De afgelopen dagen waren voor ons heel erg pittig. Wat doet het een pijn om ons kleine mannetje zo te zien. De spanning, de gebroken nachten, de onzekerheid, maar ook de moeilijke herinneringen die boven kwamen van vorig jaar.”

Corona in Namibië

“Terwijl wij onze dagen doorbrengen in het ziekenhuis, begint het coronavirus ook in Namibië meer te verspreiden. Inmiddels heeft de overheid strenge maatregelen genomen.” Namibië is nu in lockdown. “Dit heeft grote gevolgen juist voor de kinderen met wie wij werken. Zij hebben een mindere weerstand, de hygiëne bij en rondom hun huis is niet goed en ook hebben zij niet de financiën om eten te kopen. Mensen wonen dichter bij elkaar waardoor de kans op verspreiding zeer groot is. De gezondheidszorg is eigenlijk niet klaar voor een grotere uitbraak van het virus. Wij mogen helaas ook geen programma’s meer houden. Natuurlijk willen wij de kinderen wel blijven helpen. Daarom hebben wij ervoor gekozen om de kinderen wekelijks een voedselpakket te laten ophalen. Op deze manier kunnen wij er nog wel voor ze zijn.” 

Een hoopvolle toekomst

“Het voelde een beetje alsof de moeilijke situaties elkaar opvolgden. Maar gelukkig kunnen we het allemaal overgeven aan God. God is de enige die écht voor Jayden kan zorgen. Hij heeft Jayden aan ons toevertrouwd. Voordat Jayden was geboren, hadden we de tekst uit Jeremia 29 vers 11 al bedacht voor op zijn geboortekaartje. God heeft Jaydens geluk voor ogen en Hij zal hem een hoopvolle toekomst geven.”

Kenneth en Gerlinda Shipipa vragen om gebed. Wil je dit gezin of het werk dat zij doen ondersteunen? Lees hier de nieuwste berichten en hoe je kunt helpen.

Tekstbewerking door Liset van der Heide
Interview: Marlies Medema
Beeld: Jeannine Rijsdijk

Lees ook het verhaal van Petra: ‘De verloskundige zorgde ervoor dat ons zoontje nog leeft’