Getrouwd met een homo

John (37): “Nathalie was het mooie meisje waar iedereen verliefd op was. Natuurlijk maakte ik geen schijn van kans, want op de lagere school was ik echt een sulletje” Nathalie (38): “Toen ik hem tien jaar later op een boot van Jeugd met een Opdracht tegenkwam, was hij totaal veranderd. John was een aantrekkelijke man met wie ik enorm goed kon praten. In een latere ontmoeting vertelde hij van zijn homofiele gevoelens. Maar dat schrok me niet af. Hij was nog maar net christen geworden en vertelde aanstekelijk enthousiast: ‘Met God spring ik over een muur. Ik ga op zoek naar mijn geroofde mannelijkheid.’ En dat geloofde ik. ”

Relatie

“Ja, dat was in de periode van mijn eerste liefde voor God. Een periode die vijf jaar heeft geduurd. Van jongs af aan wist ik al van mijn homofiele gevoelens. Ondanks dat ik toen nog geen christen was, wist ik dat ik deze gevoelens niet wilde. Ik genoot wel van mannelijke plaatjes, maar heb nooit een relatie met een jongen gehad. In mijn jeugd heb ik weinig mannelijke bevestiging gekregen. Mijn ouders scheidden toen ik 15 was, en mijn vader overleed aan de gevolgen van drank en nicotine. Ik geloof heel sterk dat mijn mannelijkheid in die periode ‘geroofd’ is. Samen met God wilde ik op zoek naar die man in mij. Daarom ben ik ook bewust in militaire dienst gegaan. Ik wilde mij staven aan de mannenwereld. Het was een moeilijke, confronterende tijd, maar ook een tijd waar ik veel heb geleerd over mezelf. Nathalie vond ik een prachtige vrouw, die bovendien enorm veel rijkdom in zich had. Zij was voor mij een hele mooie optie binnen de grenzen van de mogelijkheden. Met haar zag ik een huwelijksrelatie wel zitten”
Nathalie: “Dus op een avond heb je me toen gevraagd… en ik zei ‘ja’. Ik dacht: ‘Ik ga er nu ook gewoon voor!’ Je was een aantrekkelijke man, met wie ik goed kon praten en we hadden zoveel dingen gemeenschappelijk. De eerste zoen, die voelde goed.”
John: “Ja, dat zou je niet verwachten, maar dat vond ik ook!”

Huwelijksnacht

“Zes weken voor ons huwelijk kregen we het Spaans benauwd.” gaat Nathalie verder. “Was dit nu wel slim? Ik was vooral bang voor het gemis aan intimiteit. In onze verkeringstijd konden we goed met elkaar praten, maar lichamelijk gezien hadden we niet heel veel. Achteraf verbaast het me dat niemand me gewaarschuwd heeft: ‘Meid, waarom doe je dit nu?’ Het zegt natuurlijk ook wel iets over mij dat ik trouwde met John. Ik heb ook een ingewikkelde relatie met mijn vader gehad met wie ik niet goed kon praten. Ik zat in een soort reddersrol, maar dat wist ik toen nog niet. Dus besloten we ondanks de twijfel door te gaan. De trouwdag was voor ons beiden een mooie dag. God was erbij. Met Hem zouden we het gaan doen. Vol vertrouwen ging ik mijn huwelijk in. Maar een romantische huwelijksnacht hoefde ik niet te verwachten. Toen begon ik al met redeneren en relativeren: ‘Het is toch niet normaal dat het om drie uur s nachts nog romantisch moet worden’?”
John: “Begrijp het goed, ik vond het fijn om met Nathalie te vrijen, maar de behoefte was er weinig. Als ik mij niet werkelijk een man voelde, dan was ik niet competent genoeg, en kon ik gewoon geen seks hebben. Het was heel grillig en we kwamen in een soort vicieuze cirkel terecht. Als we weinig seks hadden, werd Nathalie stil. Ik voelde me dan afgewezen en trok me terug met mijn mannenplaatjes en eigen bevrediging. Vooral de komst van internet zorgde voor enorme spanning.”
Nathalie: “Ik lag dan in bed en wist dat hij daar achter de computer in zijn eigen wereldje zat. Wat hij deed, wilde ik niet weten. Waar ik me vandaag nog het meest over verbaas, is dat het gewoon niet besproken werd! We hadden ook een turbulent leven; allebei een leuke baan, vaak weg, veel vrienden en op een gegeven moment kwamen er ook kinderen. Er waren ook de goede gesprekken op lange avonden. Maar wat ik moeilijk vond, was dat die intimiteit zich vaak niet doortrok naar de slaapkamer.”

Verliefd

Nathalie:“Toen kwam de crisis. Vier jaar geleden werd ik opeens verliefd op de buurman. Hoe banaal, maar het is echt waar! Ik ontdekte dat ik aantrekkelijk was, er was seksuele aantrekkingskracht tussen ons. Ik voelde me opeens echt vrouw, en wat was dat leuk! Het was een heftige tijd waarin alles op de kop kwam te staan. Ons vierde kind werd geboren, en mijn vader overleed. Het overlijden van mijn vader zette mij ook aan het nadenken over wie ik nu werkelijk was. Ik vertelde John wel van mijn verliefdheid, maar ondertussen bleef ik er gewoon mee spelen. Ik was totaal overspannen. Vanaf de fiets schreeuwde ik John een keer toe: ‘Wat hebben we nog?! Jij en je internet! Weinig seks! Wat stelt het voor’?!”
John: “Ik nam die verliefdheid niet serieus. Totdat ik Nathalie hierover met haar zusje hoorde praten. Toen besefte ik dat ik Nathalie wel eens kwijt zou kunnen raken. Voor mij was het huwelijk heel anders dan voor haar. Voor mij kon het alleen maar beter worden. Ik wilde geen relatie met een man, en had voor de rest alles wat ik wilde.”
Nathalie: “Nee, jij zag het niet in het licht van een andere relatie. Maar ik wel. Na het gesprek met mijn zusje, liepen we ontgoocheld over het strand en zijn we in een duinpan neergeknield: ‘God, hier moet wat van U inkomen, want menselijk gezien is het niet meer mogelijk’.”

Bevrijding

“Voor mij lag na de duinpan alles open,” vertelt Nathalie. “Ik had ook niet het gevoel dat God van mij vroeg om bij John te blijven. Stellen die om deze reden uit elkaar gaan, zal ik dan ook nooit veroordelen. God kan deze onechtheid niet willen.Via vrienden kwamen we in contact met de cursus ‘Zeven stappen van bevrijding’ van Neil Anderson. De cursus was voor ons beiden een afzonderlijke beleving. Ik werd bevrijd van de banden uit mijn verleden. Mijn reddersrol mocht ik achter me laten. Ik mocht mezelf zijn, en er gingen deuren naar genezing open. Er was weer ruimte om ergens aan te werken.”
John: “Voor mij was het het afrekenen met de negatieve boodschap van mijn vader en het vinden van mannelijke bevestiging bij God. Het diepe verlangen naar intimiteit vinden bij Hem, en niet bij mannelijke plaatjes. Dat is een proces dat nog steeds aan de gang is.”
Nathalie: “Tijdens die bevrijding heb ik God zo ontzettend groot gezien! Het was hetzelfde als aan het begin van onze relatie. Ik wist: ‘Ook met ons huwelijk, God is erbij.’ Direct na de cursus hebben we de kinderen uitbesteed en zijn we samen een lang weekend naar Limburg gegaan. Het was een weekend met intimiteit en seksuele prikkeling. God was bezig en dat was zo bemoedigend!”

Strijd

Nathalie: “Het blijft moeilijk. Ik voel me vaak eenzaam, omdat we geen gezamenlijk strijdpunt hebben. Ons huwelijk hangt heel erg af van het feit of John aan zichzelf werkt. Dat zet mij wel weer op eigen benen. Ik moet niet continu bevestiging van John verwachten. Het contact met vriendinnen is voor mij van wezenlijk belang geworden. Als ik niet met John kan communiceren, zijn zij er ook. Ons advies aan mensen in dezelfde situatie is: wees open en gebruik je huwelijk niet als camouflage voor je werkelijke geaardheid. Als je van elkaar houdt en bij elkaar wil blijven, zoek dan hulp om je seksuele relatie te ontwikkelen.”
John: “Het moeilijkste vind ik het solisme, de eenzaamheid. Ik heb met regelmaat mijn eigen strijd met homofiele gevoelens. Ik vind het moeilijk dat ik Nathalie in die periodes tekort doe. Toch leef ik niet vanuit schuldgevoelens. Er zijn ook veel goede dingen, en we hebben ook seks waar we beiden enorm van genieten. Ik ben een ‘genade-lever’. Het feit dat we nog getrouwd zijn, is genade. Ik ben gemaakt als man, en God geeft mij de opdracht mijn mannelijkheid uit te leven. Genezing is een moeilijk woord, ik zeg niet dat het volledig in dit leven gebeurt. Maar de periodes van terugval worden wel steeds korter als ik dichtbij God leef.”

John: “Of we bij elkaar blijven? Als het aan ons ligt, gaan we dat niet redden.”
Nathalie: “Nee, daarvoor moet je echt Jezus kennen. Als je dit huwelijk vanuit een ander perspectief dan dat bekijkt, is het gewoon niet mogelijk. Ik weet ook niet of het bij elk huwelijk zo zou kunnen, het is puur aan God te danken.”
John: “Ja, ik heb een homofiele achtergrond. Liever zeg ik: ‘Ik ben een mán met homofiele gevoelens. Ik hoop dat mensen zich in dit verhaal herkennen. Want eigenlijk is het een verhaal over een heel gewoon huwelijk. Totaal anders dan alle andere huwelijken, zoals elk huwelijk anders is. Maar wel met één herkenbare vraag. ‘Blijf je, ondanks alles, samen met God voor elkaar gaan’?”

De namen van John en Nathalie zijn gefingeerd. Ze schamen zich niet voor hun verhaal, maar hun kinderen zijn nog niet op de hoogte van de situatie.