Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Gevangen in je eigen bubbel

Wij mensen hebben de neiging om onze eigen bubbel te creëren. Daar schuilt het gevaar in dat we ons eigen wereldje absoluut maken en als maatstaf voor anderen gebruiken, zegt Jean-Jacques. Hoe kun je je openen voor iets nieuws?

Deel:

Van de zomer maakte ik een wandeling met mijn kleindochter van zeven jaar. Onderweg verzamelde ze allerlei dingen in mijn strohoed: een harde maiskolf, grillige steentjes, allerlei bloempjes. Weer terug schikte ze alles op een tafeltje tot een verhaal over een prinses (de maiskolf) met knechten en juwelen. Net zolang totdat ze, als God in het scheppingsverhaal, ‘zag dat het goed was’.

In je eigen bubbel

Toen ik haar zo bezig zag, bedacht ik dat wij allemaal hetzelfde doen. We creëren ons eigen wereldje (een ‘bubbel’). In mijn studeerkamer moet mijn stoel zus staan en niet zo, anders voelt het voor mij niet goed. Elke ochtend lees ik iets spiritueels en check daarna een paar nieuwssites. Zo geef ik de nieuwe dag een vertrouwd begin. En als ik in mijn huis in Frankrijk kom, breng ik eerst de tuin op orde voordat ik me ‘thuis’ voel. Zo plooi ik voortdurend de wereld om mij heen totdat het voor mij past.

Dat geldt ook voor immateriële dingen, zoals overtuigingen. Als ik niet oplet ga ik alleen nog om met mensen met wie ik het eens ben. Dan voel ik me ‘thuis’. Maar wat is ‘thuis’? Dat is het wereldje dat ik zelf creëer en waarover ik controle heb, zoals mijn kleinkind heerste over haar maiskolfprinses. Daarin kunnen we doorschieten. Dan wordt ons eigen wereldje veel te belangrijk. Het wordt de maatstaf van wat iedereen zou moeten denken of geloven. In de persoonlijke levenssfeer leidt dit tot relatieproblemen en, op politiek gebied, tot dictaturen waarin het volk gedwongen wordt zich te schikken naar het besloten wereldje van de leider.

Open voor iets nieuws

Een eigen wereld creëren is menselijk, ja misschien kun je daaraan wel zien dat we beeld van de Schepper zijn. Maar als we ons wereldje verabsoluteren, krijgen niet alleen andere mensen maar ook wijzelf het benauwd. We houden onszelf gevangen, zegt de Deense denker Kierkegaard. Je komt alleen nog maar jezelf tegen en raakt op het leven uitgekeken. Dit is de achtergrond van allerlei mentale aandoeningen. Wat is daarom het belangrijkste moment in elke pelgrimstocht? De eerste stap waarin je je eigen ‘thuis’ verlaat. Alleen zo worden we open voor iets nieuws, voor wat we niet zelf kunnen bedenken – open voor God.

Geloof in God als Schepper van de wereld relativeert onze miljoenen mini-wereldjes. Dat lucht op. We hoeven niet alles te beheersen en te controleren. Wat een bevrijding dat we niet meer elke harde maiskolf moeten veranderen in iets dat ons bevalt! Dan kunnen we ook oprecht nieuwsgierig worden naar mensen die anders zijn dan wij, met andere ideeën en andere opvattingen die je kunnen verrassen.

Alsof er in een maiskolf een prins of prinses naar ons zwaait.

Geschreven door

Jean-Jacques Suurmond

--:--