Gor Khatchikyan over twijfels en geloofsstrijd

Het nieuws over oorlog in Armenië raakt Gor Khatchikyan als een harde stomp in de buik. Het doet zoveel met hem dat hij niet kan plaatsen waarom hij er zo van onderste boven is. Gor: “Ik dacht dat ik goed was in crisismanagement, maar als het zo dichtbij komt... Ik hou zielsveel van Nederland, maar ik blijf Armeens. Ik merk dat ik niet het vermogen heb om dit te managen.” Terwijl hij in zijn werk snel moet handelen, worstelt de Armeense arts nu met onmacht: hij kan op afstand veel minder betekenen voor zijn volk dan hem lief is. “Je vraagt je af of het effect heeft en hebt een gevoel van constant falen. En dat gevoel is heel erg, want ik wil het fiksen.”

De plannen van 2020

Gor Khatchikyan had grote plannen voor 2020. Op oudjaarsavond 2019 is hij met zijn ouders en broer in Praag om het jaar leuk af te sluiten. Het jaar was hectisch geweest omdat hij zijn specialisatie had afgerond. “Zo’n specialisatie is gewoon hard werken, naast zestig uur in het ziekenhuis, dus ik wilde in 2020 het liefst iets minder werken.” Zijn bekende brede lach verschijnt op zijn gezicht. “Dat stond écht op mijn programma en ik keek ernaar uit.”

In dat rustige jaar dat voor hem lag, zou Gor zich meer richten op het schrijven en spreken en wilde hij naar Armenië om daar wat projecten te doen. “Ik had de afgelopen jaren geholpen met projecten van armoedebestrijding en nu wilde ik ook bijscholing verzorgen voor jongeren. Dat zou de mijlpaal van dit jaar worden.” Gor schiet in de lach om zijn eigen woorden, want zoals we weten verliep het jaar heel anders.

Het Armeense volk

Hoewel zijn werk als arts in de afgelopen periode grote impact heeft gehad op zijn leven, is het met name de oorlog in zijn vaderland die hem diep treft. Gor: “Het houdt me heel erg bezig. Ik wil mijn volk, dat lijdt en opnieuw onder aanval is, helpen. Wanneer ik terugkijk op het jaar is het compleet, ja wat zal ik zeggen, chaotisch, hectisch geweest. Ik probeer mijn lichtpuntjes te pakken maar overall is het echt een tragedie.”

Eerlijke woorden uit de mond van de arts die eigenlijk altijd lichtpuntjes ziet. “De laatste weken heb ik vaker dat ik het eerder niet, dan wel weet. Als je emotioneel verlamd bent, weet je niet waar je moet beginnen. Het is een gevoel van onrecht, machteloosheid. Ik heb een paar keer apathisch voor me uit zitten staren. Maar ik voel ook de frustratie. Het afgelopen jaar stond elke journalist te springen om me te spreken. Ik had het voor het kiezen zeg maar. Maar als ik nu wil praten over wat er in Armenië gebeurt, dan wil men dat niet.”

Wat doet hij met deze machteloosheid? “Uiteindelijk moet ik de grenzen van mijn kunnen en mijn beperkingen accepteren.” Dat vindt Gor enorm lastig omdat hij had gehoopt dat hij na zijn veelvuldige televisieoptredens meer invloed zou hebben en hierdoor meer zou kunnen betekenen voor zijn volk.

Strijd met God

Als dingen anders gaan dan gepland, kan de goedlachse arts gefrustreerd raken en worstelen met God. Dit jaar werd het in plaats van minder werken, méér werken. En in plaats van zich meer te kunnen inzetten voor zijn volk, moet hij dat op afstand doen.

Hoewel Gor duidelijk aangeeft niet zonder God te willen en kunnen leven, heeft hij zo nu en dan wel een appeltje met Hem te schillen. “Het frustreert me dat Gideon samen met God het onmogelijke kon doen. En waarom kon Mozes het volk uit het machtige Egypte bevrijden en kan ik niet helpen? Het is een soort heilig ongenoegen dat ik voel. Een strijd, protest naar God toe: Heer, ik wil het ook kunnen! Omdat ik weet dat God dat kan met Zijn mensen. Ik weet dat God wonderen doet en ik geloof dat ook, dus ik wil geen genoegen nemen met mijn zielige kleine beetje hulp. Er moet veel meer kunnen, maar het lukt niet en ik weet niet waarom.”

De wil van God?

Gor zegt zelf dat de weg naar een vruchtbaar leven altijd gepaard gaat met strijd, verlies, een dal, een prijs, maar in die ellende strekt hij zich altijd uit naar de uitkomst en de oplossing waarin hij heilig gelooft. “Wij moeten de goede strijd strijden en doen wat de wil van God is – wat dat is, kunnen we lezen in het Woord van God – en ons uitstrekken naar een zegen van Hem, want anders zwoeg je voor niets. Het is dus teamwerk.

In Nehemia staat dat de stad Jeruzalem was verwoest en het raakte Nehemia. Hij gaat in gebed en vervolgens naar de koning om te vragen of hij de stad mag herbouwen. Soms vraag ik me weleens af: was dat nu de wil van God of van Nehemia zelf? Dat lees je namelijk nergens. Maar het raakt Nehemia omdat zijn volk lijdt, dus hij vulde dat in en smeekte God om een zegen. En God gaf hem wat hij nodig had. Dat is een houding die ook bij mij past.”

Lachend voegt hij toe: “Ik ben ook het type dat als ik druk bezig ben met iets te fiksen, dat ik dan tegen God zeg: ‘Niet storen God, ik ben even bezig.’ Ik ben heel praktisch ingesteld. Geestelijk ben ik zeker op zoek naar de wil van God, maar ik ben meer een doener dan een denker. Ik ben van last-minute acties.”

Transitie

Een zeer wrange les die de Armeniër het afgelopen jaar heeft geleerd is dat alle ‘zogenaamde bondgenoten die zeggen voor recht te staan, het laten afweten’ in de strijd van het Armeense volk. “Ik heb geleerd dat je je hoop niet moet vestigen op het feit dat iemand je komt redden, want dat valt vies tegen. Als puntje bij paaltje komt, moet je gewoon zelf je broek ophouden en moet je je eigen strijd strijden.

Toen de Heere Jezus werd geboren was dat allemaal goed en aardig maar veel moeders belanden in enorme rouw omdat er iemand had bedacht alle kindjes te doden. Daar lezen we snel overheen, maar wat een ellende moet dat zijn geweest. Daar kunnen we niet bij met ons hoofd. Jezus kwam om ons nieuw leven te geven maar dat betekende wel dat ‘iets anders’ moest sterven. Ik denk dat leven en dood wat dat betreft hand in hand gaan. Misschien zit ik nu wel in een fase dat ik op zoek ben naar een nieuwe positie en dat dat betekent dat iets anders moet ‘sterven’. Ik weet het niet. Het is toch een soort transitie.

God heeft de controle

Ik denk dat we ons moeten beseffen dat God in staat is om Zijn goede werk in ons dwars door alles heen te doen. En dat we onze positie mogen innemen, waar we ons ook begeven. Dat is voor iedereen anders, maar met een stukje liefde en wijsheid vanuit de hemel mogen we daarbinnen bewegen. Met in ons achterhoofd dat God nog steeds de controle heeft en dat we hier uiteindelijk uit zullen komen.”

Deze kerst voert EO metterdaad actie voor Armenië. Met name voor de vrouwen, die met hun kinderen moesten vluchten, terwijl hun mannen aan het front vochten. Help mee!

Tekst: Jeannette Coppoolse