Corona; help, de kinderen zijn thuis!
Rita heeft het ritme met zes kinderen thuis nog niet te pakken
Vanwege het Coronavirus werden alle ouders van het ene op het andere moment gebombardeerd tot leerkracht en entertainer. Ook Eva-freelancer Rita – thuiswerkende moeder van zes kinderen – ontkwam er niet aan. Wat gestructureerd begon, liep na een week uit op een complete chaos.
Net als ik op het punt sta om mijn frustratie er even lekker uit te gooien, valt mijn oog op de volgende oproep: ‘Als blijk van waardering, voor alle ouders die proberen te balanceren tussen hun eigen (thuis) werk en huiswerk makende kinderen en die even zouden willen gillen, nodigen we alle Nederlanders uit om zaterdagavond 19:00 uur één minuut heel hard te gillen, uit je raam of in je tuin’.
Eén minuut gillen om een uiting te geven aan je frustratie, wat een verfrissende en humoristische oproep. De beelddenker in mij ziet het helemaal voor zich: ik met rood aangelopen hoofd, gillend in mijn achtertuin. Ik voorzie dat mijn dochters (22,19,17) mij pijlsnel uit de tuin zullen sleuren en mij toe zullen snauwen dat ik niet zo gênant moet doen. De gedachte alleen al, zorgt ervoor dat mijn chagrijnige bui op slag is verdwenen.
Wat een opluchting dat ik geen uitzondering ben
Blijkbaar zijn er meer ouders die, na een weekje alle ballen in de lucht te hebben gehouden, tot wanhoop zijn gedreven. Wat een opluchting dat ik geen uitzondering ben! Ik heb zes geweldige kinderen en ik houd zielsveel van ze, maar na een week op elkaars lip te hebben gezeten, vraag ik me af hoe we het drie weken gaan volhouden. Met name de twee jongsten (5 en 7) dachten dat de ‘grote vakantie’ was begonnen en dat mama van het recreatieteam was. Schoolopdrachten, waarvan ik dacht dat ze minstens een half uur zouden duren, waren in vijf minuten afgerond. Doorlopend klonk de vraag: ‘mama, ik verveel me, wat moet ik nu doen…?’ Eerlijk gezegd heb ook ik géén idee! Ik ben hard op zoek naar een opdracht waar ze minstens drie uur zoet mee zijn, want míjn trukendoos is na een week al leeg.
Nee, ik hamster niet, ik heb zes kinderen!
Maandag startte ik nog vol goede moed aan dit avontuur. Om op tijd voor mijn ‘klasje’ te kunnen staan, stond ik al om kwart voor acht voor de supermarkt. Eenmaal in de winkel moest ik, met gevaar voor eigen leven, door de paden laveren om ergens bij te kunnen. De ‘anderhalve-meter-afstand-regel’, was vermoedelijk tijdelijk opgeheven, want niemand leek zich daar iets van aan te trekken. Naarmate mijn karretje voller werd, viel het mij op dat steeds meer mensen boze blikken op mij wierpen. Ik ben zo’n type dat zich doorlopend verontschuldigt voor dingen waar ik part nog deel aan heb en moest mezelf bedwingen om geen uitleg te geven aan de mensen om mij heen. Ik nam mij voor om de volgende keer als ik de weekboodschappen doe, een sandwichboard om te hangen met de tekst: ‘Ik hamster niet, ik heb zes kinderen!’.
Schooltje spelen
Nadat ik boodschappen had gedaan, reed ik meteen door naar de Action. En ik beken: daar ben ik wél gaan hamsteren. Ongegeneerd en precies op de manier waarop een doventolk het uit zou beelden. Ik sloeg alles in wat mijn energieverslindende kleuters voor een kwartier zoet zou houden. Chantagemiddelen, zoals stickervellen en kleine cadeautjes, werden in grote hoeveelheden ingeslagen. Alles wat in aanmerking kwam om mijn kinderen in het gareel te kunnen houden, verdween in mijn kar. Gewapend met pakken printpapier, viltstiften, knutselpakketten en kleurboeken, ging ik tevreden naar huis. In de veronderstelling dat ik zeker drie weken met mijn inkopen kon doen, niet wetende dat alles na een week al op zou zijn.
Terwijl ik mezelf inwendig prees om mijn goede voorbereidingen, opende ik thuis mijn mailbox. Tot mijn ontzetting zat die vol met schema`s, instructiefilmpjes, tips voor oefensites en opdrachten die de kinderen moesten maken. Met elk mailtje dat binnenkwam, leek ik meer op een hert, starend in de koplampen van een auto.
Ik had geen idee dat het er zo serieus aan toe zou gaan. Ik dacht dat ik ‘schooltje’ zou gaan spelen en wat knutselwerkjes met de kinderen zou gaan maken. Zag mezelf al nippend aan een kopje thee en met een rustig achtergrondmuziekje wat aan mijn schrijfwerk werken. Wanhopig starend naar mijn mailbox drong het tot mij door dat ik mijn kinderen écht les moest gaan geven en ze bij elke stap moest begeleiden.
Wie doet míjn werk?
Omdat ik een uitdaging nooit uit de weg ga, besloot ik er het beste van te maken. Niets had mij echter voor kunnen bereiden op het extra werk dat thuisonderwijs met zich meebrengt. Stress en frustratie hebben elkaar in de afgelopen week regelmatig afgewisseld. Doorlopend vroeg ik mij af wanneer ik de groter wordende stapel was moest doen en hoe ik het huis opgeruimd en schoon kon houden. Wanneer ik het vele schrijfwerk voor mijn opdrachtgevers moest doen, wist ik al helemaal niet.
Na een week weet ik dat eerlijk gezegd nog steeds niet. Ik heb besloten om mijn dagen wat langer te maken en mijn nachten wat korter. Als ik de verhalen in het nieuws hoor, kan ik alleen maar dankbaar zijn dat we allemaal nog gezond zijn. Ik heb besloten om te genieten van de zegeningen die thuisonderwijs met zich meebrengt. Want wat is er fijner dan ’s morgens in alle vroegte met twee lieve kleuters door een prachtig natuurgebied te wandelen en ze op Gods mooie schepping te wijzen? Of om met eigen ogen te zien hoe goed de kinderen hun best doen op hun schoolwerk?
Zorgdragen voor elkaar
Ik besef dat het een grote uitdaging wordt om de komende weken alle ballen in de lucht te houden. Maar ik merk dat wat er in de samenleving gebeurt – het zorgdragen voor elkaar – ook onder mijn eigen dak plaatsvindt. Mijn grote kinderen bieden spontaan hun hulp aan. Zo werd het ochtendprogramma door één van mijn dochters overgenomen en nam mijn zoon van 15 een gymles voor zijn rekening. Weer een andere dochter bood aan om wat huishoudelijke klussen over te nemen. Hartverwarmend!
De volgende raad die momenteel op de sociale media circuleert, zet alles weer even in het juiste perspectief:
“Onze kinderen zijn op dit moment net zo bang als wij. Ze horen niet alleen alles wat er gebeurt, maar voelen ook onze spanning en angst. Kinderen hebben op dit moment het meest behoefte aan zich veilig en geliefd te voelen. Vergeet je perfecte rooster en laat je kind gewoon kind zijn. Speel buiten en ga met ze wandelen. Bak koekjes en klieder met verf. Als dit allemaal is afgelopen is de mentale gezondheid van je kind veel belangrijker dan hun niveau. Hoe ze zich voelden zal ze langer bijblijven dan wat ze precies hebben gedaan in de weken dat ze niet naar school konden.”
Houd vol!
Tot slot lieve ouders en verzorgers: Houd vol! God geeft ons kracht. Hij laat niet los!
Lees ook: Een puber in huis? Dan herken je dit!
In een speciale uitzending van Nederland Zingt op Zondag gaat Jurjen ten Brinke op pad met Brigitte Makkinje van Serve The City Amsterdam. Samen gaan zij op zoek naar hoopvolle initiatieven, nu ons land in de greep is van corona. Zondag 22 maart, 11.40 uur op NPO 2.
Geschreven door
Rita Maris
