Het klopt wel, maar het werkt niet

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Het klopt wel maar het werkt niet – PopUpGedachte donderdag 14 maart 2019

De nacht is donker, de ochtend laat nog wat op zich wachten. Het is een uur of zes en ik schrijf aan de keukentafel een PopUpGedachte. En ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Het werkt meestal zo: ik stap m’n bed uit, sta even op m’n balkon om wakker te worden, lees het tekstfragment en dan gebeurt er wel wat. Maar er stokt iets. Want Jezus zegt in deze teksten dat God luistert. En dat weet ik nog zo net niet.

Als het gaat over wat Jezus doet, zie ik logica en geloofwaardigheid. Hij is scherp, genadig, dwars, liefdevol en consequent in de personificatie van het goddelijke op aarde. Of hij nu het water stillegt, een kind terugbrengt uit de dood of uitlegt aan religieuze leiders hoe die religieuze teksten eigenlijk bedoeld zijn: consequent goddelijke personificatie. Of je het gelooft is een andere zaak, al moet er nogal iets bizars zijn gebeurd in die tijd met deze persoon, want de bronnen zijn oud, de verbijstering is groots en de beweging die op gang is gekomen wereldwijd is ongeëvenaard in de geschiedenis van de mens.

Maar vandaag zegt hij dus dit: In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: Vraagt en u zal gegeven worden; zoekt en ge zult vinden; klopt en er zal worden opengedaan. Want al wie vraagt, verkrijgt; wie zoekt, vindt en voor wie klopt, doet men open. Of is er wel iemand onder u die zijn zoon een steen zal geven als hij om brood vraagt? Of een slang wanneer hij vraagt om een vis? Als gij dus, ofschoon gij slecht zijt, goede gaven weet te geven aan uw kinderen, hoeveel te meer zal dan uw Vader die in de hemel is, het goede geven aan wie Hem daarom vragen.

Dat is een mooi statement, hè. En je kunt er gelukkig van worden als je het gelooft. Als een charismatisch leider dit zegt, dat je dan elkaar aankijkt en je even voelt gloeien, omdat je niet alleen bent. Omdat je maar hoeft te vrágen. En de logica er ook van. Ja, natuurlijk, wij geven ook aan onze kinderen goede dingen als ze ons vragen, dan is het ook logisch dat zo’n hemelse godheid, die zich als Vader van de mensen profileert, het goede geeft. Mooie roze gloed.

Totdat de harde werkelijkheid weer doorbreekt en het blijkt dat je kunt vragen tot je een ons weegt, maar de hemel lijkt dicht te zitten en op aarde helemaal totaal niets gebeurt. Terwijl het zo eenvoudig zou moeten zijn voor de Eeuwige om die moeder van je te sparen. Of je vader. Ja, ik bedoel: mensen opwekken in die Nieuwtestamentische dagen is vast ingewikkelder dan voorkomen dat jouw moeder kapotgaat aan een slopende ziekte.

Of je werk, dat maar niet wil lukken. Hoe lang zit je nu al thuis? En voor wie is dat goed? Je hebt in het begin nog gedacht dat dit leiding was en dat je met deze tijd wel iets kon betekenen voor anderen. Maar het lijkt erop dat je kwaliteiten verpieteren, dat je niet kunt opbloeien – en hé, dat kan niet de bedoeling zijn. De lijst onbeantwoorde gebeden is waarschijnlijk langer dan die van beantwoorde gebeden, dus beste rabbi, verklaar je nader.

Punt is: dat doet hij niet. Er zijn wel andere verhalen waaruit blijkt dat de aanhouder wint. Bidden, smeken, vasten tot je een ons weegt. Er zijn verhalen waarin het antwoord is dat je er mee moet leren leven, dat het niet anders is. En ja, technisch gezien is dat een antwoord. En er is de ervaring van mijn eigen vaderschap. Zouden mijn kinderen vinden dat ik naar hen luister? Ik denk het wel. Denk je dat ze vinden dat ze krijgen wat ze willen of denken nodig te hebben? Mwoah. Mijn zoon is net jarig geweest, dus dat zit wel snor. Maar hij had die Playmobil politiekazerne natuurlijk veel eerder nodig. Juist ook voor z’n vrienden. Kon hij hele mooie dingen meedoen. En als hij pijn heeft, kan ik het maar moeilijk wegnemen. Erbij zijn, ernaast zitten – als hij het toelaat – afwachten maar.

Hoever gaat die vergelijking eigenlijk met de aardse vader?

In de natuurgodsdiensten gaat het vaak om de wil. Als je maar gelooft dat je het krijgt, zal het ontstaan, puur uit scheppende wilskracht van de mens. Of het gaat om het offer. Offer iets heel belangrijks op en je vermurwt de goden. Het beeld dat de rabbi kiest, is van een vader – of van ouders, moet je misschien zeggen. En dat is altijd een spannende relatie. Zij zijn niet almachtig (Gods veronderstelde almacht is misschien wel het aller ongemakkelijkst voor mensen in nood), maar hebben wel mogelijkheden buiten die van een kind. En zij trekken hun eigen conclusies in samenspel met de behoeften, noden en vragen van een kind.

Nou heb ik helemaal geen zin om als een kind behandeld te worden. Dus dat maakt de vergelijking niet makkelijker. Alhoewel, de behoefte om veilig te zijn, thuis te zijn, te vertrouwen ondanks alles – dat heb ik wel. Kom ik toch weer bij dat kind uit. Dat geen antwoorden krijgt, zo vaak. Maar waarvoor het op een gegeven moment wel oké is. Al kan het even duren.

Een goede donderdag!

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Rikko Voorberg (38) is theoloog, schrijver, ‘activist/kunstenaar’ en initiatiefnemer van o.a. ‘We gaan ze halen’.

Wil je betrokken raken bij het werk van Rikko? Kijk dan hier.