Hoe gaan we kerk-zijn na de coronatijd?

We zijn een kleine kerk van goedwillende amateurs van wie ik er eentje ben. Ik speel die zondag piano. We proberen min of meer te doen wat we altijd deden: zingen, preek, avondmaal, koffie. Alsof er niets is gebeurd.

 Maar het is anders. Het pianospelen vind ik normaal heerlijk. Een gemeente die lekker zingt, is prettig begeleiden. Maar nu moet ik de samenzang solo doen. En dat valt niet mee. Ik ben een aardige cabaretier, maar geen professionele zangleider. Ik vind het hard werken. Ik kijk de gemeente rond en zie gezichten die me lief zijn, maar ik zie vooral heel veel mensen niet. Sterker: lang niet alle plaatsen zijn bezet. Mensen blijven weg. De flexibele schil is al verdwenen, maar ook trouwe leden blijven weg om gezondheidsredenen, uit angst of misschien wel omdat ze kerk toch niet zo missen.

Het is écht anders. Afgelopen maanden zijn er dingen drastisch gewijzigd. Onze kerkdiensten blijken makkelijk in één uur te passen. Wat een vondst! Liederen hoeven niet eindeloos herhaald. Sprekers mogen nu maar twintig minuten. En dat blijken ze ook gewoon te kunnen, terwijl ze altijd zeiden dat dat niet kon zonder geestelijke slagkracht te verliezen. Onzin dus.

Daarnaast is het leven rondom de kerkdienst veel belangrijker gebleken: onze kring heeft nog nooit zo goed gefunctioneerd als in coronatijd. We zijn niet goed in vragen uit een Bijbelstudieboekje, maar betrokken zijn op elkaar, voor elkaar bidden als het moeilijk is en elkaar praktisch helpen, zijn dingen waar we echt in uitblinken. Nu de diensten weer beginnen, richten we daar de volle energie weer op. Alsof er niets is gebeurd.

Ik besef, al pianospelend, dat dat een illusie is. Het oude normaal gaat niet zomaar terugkeren. Zeker niet als we nog een heel seizoen in deze gemankeerde coronaproof-setting samenkomen. Corona daagt ons uit: doen we alsof er niets is gebeurd, of grijpen we deze kans aan om ons eens grondig te bezinnen op kerk-zijn in post-coronatijd? Misschien is dat wel de echte coronaproef.