Hoe hou je elkaar vast als je je kind verliest?

Als Lonneke als tiener van vijftien wordt aangereden door een auto komt ze in het ziekenhuis terecht. Als André en Marleen daar aankomen, is ze al hersendood. Hun leven komt totaal op zijn kop te staan...

Traan

André vertelt: ‘Lonneke was op weg op weg naar huis vanuit school overgestoken van het ene fietspad naar het andere en daar is ze aangereden door een auto die veel te hard reed.’ Marleen: ‘Als je hoort dat er iets met je kind is, dan wil je daar zo snel mogelijk naartoe. In het ziekenhuis kwamen er twee artsen naar ons toe en het eerste wat ik vroeg: ‘is ze dood?’ Daar hoorden we dat ze niet dood was, maar dat ze het ook niet zou overleven. Dat hakte erin; het was zo definitief. Toen ik bij haar kwam, was er een moment dat me later heel erg heeft beziggehouden. In beide ogen kwam een traan, terwijl ze klinisch dood was. Ik heb die tranen gedroogd en ik zei; meisje, je hoeft niet te huilen, dat doet mama wel voor jou. En tegen Andre zei ik: We gaan hier niet aan onderdoor.’

Eenzaam

In het rouwproces waren er ook momenten dat André en Marleen elkaar niet begrepen. En dat is niet ongewoon. Onderzoek wijst uit dat 60 procent van de huwelijken het niet redt na het overlijden van een kind. Zowel Andre als Marleen beamen dat er momenten zijn geweest dat ze elkaar hadden kúnnen verliezen. Marleen: ‘Dan denk ik vooral aan het niet synchroon lopen in de rouw. Op een gegeven moment kwam het besef dat ik wel eens eenzaam ben geweest. Rouwen is het meest eenzame wat je kunt meemaken.’ Andre: ‘Het heeft enorm geholpen om dat uit te spreken naar elkaar.’

Sleutel

Relatietherapeut Julie Sharon, die met het gesprek meeluistert, zegt: ‘Marleen en André zijn met elkaar in gesprek gebleven en dat is hetgeen dat ze gered heeft. Ze hebben bewust de afspraak gemaakt: hier gaan we niet aan onderdoor, wij houden elkaar vast, wij gaan dat redden. In gesprek met elkaar blijven is een belangrijke sleutel.’