Huis van Hoop: een gezin met tien kinderen in een voormalig uitvaartcentrum

Rianne staat ’s morgens in alle vroegte op. Smeert het brood voor de kinderen die dit zelf niet kunnen, zet medicatie klaar voor degene die dit nodig hebben en drinkt vervolgens een bak koffie om zich te kunnen wapenen tegen de tien binnendruppelende, slaperige jongeren waar zij samen met haar man voor zorgt. In Huis van Hoop, een gezinshuis in het voormalig uitvaartcentrum in Goes, bieden Rianne (44) en haar man Wim (44) liefde, geborgenheid en hoop aan uithuisgeplaatste jongeren.

Geen dag is hetzelfde in het leven van Rianne en haar man. Ook hoeven zij zich geen seconde te vervelen. Dagelijks worstelt Rianne zich door gigantische stapels was, onderhoudt zij contacten met de verschillende scholen waar de kinderen naartoe gaan, staat zij voogden en maatschappelijk werkers - die toezicht houden over het welzijn van de aan hen toevertrouwde jeugdigen - te woord en rijdt zij de kinderen naar hun afspraken bij diverse zorgverleners. Naast dit alles zorgt zij ervoor dat de kinderen altijd bij haar terecht kunnen voor een praatje en persoonlijke aandacht. Toch ziet deze duizendpoot kans om daarnaast nog een hbo-studie te volgen. “Ik vind het belangrijk om mij verder te specialiseren, zodat ik deze kinderen nóg beter kan begrijpen en helpen.”

Geadopteerd

Rianne en haar man trouwden jong en kregen vier kinderen. “Mijn man is in Libanon geboren en op jonge leeftijd geadopteerd. Hij was als vrachtwagenchauffeur vaak dagenlang van huis. Zelf ben ik meteen nadat ik van school kwam de zorg in gegaan. Misschien heeft mijn liefde om voor anderen te zorgen in combinatie met het adoptieverleden van mijn man ervoor gezorgd dat we geleidelijk aan allebei het verlangen kregen om voor kinderen te zorgen die niet langer thuis konden wonen.”

Samen nemen zij zich voor om uithuisgeplaatste kinderen een kans op een toekomst te bieden en te laten ervaren hoe het is om in een warm gezin op te groeien. “Wij willen samen met hen plezier maken, maar ook naar hen luisteren, hen stimuleren en motiveren om het beste in zichzelf naar boven te halen. Ook willen wij een stabiele basis creëren voor kinderen die van het ene pleeggezin naar het andere moeten en hen een zo normaal mogelijk gezinsleven bieden.”

Uitvaartcentrum

De makelaar is op de hoogte van de plannen van Rianne en haar man en tipt het stel een leegstaand uitvaartcentrum. “Ondanks dat het een vreemd idee was, zagen we meteen de mogelijkheden van dit pand; hier zouden wij ons gezinshuis kunnen starten en onderdak kunnen bieden aan jongeren op zoek naar een thuis. We hebben dit pand om weten te bouwen tot een sfeervol woonhuis met een grote bar waar we ’s morgens met elkaar kunnen ontbijten. De ‘nis’ waar vroeger de baar stond, is omgetoverd tot een gezellige plek voor jongelui. Van de opbaarkamers hebben we slaapkamers gemaakt en de koelcel gebruiken we als koelkast. We zijn ontzettend blij met het eindresultaat!”

We kijken of het met de andere kinderen klikt voordat we verder gaan

Nog tijdens de verbouwing stromen de hulpvragen voor opvang bij het stel binnen. “We konden helaas pas kinderen plaatsen toen de verbouwing was afgerond. Toen het eindelijk zover was gingen we niet over één nacht ijs. We kijken namelijk goed of het kind dat hulp nodig heeft wel bij ons gezin past. Een kind dat een plek in een gezinshuis nodig heeft, neemt altijd met een rugzak vol gebeurtenissen mee, al dan niet traumatisch. We gaan eerst in gesprek met elkaar. Als dit van beide kanten goed voelt kunnen ze een paar keer langskomen om bijvoorbeeld de maaltijd mee te maken. We kijken dan of het met de andere kinderen klikt voordat we verder gaan.”

Pubers

Rianne vertelt dat ze het mooi vindt om pubers op te vangen. “We zien ze letterlijk en figuurlijk groeien als ze hier een tijdje wonen.” Toch stopt de zorg voor deze kinderen als ze achttien worden. “Tegenwoordig kun je gelukkig verlengde jeugdzorg aanvragen, waardoor ze in sommige gevallen mogen blijven totdat ze eenentwintig zijn. Op dit moment woont er ook een meisje van negentien bij ons. We kijken hier per kind naar; de een is er wel aan toe om op achttienjarige leeftijd begeleid of zelfstandig te gaan wonen, bij de ander duurt dit nog wat langer.”

Structuur is in Huis van Hoop erg belangrijk. “We verwachten dat iedereen ‘s morgens voor negen uur heeft gegeten. Het koffiedrinken en de maaltijden zijn voor ons waardevolle momenten van de dag. We tonen belangstelling voor elkaar en luisteren naar elkaar. Liefde, duidelijkheid, warmte en geborgenheid zijn de ingrediënten die nodig zijn om deze kinderen op te vangen”, vindt Rianne. “We gunnen hen op te mogen groeien in een warm gezin en zien het als ons doel om hen zo goed mogelijk klaar te stomen voor het leven in de maatschappij.”

Kerk

Rianne en haar man willen de kinderen echter ook christelijke normen en waarden meegeven. “We zijn christelijk, maar dat is geen voorwaarde om bij ons te mogen wonen; iedereen is welkom! Wel kiezen we ervoor geen kinderen op te vangen die drugs gebruiken of seksueel ontremd gedrag vertonen. Hier kiezen we voor vanwege de veiligheid van de andere, veelal kwetsbare kinderen. Ook gaan we één keer per zondag naar de kerk. We verwachten dat iedereen meegaat, dat is een belangrijke regel bij ons.”

Het is niet niks om een huis vol hormonen te hebben

“Onze eigen kinderen pakken het supergoed op dat er zes andere kinderen bij ons wonen”, vertelt Rianne dankbaar. “Ze hebben hun eigen slaapkamer en als ze het even zat zijn kunnen ze zich lekker terugtrekken. Wel zijn we blij met het vrije gezinsweekend, één keer in de maand. Alle andere kinderen zijn dan naar andere adressen, zoals hun biologische ouders als dat mogelijk is of opvangadressen vanuit de kerk. Dit weekend besteden we extra aandacht aan onze eigen kinderen.”

Ondanks dat alles zo voorspoedig gaat en Rianne en haar man dankbaar zijn dat ze uithuisgeplaatste jongeren mogen opvangen, zijn er momenten dat Rianne zich vertwijfeld afvraagt waar ze aan is begonnen. “Soms ben ik doodop, maar gelukkig komt dat zelden voor. Het is niet niks om een huis vol hormonen te hebben. Ik heb ook meteen gezegd dat ik niet op verliefdheden onderling zit te wachten, maar daar is gelukkig (nog) geen sprake van geweest hier. Een fijn bijkomend voordeel van deze grote kinderen is dat ze allemaal zonder mopperen een steentje bijdragen in het huishouden. Met elkaar ruimen we het na het eten alles op. Ze verdelen onderling wie wat doet en dat gaat heel goed.”

Lees ook: Groot gezin met tien kinderen: ‘We zien elk kind als een geschenk van God!’