‘Ik ben nieuwsgierig naar alles dat buiten ‘de norm’ valt’

“Ik was buiten op de stoep voor onze deur aan het spelen. Ineens hoorde ik een stem. Zo dichtbij dat het leek als van iemand die naast mij stond. Hij zei: ‘Je bent Mijn geliefde kind, Ik hou van jou.’ Ik zag niemand om mij heen en dacht: wat is er zojuist gebeurd? Het was God. Als 9-jarig meisje besloot ik dat ik dat moment nooit meer zou vergeten. Het was zo bijzonder. Er ontstond een vertrouwen in God dat ik tot op de dag van vandaag mag ervaren.”

Ik paste niet in het plaatje

“In ons geloof was er geen ruimte om deze ervaring te vertellen. Ik ben opgegroeid in een  reformatorische omgeving en daar waren bepaalde ideeën over contact met God. Op deze manier door God benaderd worden gebeurde alleen bij bijzondere personen in de Bijbel, zoals Mozes of Samuël. Ik paste niet in het plaatje.

Dat gold ook voor het plaatje aan de buitenkant. Er werden bepaalde uiterlijkheden van mij verwacht. Mijn zeven broers deden hier niet moeilijk over, zij hoefden zich niet zoveel aan te passen. Als vrouw moest ik mij houden aan een bepaalde roklengte en haardracht. Daar had ik op jonge leeftijd al moeite mee. Ik dacht in hoofd- en bijzaken. Deze kwestie vond ik niet terug in mijn geloof en was voor mij een bijzaak.

Daar confronteerde ik mijn ouders mee. Het dragen van een rok is toch alleen maar een interpretatie? In de Bijbel staat dat mannen en vrouwen ieder hun eigen kleding moeten dragen. Daar gaven mijn ouders gehoor aan. Echter staat er een aantal verzen verderop dat men geen combinatie van wol en linnen mag dragen. Waarom praktiseerden we deze voorschriften dan niet?”

Twee werelden

“Ondanks het standpunt van mijn ouders was er thuis wel ruimte om hierover te discussiëren. We hadden verschillende gedachtes over bepaalde gebruiken, maar deelden absoluut hetzelfde geloof. Ze bevorderden het gesprek. Op school was dit anders. Elke dag reisde ik anderhalf uur heen en weer naar een middelbare school waar reformatorisch onderwijs werd gegeven. Ik was thuis gewend om de confrontatie op te zoeken, maar wanneer ik dit op school deed werd dit niet gewaardeerd. Daar was maar één waarheid.

Mijn ouders hielden vast aan een orthodoxe leer en waren tegelijk liberaal in hun aanpak. Ik leefde in twee werelden. In de ene wereld werd ik omringd met gelijkgezinden die hetzelfde dachten over het geloof, zoals in de kerk en op school. In de andere wereld mocht ik omgaan met mensen die niet van dezelfde stroming waren. Zo speelde ik af en toe met een vriendinnetje uit een andere kerk en mocht ik oppassen bij de overbuurvrouw die met Kerst wél een kerstboom in de woonkamer had staan. Dat was binnen onze stroming een zonde. Door mijn ouders leerde ik liefdevol naar hen te kijken, in plaats van met een veroordelende blik. Ik ben dankbaar dat zij voor deze opvoeding hebben gekozen.”

Lees verder onder de video

Ik ben... Thera

Eigen keuzes

“Op mijn zestiende kreeg ik een bijbaantje bij de V&D in Utrecht. Veel collega’s kwamen uit een volkswijk daar in de buurt en in bijna iedere zin klonk een vloek. Een grotere overgang kun je je niet bedenken. Dat was shocking, maar dankzij mijn opvoeding heb ik mij daar staande kunnen houden. Het vloeken was niet fijn, tegelijk voelde ik mij er meer thuis dan op de middelbare school. We konden over alles praten en accepteerden elkaars mening. God heeft ook deze mensen lief.

Een jaar later ging ik op mijzelf wonen en ben ik mijn man tegengekomen. Nu we zelf twee dochters hebben maken we bewust andere keuzes. Ze gaan naar een school bij ons in de buurt en groeien op met hun leeftijdsgenoten in de stad. Het geloof is de leidraad in ons leven. Daarnaast omarmen we diversiteit. Dat gaat prima samen, God heeft ons allemaal anders geschapen. ”

Confrontatie

“In het dagelijks leven probeer ik open te staan voor alles en iedereen. Binnen de kerk stuit dit wel eens op weerstand. Ik kom bijvoorbeeld op voor de LHBTI-gemeenschap. Anderen schilderen mij dan af als ‘hellend vlak’. Ik geloof dat we ertoe geroepen zijn om de confrontatie over verschillende onderwerpen aan te gaan. Niet om strijd te leveren, maar om mensen recht te doen. Zelf voelde ik mij ook een buitenstaander. Daarom ben ik nieuwsgierig naar alles dat afwijkt van ‘de norm’.

Op zoek gaan naar diversiteit is mijn tweede natuur geworden. Ik heb daar behoefte aan. Zo heb ik heel verschillende vriendinnen. Qua geloof, culturele achtergrond en talenten zijn zij mijn tegenpolen. Natuurlijk heb je soms bevestiging nodig van iemand die hetzelfde over iets denkt als jij, toch voel ik mij dan snel ongemakkelijk. Mijn vriendinnen houden mij scherp en ik kan veel van ze leren. Zelfs mijn man is een tegenpool van mij.”

Voorbeeldfunctie

“Ik wil mijn dochters leren dat het belangrijk is om je in andere mensen te verdiepen. Iedereen is evenwaardig. Daarin probeer ik zelf het levende voorbeeld te zijn. Dit blijkt niet altijd zo’n succes. Zo begreep ik vroeger de zwartepietendiscussie niet. Als kind heb ik nooit verhalen gehoord over bijvoorbeeld de slavernij die eraan verbonden is. Ik was mij van geen kwaad bewust. Later ben ik met mensen in gesprek gegaan hierover en begreep ik dat het discriminerend is.

Wanneer ik dit aan mijn kinderen vertel, vinden ze mij hopeloos ouderwets. Zij zijn opgegroeid met de kennis dat zwarte piet echt niet meer kan. Soms moet je door een ander op je eigen blinde vlek gewezen worden. In mijn geval zijn dat vaak mijn dochters. Hoe ruimdenkend ik zelf ook denk te zijn, voor mij valt er nog genoeg winst te behalen.”

Bekijk ook de portretten die Fotograaf Ruben maakte van andere vrouwen voor Eva's jaarthema 'Ik ben', en hoe ook zij een stukje van zichzelf laten zien in bijzondere video's.