'Ik moest strijden, mijn lijf was de vijand'

Het is nieuws dat de voorpagina niet meer haalt en mij ook niet meer verbaast. Als je je zo fixeert op seksuele zuiverheid met zo weinig oor voor, en zo veel oordeel over lichamelijkheid, vraag je om dit soort excessen.

Het resoneert met mijn jeugd, waarin ik bang werd gemaakt voor mijn lijf en gewaarschuwd werd ‘de kat niet op het spek te binden’. Waarin je niet ‘te ver’ mocht gaan voor het huwelijk, maar waar weinig verteld werd over wat er dan na het huwelijk zou gebeuren. Het was mij al snel duidelijk dat alle zonden even erg zijn, maar seksuele zonden toch nog erger. Ik moest strijden, mijn lijf was de vijand.

Maar mijn lijf is mijn lijf en het lichaamsvocht kroop soms waar het niet gaan mocht. Doodschuldig voelde ik me. Mijn geestelijk welbevinden versmalde zich tot de vraag of het me gelukt was mijn lijfelijke drift te beheersen. Niemand leerde me hoe ik op een gezonde manier mijn lijf moest accepteren en ermee om moest gaan.

Deze zomer las ik een boek van Jan Wolkers. Bij uitstek een auteur die het lijfelijke omarmt. Ik vond het soms erg expliciet, maar moest toch ook erkennen dat hij herkenbare gedachten en situaties beschreef. Hij beschrijft domweg hoe het is, geeft woorden aan zaken waarvoor de kerk geen taal heeft verzonnen. Toch vind ik op die manier je drift botvieren ook niet het goede leven.

Hoe dan wel? Het begin van een antwoord vond ik in een verhaal van Arie de Rover. Tijdens een mannenconferentie waar hij spreker was, keek hij ’s avonds op zijn hotelkamer een stuk van een seksfilm. Hij besloot dit de dag erna eerlijk te vertellen aan de mannen. De reactie was genadig: ‘Goddank dat je hier eerlijk over bent, wij herkennen dit allemaal.’ Hij werd met huid en haar geaccepteerd. Dat zouden we vaker aan den lijve moeten ondervinden. Het is het begin van verzoening met ons lichaam en voorkomt dubbellevens.