'Ik neem het mijn vader niet kwalijk dat hij me als 17-jarige moeder in de steek liet'
Maud vertelt het verhaal van de vermissing van haar vader, die voor haar veel impact heeft gehad. Het verhaal van het leven van Wilchert in Caesarea in Ugchelen is te zien in de tweede uitzending van het programma ‘Soep, Sores en Soelaas’. Hoe kun je iemand vergeven die jou in de steek laat wanneer je hem juist nodig hebt?
Het ging al een tijd niet goed met mijn vader. Na een echtscheiding en psychische klachten die al langer speelden, vertrok hij op een dag uit de psychiatrische instelling waar hij op dat moment woonde. Het was alsof hij op was gestaan en gewoon weg was gelopen, al zijn spullen stonden nog in zijn kamer. Op het moment dat mijn moeder en ik dit nieuws hoorden, schrokken we natuurlijk enorm.
“Ik merk de gevolgen van de vermissing nog steeds”
Ik ben enig kind, waardoor instanties jou op zo’n moment zien als enige verantwoordelijke. Zo heeft de Belastingdienst geen adres meer om iemand te bereiken en de politie nam de vermissing niet heel serieus. De kans was volgens hen groot dat mijn vader bewust was vertrokken. Het leven als tienermoeder van een driejarig jochie en als MBO-student kon ik mede door de vermissing niet langer combineren, het zorgde voor te veel stress. Noodgedwongen stopte ik mijn met opleiding, waar ik nog steeds de gevolgen van merk. In de tijd dat social media nog best nieuw was besloot ik toch de gok te wagen. Ik plaatste een oproep op Twitter in de hoop zo veel mogelijk mensen te bereiken. Tot mijn verbazing werd de oproep groots opgepakt. Op allerlei plekken werden zoekacties georganiseerd, en in de media kwam de vermissing uitgebreid aan bod. Ondertussen wist ik dat mijn vader érgens moest verblijven, zeker omdat het af en toe lukte om contact met hem te leggen. Maar hij klonk heel verward tijdens die momenten, en ik merkte dat het niet goed met hem ging.
“Als iemand zijn been breekt vraag je hem ook niet om normaal te lopen”
Uiteindelijk werd mijn vader na 7 maanden door de politie gevonden in de buurt van Dalfsen. Je hoopt natuurlijk op een prachtig moment van weerzien, maar daar was geen sprake van. Mijn vader was ernstig verward. Contact leggen was lastig, en pijnlijk voor mij. Hij koos voor zichzelf en liet zich opnemen. Dit bleek de juiste keus; het ging steeds beter met hem en het contact tussen ons kon weer groeien. Veel mensen zeiden in deze hele periode dat ik de hoop beter op kon geven. Ze zagen hoeveel energie het mij kostte en vroegen zich af of dat het wel waard was. Ik wist dat ik het mijn vader niet kwalijk kon nemen. Ik zie het zo: Als iemand zijn been breekt vraag je hen ook niet om op te staan en normaal te lopen. Maar als iemand mentaal niet in orde is verwachten mensen wel dat ze ‘normaal’ doen. Ze lijken te vergeten dat het geen keuze is. Dat heb ik me steeds voor ogen kunnen houden.
“Mijn vader heeft mij net zo hard nodig als ik hem”
Het is fijn om te zien hoe mijn vader nu stabiliteit gevonden heeft in Caesarea in Ugchelen (een begeleide woonvorm van het Leger des Heils, red.), en ik weet ook hoe hij dat nodig heeft. We bellen elkaar nu dagelijks, en hij is regelmatig in het weekend bij ons. Het contact is heel fijn en vertrouwd, we zijn echt close geworden. Daarbij is hij natuurlijk de trotse opa van Morris en Milan, die compleet gek op hem zijn. Milan is ondertussen 11 en houdt vol trots zijn spreekbeurt over opa en het Leger des Heils. Mijn vader heeft ons net zo hard nodig als ik hem. Ik ben zo blij dat ik hem nooit heb opgegeven, ondanks alles wat het mij heeft gekost.
