Ilse woont met haar gezin in een leefgemeenschap met de diaconessenzusters

In het hart van Amerongen staat een kolossaal nieuwbouwcomplex met daarop de naam ‘Leefgemeenschap Bethanië’. Aan de ene kant van de tuin is de gemeenschappelijke ruimte met daarin de keuken, eetkamer, recreatiezaal en gebedsruimte en daarboven de appartementen van de zusters. Aan de andere kant staan de woningen van de vier gezinnen. 

Middenin de gemeenschappelijke tuin staat een trampoline. “Veel dorpelingen dachten dat we een kinderopvang waren begonnen”, zegt Ilse lachend. “Met de gezinnen die hier wonen hebben we in totaal tien kinderen, dus het is vaak een drukke boel. De gemeenschappelijke schuur staat vol fietsjes, skelters en stepjes. Super leuk natuurlijk voor de kids, dat ze overal mee kunnen spelen”. 

Ik was meteen enthousiast over de leefgemeenschap

Bij binnenkomst in Ilse’s huis vallen de hoge plafonds en de lichtinval op. Een glazen schuifpui biedt zicht op de tuin. Een langslopende zuster in blauw habijt en jonge vrouw zwaaien vriendelijk. “Dat is zuster Anneke met Christonette”, zegt Ilse. “Zij wandelen regelmatig samen, het bos is hier om de hoek”. 

Ilse vertelt dat ze met haar gezin in een vakantiehuisje in Drenthe was, toen ze de nieuwsbrief – waarop ze was geabonneerd na een retraite - van de zusters van Amerongen kreeg. Daar staat een opmerkelijke advertentie in: 'wil jij meebouwen aan een leefgemeenschap in Amerongen? “Ik was meteen enthousiast en Marc ook. Dit was precies wat we zochten. Onze samenleving is heel individualistisch. We wilden graag meer verbinding. Het geloof en het leven delen en samen uitreiken in de wijk.”

TACHTIG GEÏNTERESSEERDEN

Dat willen blijkbaar meer mensen. Er zijn wel tachtig geïnteresseerden en uiteindelijk dertig aanmeldingen. Tijdens een kennismakingsavond stellen ze zichzelf in een pitch voor en geven aan waarom ze dit avontuur willen aangaan. De vier uitgekozen gezinnen brengen vier weekenden met de zusters door. Ze hebben gezellige uitjes zoals een bezoekje aan de dierentuin, maar ook diepgaande sessies onder begeleiding van coaches. “Want je gaat wel een verbintenis aan”, zegt Ilse. “We deelden alles in die sessies; wat we hoopten en óók wat ons lastig leek. Nu we driekwartjaar verder zijn, merk ik dat we toen echt een basis hebben gelegd met elkaar”.

AANSLUITING VINDEN

Ilse werkt drie dagen per week als docent maatschappijleer op een middelbare school. Als ze vrij is probeert ze zoveel mogelijk naar de dagopening en -sluiting te gaan, om met de zusters en gezinnen te zingen en te bidden. Elke twee weken eten de zusters en gezinnen samen en bespreken ze hoe het in de leefgemeenschap gaat. De zusters zetten zich op allerlei manieren in. Zuster Greet is bijvoorbeeld betrokken bij het hospice en zuster Anneke bij het AZC. Er worden rouwdagen, taallessen voor vluchtelingen en andere activiteiten georganiseerd. “Het is fijn dat er dingen zijn waarbij je kunt aansluiten”, vindt Ilse.

ER VOOR DE ANDER ZIJN

“Het is mooi dat we veel mensen om ons heen hebben die Jezus kennen. Mensen die Zijn liefde zichtbaar willen maken, door er voor elkaar en voor anderen te zijn. Dat dat ‘gewoon’ voor ze is, zonder dat het mensen of ideeën uitsluit. Zo komen er bijvoorbeeld ook veel moslims en niet-gelovigen. Laatst vroeg mijn zoon Chris: ‘Hoe weet ik dat het allemaal waar is wat jullie geloven? Ik weet niet of ik dat kan geloven.’ Toen zei ik tegen hem: ga het maar ontdekken. Iedereen heeft daar zijn eigen weg in. God kent jou en houdt je vast. Ook als je het even niet weet. Het is goed dat je vragen stelt.”

Zelfs zusters hebben soms conflicten

“Ik vind het ook mooi dat de kinderen zien dat we het ook wel eens moeilijk hebben met elkaar,” zegt Ilse. “En dat we het daarna weer goed hebben samen. Er zijn af en toe onderlinge spanningen. Zelfs de zusters hebben soms conflicten”, vertelt Ilse lachend. “Er is een generatieverschil en cultuurverschil, heb ik gemerkt. Je gevoel delen of je mening geven blijkt niet voor iedereen even vanzelfsprekend. Laatst gaf ik een flinke uitbrander aan een van mijn kinderen in de tuin en dat kregen anderen ook mee. Dat mag er ook zijn. Ik vind het mooi dat we echt op hartsniveau met elkaar omgaan. Dat we ook delen wat we lastig vinden en daarvoor bidden.”

NU EVEN NIET

Hun leven is een stuk drukker geworden, vindt Ilse. “Er zijn veel prikkels, geluiden en activiteiten. Dat kan energie geven maar ook energie kosten. Het is moeilijk dat je hier nooit echt helemaal ‘uit’ gaat. Je blijft eigenlijk altijd een beetje ‘aan’ staan. Daarom hebben we bijvoorbeeld afgesproken dat de deurklink van de tuindeur omhoog ‘niet storen’ betekent. Maar je kijkt evengoed uit op de tuin. Dus je ziet toch iemand lopen of de kinderen zien hun vriendjes spelen. Het is moeilijk om je daar helemaal van af te sluiten. Daarom houden we geregeld een pyjamaochtend. Dan houden we de raambekleding dicht en cocoonen we met z’n viertjes.”

Als je kinderen genieten, maakt dat veel goed

Ook gaat het gezin af en toe een weekend naar een huisje. “Dat voelt soms als een vlucht, maar het is ook gewoon een gezonde manier van zorgen dat je echt even helemaal ‘uit’ komt te staan. Laats waren we in Drenthe en vroeg mijn zoon Chris: ‘Gaan we nooit meer verhuizen?’ Ik antwoordde: dat denk ik niet, maar misschien ga je wel ooit op kamers. Waarop hij zei: ‘Moet dat? Ik wil hier echt nóóit meer weg!’ Als je kinderen genieten maakt dat veel goed.”

CORONA: OP AFSTAND DICHTBIJ

Tijdens de coronacrisis ervaart Ilse nog meer diepgang met de zusters. “Zij stonden laatst op hun balustrade en wij in de tuin. Toen hebben we samen het Onze Vader gezongen. Dat was zo mooi! Het is bijzonder dat er nóg meer verbinding ontstaat, júíst door afstand. We hebben ons als leefgemeenschap ook aangemeld bij Nietalleen.nl, zodat mensen uit de buurt die hulp nodig hebben ook via die weg bij ons terechtkunnen.”

BINNEN KIJKEN?

Wil je een kijkje nemen in de leefgemeenschap van zusters en gezinnen? Kijk dan hier de uitzending van Nederland Zingt Dichtbij terug. Jurjen ten Brinke gaat op bezoek bij hoofdzuster Greet Verhoeven.

Tekst: Susanne Jonker

Lees ook het verhaal van zuster Anneke: zij woont als zuster in de leefgemeenschap in Amerongen.