In­ter­cul­tu­re­le vriendschap: Hamsa uit Irak en Esther uit Nederland

Esther: “Mijn moeder werkte bij Vluchtelingenwerk en zocht chauffeurs voor een dagje uit. Ik meldde me aan en Hamsa stapte met haar dochters bij mij in de auto. Twee weken later werd ik gebeld door iemand van Vluchtelingenwerk: Hamsa wilde een bosje bloemen bij mij langsbrengen om me te bedanken.”

Hamsa: “Het klikte meteen. Esther leerde mij Nederlandse woorden. We spraken steeds vaker af om samen koffie te drinken. In 2003 vluchtte ik uit Irak, omdat het daar te gevaarlijk was voor mij en mijn vier meiden. Ik was zwanger van mijn vijfde dochter toen we uiteindelijk in Nederland terechtkwamen. Inmiddels zijn mijn man en ik uit elkaar en is hij verhuisd. Ik zorg in mijn eentje voor mijn vijf dochters, die nu tussen de 21 en 12 jaar zijn.”

Esther: “Haar dochters zijn echt prachtig! Hamsa heeft veel moeilijke dingen meegemaakt en veel stress ervaren. Ze is alles kwijtgeraakt en heeft alles opnieuw moeten opbouwen. Ze staat haar vrouwtje en heeft veel geleerd, zoals de Nederlandse taal. Ik heb veel respect voor haar. Soms merk ik dat ze zich schaamt als iets niet lukt. Ze wil alles zelf oplossen en bijt liever op een houtje, dan dat ze om hulp vraagt.”

Hamsa: “Dat klopt, om hulp vragen vind ik moeilijk. In mijn cultuur regelen de mannen alles. Toen ik hier kwam, moest ik alles zelf doen: van verven tot meubels in elkaar zetten. Esther stuurt vaak appjes met de vraag hoe het gaat, of wat ik nodig heb. ‘Alles komt goed met jou en de kinderen’, zegt ze vaak. Dat het goed gaat met mijn dochters: dat is mijn drijfveer. Ik heb hier geen familie, maar Esther voelt als mijn familie. Ze staat achter me.”

Esther: “Wat ik mooi vind aan de cultuur van Hamsa, is de enorme gastvrijheid en het saamhorigheidsgevoel. Als familie deel je alles en zorg je voor elkaar. We kunnen daar als Nederlanders echt wat van leren. Het voegt echt iets toe als je verder durft te kijken dan je eigen cultuur. De vriendschap met Hamsa verruimt mijn wereldbeeld.”

Hamsa: “Nu ik als tolk bij Vluchtelingenwerk werk, kom ik heel veel vrouwen uit verschillende culturen tegen. Maar zelf heb ik alleen Nederlandse vriendinnen. De vrouwen die hoofddoeken dragen, begrijpen mij vaak niet, omdat ik moderne kleren draag, en geen hoofddoek. Bij Esther kan ik gewoon mezelf zijn.”

Esther: “Nu Hamsa de Nederlandse taal goed onder de knie heeft, gaat zij mij Arabisch leren. Ik heb net de eerste les achter de rug. Dat valt tegen! Daardoor ontdek ik hoe moeilijk het is om een nieuwe taal te leren als je al wat ouder bent. We kunnen als Nederlanders soms zo hard zijn naar nieuwkomers – ‘Ze hebben toch de hele dag de tijd om de taal te leren?’ Maar je moet ook ruimte in je hoofd hebben om iets nieuws te leren.”

Hamsa: “Wat mij vooral heeft geholpen, is kijken naar Nederlandse televisie en praten met Nederlandse contacten. Mijn dochters spreken vloeiend Nederlands en mijn jongste heeft zelfs een beetje het Twentse dialect. Ook al is mijn grammatica niet perfect, we verstaan elkaar en daar gaat het om.”

Lees verder in Eva magazine!

Lees ook het verhaal van de vriendinnen Palma en Jorina, die tegelijk zwanger waren.