Is Geert Wilders de Nederlandse Trump?

Ik merk dat ik opgetogen en vrolijk word van de happening. Totdat, toch onverwacht, de president ineens zijn pijlen richt op een grote groep journalisten die recht tegenover hem staat. “Daar staan ze: de fake-newsmedia!” zegt hij en het publiek joelt mijn collega’s uit.

Ik krijg een knoop in m’n maag. Oké, het gebeurt dus voor m’n ogen: de machtigste politicus van de wereld vindt het geen probleem om zomaar een groep journalisten af te serveren. Ongegeneerd.

Typisch Amerika, denk ik, gaat bij ons in Nederland nooit gebeuren...

Ik moest eraan terugdenken toen Geert Wilders – inmiddels de machtigste politicus van Nederland – mij vorige week op het voormalige Twitter (X) beschuldigde van uitlokking. Dat zat zo: in Op1 vertelde een jonge vrouw twee dagen na de verkiezingen dat ze had gedemonstreerd tegen het fascisme. “Betekent dat dat u vindt dat Geert Wilders fascistisch is?” vroeg ik haar. Ze bevestigde.

“Ongelooflijk dat Tijs van den Brink deze vrouw uitlokt mij een fascist te noemen”, schreef Wilders de volgende ochtend op X. “Op nationale televisie. Bij de publieke omroep. Een miljoen mensen luisteren. Als er 1 gek tussen zit is het al genoeg. (…) Bedankt hè Tijs van den Brink.”

Toen ik het bericht las, wist ik meteen hoe laat het was: als Wilders je beschuldigt van uitlokking, vinden velen op X het een goed idee je onmiddellijk uit te maken voor alles wat mooi en vooral voor wat lelijk is. En zo geschiedde, een weekend lang.

Het gebeurt dus inmiddels ook in Nederland: de machtigste politicus van het land haalt uit naar een journalist die gewoon z’n werk doet. En het wordt veel persoonlijker dan ik destijds in de VS kon bevroeden.

Ik typ deze column in het vliegtuig op weg naar de VS, voor een vervolg op God, Jesus, Trump (eind maart 2024 op de buis). Toch maar eens navragen bij de collega’s daar hoe je dat doet: eerlijk en gebalanceerd berichten over een politicus die jou persoonlijk aanvalt. Wordt een klusje, maar ik ga ervoor.