Jolien worstelt dagelijks met haar trauma’s en Gods rol daarin

Ik heb ooit een gedicht geschreven over de Jabbok, waar Jakob vecht met God en zegt: ‘Ik ga niet weg voor U mij zegent.’ Dat is precies hoe ik erin sta. Ik neem geen genoegen met minder. ‘Genoeg heeft U genomen, genoeg heeft U mij beproefd. Heer, geef mij Uw milde regen, want mijn land is droog en mijn hart bedroefd…’ Ik mag Hem ter verantwoording roepen, ik mag met Hem vechten. God wil me met m’n alles. Niet alleen met m’n goede daden, ook met m’n worstelingen.” 

Angsten en depressies

Een moeizame jeugd met veel fysieke en emotionele onveiligheid, gevolgd door hevige pesterijen op school, zorgen ervoor dat het leven voor Jolien steeds zwaarder aanvoelt. Haar geloof voelt beklemmend, met alles wat er moet of niet mag – het voelt alsof ze niet goed is zoals ze is. Op haar zestiende gaat ze voor het eerst in therapie om met haar angsten en depressies om te leren gaan. Een paar jaar later wordt ze opgenomen en volgen vele langdurige trajecten. 

Op haar zesentwintigste trouwt Jolien. De jaren daarna krijgt ze meerdere miskramen. Als ze in 2017 moeder wordt van een zoontje, raakt ze in een postpartumdepressie waarbij ze de kracht verliest in haar benen, armen en spraak en kampt met hechtingsproblemen. “Na de vele miskramen durfde en kon ik niet meer geloven in een goede afloop. Terwijl ik mijn kindje vasthield, lukte het me niet om te realiseren dat ik moeder was.” Haar zoontje is vijf weken oud als ze teruggaat naar herstelcentrum de Hezenberg, waar ze eerder verbleef voor een opname, in de hoop daar haar rust terug te vinden.

Ik schreeuwde het uit naar God: is dit dan Uw wil?!

“Ik kon geen enkele prikkel hebben, dus in de groep doorgaan was geen optie. Ik strompelde naar de blokhut in de tuin en heb daar alleen maar herhaald: ‘Is dit dan Uw wil?!’ Ik heb vier miskramen gehad, kon mijn kindje niet dragen en mezelf niet op de been houden. Wat heb ik misdaan, waarom staat God dit toe? Ik schreeuwde het uit, ik was ziedend. Op een gegeven moment maakte de woede plaats voor verdriet; ik huilde, huilde en huilde. Met van die diepe lange halen, alsof mijn ziel gereinigd wilde worden.”

Dan gebeurt er iets bijzonders: midden in haar verslagenheid begint ze te zingen. “Er ontstond een lied in mijn hart, het ene lied volgde het andere lied op. ‘Heer U bent El Elohim, toon mij Uw glorie, toon mij wie U bent’ en ‘Als wij aanbidden, bouw Uw troon’. Terwijl ik zong bleef ik maar huilen, maar in mijn hart ontstond rust en de ruimte vulde zich met glorie en vrede. Dus dit is overgave en aanbidding, dacht ik. Het was een hemelse ervaring. Je mag je teleurstelling op tafel leggen. God grijpt je niet in de kraag en zegt ‘Houd je mond, luister naar Mij.’ Hij geeft me ruimte om te razen. Hij geeft mij het lied als hoop om aan vast te houden.”

Heilige huisjes

“Ik vind de woorden ‘God is erbij’ soms een beetje te makkelijk ingezet. Dat God goed is, vind ik geen vanzelfsprekendheid. Daarvoor zie ik te veel ellende om me heen. Ik kan woest worden over kindjes die vroeg overlijden. Hij is toch bij machte in te grijpen? Waarom doet Hij dat niet? Dat vind ik weleens ingewikkeld.”

Jezus gooide tafels omver op het tempelplein. Ik houd daarvan

“Jezus gooide de tafels omver op het tempelplein en hij genas mensen op de sabbat. Dan denk ik: yes! Het mocht niet, maar Hij deed het. Ik houd daarvan. Tegen heilige huisjes aanschoppen, maar ook: prioriteiten stellen. Er zijn nog steeds zoveel mensen die zich buitengesloten voelen in de kerk. Jezus was er juist om mensen ín te sluiten. 

Ik laat me niet meer beperken door wat er wel en niet mag. Het gaat om je hart, en dat je je openstelt voor mensen. Ik zou graag iedere dag willen afsluiten met ‘God heeft van mij genoten vandaag.’ Of je nu je kwetsbaarheid hebt laten zien, of juist iets vanuit je kracht hebt gedaan. Dat gun ik iedereen die zich verlamd voelt door het christelijke geloof, waarin zoveel lijkt te moeten. Je bent goed zoals je bent.”

God ziet het geheel

Jolien heeft de gave van profetisch schrijven. In november 2014 schrijft ze alleen haar naam op, en de rest vloeit uit haar pen: ‘Jij bent niet te veel. Jij bent Mij kostbaar. Het leven heeft je beschadigd en mensen hebben je vertrouwen beschaamd (…) Je hebt echt geen idee hoeveel tranen Ik om jouw verdriet heb gehuild. Omdat je Mij niet zag en niet voelde, dacht je dat Ik er niet was… Maar Ik werkte achter de schermen. Ik zocht naar mensen die je zouden bemoedigen en opbouwen. Dát is mijn werk Jolien! (…) Het leven zal goed zijn als we elkaar ontmoeten. In Mij is geen oordeel, geen duister maar alleen maar liefde.’

“Ik geloof dat God liefde is, ook al vind ik het moeilijk. Ik denk dat God mooie dingen doet, maar je moet het wel opmerken. Je moet die ‘stoelpoten van Zijn troon’ heen en weer blijven schudden, misschien geeft Hij niet het antwoord op onze vraag, maar Gods zwijgen betekent niet dat Hij ons negeert of afwijst. Hij werkt door mensen heen, door liederen. Zou ik Hem meer zichtbaar op deze aarde willen zien rondlopen? Ja graag, maar dat is nu niet de realiteit.” 

Pas in de hemel begrijp ik waarom de dingen zijn gebeurd die zijn gebeurd

“God ziet het geheel. Op het moment dat ik in de hemel kom, gaat God met mij naar mijn leven kijken en zeggen: ‘Kijk, hier heb Ik je bijgestuurd, hier heb Ik je losgelaten. Je dacht dat Ik er niet was, maar kijk eens wie of wat Ik op je pad heb gebracht?’ Dan begrijp ik pas waarom de dingen zijn gebeurd die zijn gebeurd.”

Naast kwetsbaren staan

“Door de dingen die ik heb meegemaakt sta ik open voor mensen die het zwaar hebben. Daarom zie ik er ergens de schoonheid van in. Een voorganger zei ooit tegen mij: ‘Ik blijf net zo lang naast je lopen tot je het zicht op God weer terug hebt.’ Ik denk dat dat mijn levensmissie is geworden. Dat ik mag omkijken naar de kwetsbaren. Ik zit nu overspannen thuis, in de zomer ben ik opnieuw mijn baan kwijtgeraakt. Het beetje werk dat ik kan doen, zet ik in als vrijwilliger bij Enik Recovery College: een herstelacademie voor mensen die worstelen met het leven, maar ook weer de regie terug willen vinden en trainingen volgen om weer in hun kracht te staan. Allemaal mensen met een rugzak, een verhaal; die mensen liggen me na aan het hart.

Ik heb lang gezocht naar antwoorden, zeker met het oog op mijn miskramen. Maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat we mogen rouwen. Ik zie veel gebrokenheid om me heen. Ik kan het niet wegnemen, maar ik kan wel met diegene de afgrond in kijken. Naast iemand staan en zeggen: ‘Nee, het valt niet mee.’ Dat is mijn beeld van hoe God is. 

’Tussen God en mij botert het steeds beter’

Het gaat inmiddels steeds beter, de band met mijn zoontje is volledig hersteld. Hij gaat bijna naar school. Mijn eigen herstel blijft een lange weg, maar hier zet ik ook grote stappen in. Herstel is nooit één rechte lijn naar boven. Tussen God en mij botert het steeds beter, ik laat mijn religie meer en meer los en zoek de relatie met God steeds meer op.”

Lees ook: Bijbelstudie: worstelen met God