Lazarus staat op | Liefde leren

Liefde leren – PopUpGedachte dinsdag 1 februari 2022

Er zijn van die mensen met wie je gewoonweg niet door één deur kunt. Het is oké dat ze bestaan, het had wat jou betreft niet per se gehoeven, als je heel eerlijk bent, maar je hoeft er niks mee te maken te hebben.
Soms zijn het voormalige vrienden die echt keuzes hebben gemaakt in het leven waar je niet goed mee kunt leven, soms zijn het mensen op afstand wiens agenda en ideeën je echt verafschuwt. Als er iemand iets van empathie vraagt voor deze types, moet je diep graven. Ik kan bij mezelf zo’n muurtje metselen tegenover sommige mensen – klinkt een beetje gek, en het is allemaal best wel sporadisch – maar toch, dan heb je gewoon de verbinding afgesloten. Dan ben je d’r klaar mee.
Misschien herken je er niets van, omdat je hart altijd openstaat. Aan de andere kant, is dat dan ook weer moeilijk te geloven. Je kunt niet met iedereen in verbinding staan toch? Soms is iets voorbij, bewust of onbewust.

Vandaag lees ik over de grote koning David en zijn zoon, Absalom. De jonge man is in opstand gekomen tegen zijn vader, heeft een leger op de been gebracht en staat zijn vader en diens regering met man en macht naar het leven. David moet vluchten uit de koningsstad Jeruzalem en op een gegeven moment komt het tot een veldslag tussen de Absalom en het leger van David-getrouwen. Het leger van Absalom wordt verslagen en Absalom wordt gedood. Als een boodschapper het bericht aan David komt brengen, gebeurt dit:

Toen voer er een siddering door de koning. Jammerend trok hij zich terug in het vertrek boven de poort: ‘Mijn zoon Absalom, mijn zoon, mijn zoon Absalom! Was ik maar dood in plaats van jij! Absalom, mijn zoon, mijn zoon!’ Men vertelde aan Joab dat de koning huilde en rouwde over Absalom. Toen het leger hoorde dat de koning treurde om zijn zoon, sloeg de overwinningsroes om in een rouwstemming. Als dieven in de nacht slopen de soldaten die dag de stad binnen, als een leger dat zich schaamt dat het de strijd is ontvlucht. (NBV21)

Totale verbijstering. Heb je gewonnen, het leven behouden, de binnenlandse dreiging geneutraliseerd van een verraderlijke zoon – en het enige wat Koning David kan, is wensen dat hij zelf gestorven was. Niet per se heel dankbaar naar zijn strijdkrachten en het volk dat hem trouw is gebleven en hun leven voor hem hebben ingezet. Maar David is overmand door verdriet.

Nou heb ik de neiging om David op de divan te leggen en hem te vragen of hij zelf vindt dat hij het nog wel een beetje scherp ziet. Maar als ik een stapje terug doe, zie ik een koning die álle reden had om zijn hart volkomen op slot te gooien, om een stevige muur te bouwen ten opzichte van zijn verraderlijke zoon, en het gewoon domweg niet kan. En het doet me een beetje denken aan de Eeuwige zelf.

Als de mens ergens een plek heeft in dit verhaal, ten opzichte van de Eeuwige, dan is het wel de rol van Absalom. Afgelopen zondag preekte ik nog in een kerkelijke viering waar klimaatverandering centraal stond en de rol van de mens, nou je hoeft maar een beetje aan de oppervlakte te krabben van het laakbare gedrag van de mens om een afzichtelijke hoop troep tevoorschijn te halen. Verraderlijk, in opstand, achterbaks – je kunt er zo allerlei parallellen voor bedenken met het gedrag van de rebellerende Absalom. En toch, zie daar, hier leven wij. Jij en ik. De zon gaat op, het stormt af en toe een beetje en we koesteren ons in de liefde.

Is het masochistisch om de link tussen onszelf en Absalom te leggen? Ik weet het niet. Ik zie de link tussen David en de Eeuwige. De schepper die alle reden heeft om ziekte numero 1, de mens, van zijn geliefde planeet te verwijderen en het never nooit niet over het hart kan verkrijgen uit diepe liefde voor de mensheid.
Misschien kun je dat niet meemaken of meevoelen omdat we toch ook ons best doen en lieve mensen zijn – dat is óók zo. Naast alle prachtige dingen, spreekt het spoor van destructie van de mens ook boekdelen. En zolang ik leef is er ruimte om te kiezen, om uit het spoor van Absalom te stappen en me af te vragen: 'Wie ik wil dienen?' Omdat het hart van de Eeuwige blijkbaar geen muurtjes kent. En ik de mijne ook maar eens moet herzien.

Tot zover vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst, en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.