Lazarus staat op | Geen sprintje maar een duurloop

Geen sprintje, maar een duurloop – PopUpGedachte dinsdag 24 maart 2020

Het is de tweede week van de coronacrisis in Nederland. Gisteravond zijn de maatregelen niet alleen verscherpt met boetes en verdere beperkingen van samenkomen – wat alleszins logisch en verstandig beleid lijkt – de periode is ook verlengd.

De drie weken zijn er zes geworden en iedereen realiseert zich opeens dat de eenvoudige verschuiving van relatief milde maatregelen gedurende drie weken naar strenge maatregelen gedurende zes weken nogal wat betekent. Het is tijd voor een andere versnelling. Wie de dagen aftelde en gokte dat het voorbijging, weet nu dat het nog even niet voorbijgaat en dat het een andere levensstijl vraagt. Dit doe je net meer met een sprintje, dit wordt een duurloop.

Zomaar glijdt dan de grond onder je vandaan. Bevrijdingsdag, Pasen, festivals, bruiloften, verjaardagen, vrienden, Zorg voor onszelf en derden die dus ook zal aanhouden, zomaar verlies je even grip. Is het niet nu, dan wel volgende week of op enig moment aankomend weekend.

Dan lees ik de oude teksten van vandaag en realiseer me dat we niet uniek zijn. Deze situatie is voor öns volkomen uniek. Sommigen hebben het al over kinderen die nu opgroeien en die dan nu al coronageneratie zullen heten. Ze hebben dít meegemaakt. Maar op de schaal van de wereldgeschiedenis is dit niet uniek. Op de schaal van ellende die plaatsvond, is dit niet eens ellendig. Enkel balen.
Leed kun je niet vergelijken, hè maar wie de film For Sama heeft gezien of welke andere brandhaard van de wereld ook van dichtbij heeft leren kennen, weet dat het niet uniek noch extreem ellendig is.

En toch, dat helpt niet, want het voelt alsof er iets aan het schuiven en glijden is en de grip ontbreekt. Niet altijd, maar de momenten zijn er wel. En het is niet op deze manier aan ons eerder gebeurt. Wel aan anderen, vele anderen. En een dichter schreef dit in die oude boeken van het jodendom, waar christenen hun heil in vonden op uitnodiging van Jezus van Nazareth cum suis.

De Ene is voor ons een vesting en toevlucht,
een machtige hulp in de nood.
Zo zijn wij niet bang, al kantelt de aarde,
al vallen de bergen in zee.

Een klaterend beekje verkwikt Gods stad,
het heilig verblijf van de Allerhoogste.
Die stad staat onwrikbaar, want God is daarbinnen,
God staat haar terzij als de dag begint.

Het klaterende beekje is toch wel echt een fenomenaal contrast met de kantelende bergen die in zee vallen. Er ruist iets ontspannends in al het geweld, een innerlijke bron, een externe zekerheid. En of je het gelooft of niet, of het je al dan niet lukt om deze zekerheid tot de jouwe te maken – van een afstandje kun je zien dat het helpt als iemand zo’n innerlijk kompas ontwikkelt. Zonder zich los te maken van de shit van de wereld – sterker nog: dit als momenten zien om aan de slag te gaan in lijn met de waarden van de Eeuwige, de liefde, omarming, opoffering, zorg en wederzijdse verbinding. Zonder te gaan zweven in een soort klatergoud heelal. Maar middenin de chaos een kern te kennen die niet van z’n stuk te brengen is. Dat is iets waar elk mens naar kan verlangen.

Elke ochtend sta ik even een paar minuten op m’n balkon voor ik begin te schrijven. Hoe korter de nacht en hoe later de wekker, hoe minder tijd ik er sta. Maar het is het meest relevante stukje van deze hele ochtend-oefening. Na de wekker, een paar snel aangeschoten kleren en vooraf aan de tekstlezing een moment onder een hemelkoepel die alles al heeft gezien, waar ik maar klein in ben, waar mijn piekerende zorgen en mijn vrolijke energie, mijn verdriet, hoop en frustratie allemaal een plek in kan vinden in het besef dat ik niet alleen ben. Meer is het niet, meer is soms niet nodig. Een heel klein klaterend beekje, soms niet meer dan een vrolijk tinkelende waterdruppel. Voldoende voor de dag.

Tot zover vandaag. Een heel goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.