Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Die hele goddelijkheid heeft niet eens zo heel veel om het lijf

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Die hele goddelijkheid heeft niet eens zo heel veel om het lijf – PopUpGedachte dinsdag 26 oktober 2021

Goddelijk goed, roept er iemand. Een fantastisch staaltje vakmanschap, en ze waant zich een beetje in het paradijs terwijl ze zich het goed laat smaken. Hier is het goddelijke een waardering voor een mens die presteert op het toppunt van zijn kunnen. Een brave burger zal het blasfemisch noemen, maar daar gaat het niet om. Wie boven het menselijke kunnen uitstijgt, door met bovenmenselijke inspanning (hier, heb je het weer) zich in te zetten, gecombineerd met bovengemiddeld talent – dat wordt samen al gauw iets goddelijks genoemd. Waardoor God een supermens wordt, net als wij, maar dan met meer talent en meer toewijding. En wanneer is iets dan goddelijk? Als het niet onze knulligheid, maar enkel ons succes bevat. Dat is misschien niet wat we zeggen, maar het zit verborgen in woorden als bovenmenselijke inspanning en het verheerlijkt uitroepen dat dít eten toch echt góddelijk goed is gemaakt.

Als Jezus van Nazareth over het goddelijke op aarde praat, klinken er altijd andere woorden. De rabbi ís de verbinding van hemel en aarde voor velen; als hij langskomt, worden de outsiders ingesloten, worden buitenstaanders opeens het grote voorbeeld, kunnen mensen die afgevallen zijn omdat ze ziek zijn of wat dan ook opeens weer meedoen. En dan heb je ook nog die bizarre gebeurtenissen met de zee die stilgelegd wordt en het brood dat maar niet ophoudt om beschikbaar te zijn. Het is God op aarde, maar het ziet er zo totaal niet uit als God op aarde dat uiteindelijk niemand er echt aan wil. Het is te weinig, niet spectaculair genoeg, te weinig volgens de regels van de kunst, te weinig supermens, te ongemakkelijk, te rottig, te pijnlijk ook.

Want sinds wanneer horen bijkans chagrijnige uitvallen naar religieuze leiders in het pakketje? Die zijn zo grof en onomwonden. En de man is moe, hij zit de hele tijd een beetje aan de rand van de samenleving en vertoont zich maar niet in Jeruzalem. En dan als toppunt natuurlijk zijn volkomen miserabele einde. Wat moet je ermee?

Nou, zegt dezelfde man van Nazareth. Eens kijken;

'Waarmee zal Ik het Rijk Gods vergelijken? Het gelijkt op gist, die een vrouw in drie maten bloem verwerkte, totdat deze in hun geheel gegist waren.'

Dit is wat er staat in de lezing van de dag. En ik bak af en toe brood, zojuist de laatste hand gelegd aan twee deegjes die stonden te rijzen, die gaan straks de oven in. Er gaat niets boven zelfgebakken brood. Goddelijk, zou je bijna zeggen als het niet zo menselijk was. In dat deeg zit een mespuntje gist. En water. En er zou werkelijk helemaal niets gebeuren met dat meel, dat water en dat zout als er niet dat kleine puntje gist in zat.

Aan de ingrediënten verandert niets, er vindt geen hocus pocus plaats, je hoeft er zelfs niets aan te doen, alleen maar doorroeren. En dan na de nacht is het hele zootje gaan leven. Er is lucht in ontstaan en je moet er iets mee, anders verrot het of zakt het in.

Het goddelijke zijn een paar kruimels gist. Meer niet. Het is geen verlossing van de aarde en de aardsheid of een bovenmenselijke inspanning. Het is een starter, een vonk, een schimmelachtige die een proces in beweging zet waardoor die hele samenstelling van dat wat ik ben, gaat borrelen en leven. En dat is lang niet altijd een mooi proces, het ruikt een beetje zurig zo’n deeg, het is een vorm van rotting, je kunt het niet helemaal controleren.

Het idee is niet dat we verlost worden van dit aardse tranendal, het is ook geen verlossing van onszelf, maar iets dat in ons zich begint te roeren en wat de ruimte wil, wat gedurende de nacht van ons leven begint te borrelen. Het kan frustratie zijn die opborrelt en luchtbellen maakt, die water en meel verbindt en de mens groter maakt dan hij of zij is – frustratie over onrecht dichtbij of ver weg. Het is zomaar zo’n godgegeven starter. Vreugde kan het ook zijn, de kiem van plezier in dat wat er goed gaat in het leven en dat besluiten te vieren – een gist dat door het deeg trekt en ruimte creëert, soepelheid, verbinding – zo kan ik nog wel even doorgaan. Punt is: die goddelijkheid is zo groot nog niet, het is een katalysator, een verbinder, een starter in de mens. Wie het ziet, ziet het. Jij weer ergens anders dan ik.

Tot zover de PopUpGedachte van vandaag, een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--