Lazarus staat op | Tijd om te vieren

Tijd om te vieren – PopUpGedachte 7 januari 2020

Bidden jullie aan tafel? vroeg een bevriende filosofe. Ze was niet religieus en we zaten bij ons thuis aan tafel. Ja, zei ik. Beter gezegd; we danken. Voordat we beginnen vragen we aan de kinderen en aan elkaar waar we dankbaar voor zijn vandaag en dat wordt dan een gebedje.
Daarbij kan het zijn dat de oudste dankt voor zijn favoriete Youtuber die filmpjes maakt van zichzelf terwijl hij het computerspelletje Minecraft speelt. Maar het kan ook zomaar een uitgebreide ode op heel de schepping in al zijn details worden, door dezelfde oudste van 8, bijna 9.
En als de nood aan de man of de vrouw is, staan we daar ook bij stil. We gaven elkaar handen, heel Amerikaans maar wel lekker verbindend en daar begonnen onze kinderen hun dankbaarheden op te sommen. De kleinste was verlegen, logisch. Vreemde mensen aan tafel.

Ik kom uit een traditie waarin bidden heilig is. En vaak gedaan hoort te worden. Waarin we studeerden hoe dat moest en er werk van maakten. Vervolgens moest ik mijn weg zoeken in seculier, post-christelijk Amsterdam, waar jan en alleman aanschoof aan tafel en ik zelf de behoefte voelde om een vorm te vinden die inclusief was.

Dat is mijn tic, iemand anders vindt het juist van waarde om te laten zien dat er ook andere werelden bestaan dan die van de urban millenial – ook veel waard – ik wilde graag anderen erin meenemen en en passant ontdekken wat de universele waarde van zo’n gebedje is. Dus het werd gestript van alle jargon, van alle voorwaarden en teruggebracht tot zijn kern. Danken maar. Vieren dus.

En dat kan iedereen. En is een grote waarde waar iedereen wel naar kan verlangen op zijn tijd: leren vieren, leren dankbaar zijn. Niet voor niets bracht de Correspondent een paar jaar geleden het Dankboek uit. Een soort zelfhulpboek met bijna alleen maar lege bladzijden. Je kon er elke dag drie dingen in opschrijven waar je dankbaar voor was. Het zou je gegarandeerd helpen. Aan de hand van dat soort ervaringen, herontdekte ik het universele in die godsdienst die ik zo had leren kennen als iets exclusiefs voor insiders.

Vandaag lees ik het eerste wonder van de wonderdoener uit Nazareth. Het is een bruiloft van goed Bijbelse proporties: zeven dagen lang feest. Op zichzelf al een leerzame zaak: tijd besteden aan je feesten. Maar op een gegeven moment is de wijn op en Jezus ziet zijn kans schoon. Niet om op een stoel te klimmen en de zatte menigte enige morele regels over goed burgerschap voor te houden. Hij neemt de tools van de oude religie, die bedoeld waren om te herinneren aan de mens als falend, kwetsbaar, zondig zogezegd en giet die tools letterlijk boordevol met wijn. Hij maakt er feestartikelen van. Dat gaat zo:

Nu stonden daar volgens het reinigingsgebruik der Joden zes stenen kruiken, elk met een inhoud van twee of drie metreten. Jezus zei hun: 'Doet die kruiken vol water. Zij vulden ze tot bovenaan toe.' Daarop zei Hij hun: 'Schept er nu wat uit en brengt dat aan de tafelmeester.' Dat deden ze, en zodra de tafelmeester het water proefde dat in wijn veranderd was riep hij de bruidegom en zei hem: 'Iedereen zet eerst de goede wijn voor en wanneer men eenmaal goed gedron­ken heeft de mindere. U hebt de goede wijn tot nu toe bewaard.'

En dus niet zomaar wijn, maar ook nog verrekte goede. Niemand die de helling en de leeftijd van de wijnstok zou kunnen achterhalen, het oogstjaar en het druiventype want het was uit gewoon water ontstaan.

Mooi verhaal, toch? Niet zozeer dat er een bizarre hoeveelheid wijn gecreëerd wordt voor een feest dat nog weer effe verder kan, Jezus de barman met de onuitputtelijke wijnkelder, maar de ‘reinigingsvaten’. Het kán toeval zijn, hè? Dat hij gewoon iets groots zocht om wijn in te mengen. Dat kán. Maar het is waarschijnlijker dat hij de tools van de oude godsdienst en cultuur, die zo vol was van besef van zonde, van je rein bewaren ten opzichte van de stoffelijkheid van deze wereld, een apart gezet volk, een zonderlinge menigte, een stad op een berg, maar dan onbereikbaar voor elke gewone sterveling, dat hij die tools vol gooit met feestwijn waardoor er twee dingen gebeuren: de oude reinigingsrituelen kunnen niet meer en er is zoveel wijn dat je het wel moet delen.

Tijd om te vieren, om de exclusiviteit achter te laten, jan en alleman binnen te nodigen, iedereen die verlangt naar goede wijn, naar diepgang, naar dankbaarheid, naar hoop en liefde. Niet bang dat ongewassen handen de kracht van de spiritualiteit of de eigen cultuur dan wel religie zullen beschadigen, maar in diep vertrouwen dat de kracht van de spiritualiteit of religie zijn eigen weg wel gaat als we ons er aan overgeven.

Tot zover vandaag mijn gedachtenspinsels over wijn op dit heidens vroege uur. Een heel goede dinsdag gewenst. Meer popupgedachtes op lazarusstaatop.nl. Wil je meedoen met de whatsappservice dan kun je ook daar je abonneren of mailen naar info@rikko.nl. Voor nu: vrede en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.