Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Lieve mensen, kies als basishouding in het leven mildheid en begrip

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

PopUpGedachte donderdag 20 juni 2019 – Mild en begripvol

Ken jezelf is de beroemde spreuk op de Griekse tempel van Delphi. Wie de mens wil leren kennen en de wereld, moet zichzelf leren kennen. Er zijn er die beweren dat rond de wereld reizen begrip en inzicht oplevert, maar dat de reis naar binnen eenzelfde resultaat heeft – en daar hoef je het vliegtuig niet voor te pakken. Scheelt weer. Al moet ik zeggen dat het werkt om jezelf in andere situaties te begeven om te ontdekken wie je eigenlijk bent.

Vandaag wordt er in de lezing van de dag een nogal scherpe opdracht gegeven door Jezus van Nazareth. Zo’n opdracht waar menigeen meteen van in de weerstand schiet en waar bij sommige vromen meteen de angst opdoemt. Het is een uitwerking van een zinnetje uit dat klassieke gebedje wat Jezus aan zijn leerlingen leert. Het is het enige voorwaardelijke zinnetje. Er staat: ‘Vergeef ons onze schulden zoals ook wij anderen hun schuld vergeven’. Raar tekstje eigenlijk toch? Zo van: God neem nou een voorbeeld aan ons. Wij doen dat ook de hele tijd, als jij nou ook ff niet zo moeilijk doet over onze shit, dan is iedereen blij.

Dat staat er in elk geval niet. Om dat zinnetje nog even toe te lichten doet JC er nog een uitspraak bij. Deze:

‘Als gij aan de mensen hun fouten vergeeft, zal uw hemelse Vader ook u vergeven;
maar als gij niet vergeeft aan de mensen, zal ook uw hemelse Vader uw fouten niet vergeven.’

Dus het is niet per se dat de Eeuwige een voorbeeld aan je moet nemen, maar het is wel onderling verbonden. En ik heb wat zitten wrikken en duwen aan deze tekst, want het staat er zo hard. Maar ik krijg 'm nog niet van de bladzij. Waarom vind ik 'm zo lastig?

Omdat ik denk aan die jonge moeder wier man zo verschrikkelijk mishandelend is geweest dat het woord vergeven echt volledig en totaal buiten haar bereik ligt. Die jongen die zo verschrikkelijk stuk is gegaan door wat die ene hem heeft aangedaan, kun je dat vragen? En dan nog wel op deze manier. Dat je het bijna eist, omdat je anders zelf geen vergeving ontvangt?

Ik snap wel dat mensen dan zeggen: rot maar op, dan maar geen vergeving. Zo zijn we niet getrouwd. Dat als je slachtoffer bent van een ander, dat je dan toch nog tot dader wordt verklaard, omdat je niet kunt vergeven en dus met de gebakken peren zit omdat jouw onvergeeflijkheid je niet wordt vergeven. Dat is toch een clusterfuck van de bovenste plank. Hou toch op.

Het was niet zo lang geleden dat ik me realiseerde dat we bij dit soort opdrachten van wijsgeren en van een messias zoals Jezus van Nazareth meteen kijken of we die opdracht in de meeste extreme situatie zouden kunnen volbrengen – en zo niet, dat we dan die hele opdracht niet willen.

Ik denk niet aan de kleine vergeef-dingen die de hele dag door mijn pad kruisen – het dagelijkse ge-sorry van jezelf en van anderen, het gesorry van politici en zelfs dat ‘sorry’ op de bus die langskomt: ‘sorry, geen dienst’. Het toppunt van absurde sorry-heid, zou ik zeggen want waarom zou de bus zich moeten verontschuldigen voor het feit dat hij geen dienst heeft. Maar wel ideaal ook, want supergemakkelijk te vergeven. Ja toch? Kan die bus er iets aan doen? Nee, nou. Prima. Wachten op de volgende.

Dat zijn niet de vergeefdingen waaraan we denken bij zo’n vierkante opdracht van Jezus. We denken aan de donkerste hoeken van het hart en of waar we wel tot in staat zijn. En waarom eigenlijk. Mijn zoontje zwemt nu voor z’n C-diploma. Als hij er pas aan was begonnen als hij zeker wist dat hij er de Olympische spelen mee ging winnen, dan was niet alleen elke les een soort zwaarbeladen drama geweest van spanning en gedrevenheid, maar dan waren we nooit aan dat hele zwemmen begonnen.

De grootste olympische uitdaging van vergeven is níet het eerste waar we mee bezig moeten zijn, meen ik, als het gaat om deze uitspraken. Er zijn olympiërs in vergeven. Mensen die hun kampbeulen hebben vergeven, partners die vreemdgaande partners weer in hun hart hebben gesloten en uiteindelijk zo ver zijn gekomen om de ander weer te vertrouwen, maar mijn hemel, laat dat niet het begin zijn van vergeven.

Zou Jezus hier misschien gewoon zeggen: Lieve mensen, kies als basishouding in het leven mildheid en begrip. Dan zal de Hemelse vader jou ook met mildheid en begrip zien. Laat dát de opwaartse spiraal zijn van begrip geven en beseffen dat je begrip ontvangt zodat het weer makkelijk wordt om begrip te geven en op die manier ook weer eenvoudiger begrip te ontvangen. Zodat we met elkaar vergevende, begripvolle, milde mensen worden – mensen die zichzelf kennen en weten dat hen zo vaak zoveel te vergeven is op allerlei gebied, en daarom eenvoudig anderen de ruimte geven om stomme dingen te doen, te falen, onhandig te zijn, onheus te zijn soms. Omdat we weten dat we dat zelf zijn – en dat die mildheid naar onszelf niet alleen van onszelf komt, maar ook uit het universum, vanuit de Eeuwige zelf ons tegemoet straalt.

Zou het ook niet gewoon eenvoudige psychologie zijn: wie het niet lukt om de ander te vergeven, wil zichzelf ook niet laten vergeven. Want hoe zou dat moeten? En wie het zo moeilijk valt om zichzelf te vergeven, hoe zou diegene een ander er wel mee weg laten komen? Wat we geloven van boven en van onszelf en van anderen is altijd onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Zeker als het gaat om mildheid en liefde. En laat de olympische uitdagingen maar even voor wat ze zijn. Komt tijd, komt raad. En oefening schijnt ook nog de kunst te baren.

Heb het goed. En tot morgen weer.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--