Lazarus staat op | Als je geen plek hebt om je hoofd te laten rusten...
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
De rusteloze geest – PopUpGedachte maandag 28 juni 2021
Je eigen geest kan aardig zwerven. Het maalt dan door je hoofd, wat er maalt is niet altijd duidelijk, er wordt niets vermalen behalve dan je eigen nachtrust en het maalproces levert meestal niets op dan kaf – je kunt er echt geen brood van bakken. Het is vooral irritant. Je geest is op zoek naar rust, een plek om te verblijven, een hol voor de nacht of een nest om te rusten. Maar het kan het niet vinden.
Vandaag lees ik dat de geest van de Eeuwige misschien wel een dergelijk lot beschoren is. In elk geval in de man van Nazareth. Een rusteloze geest, geen plek om z’n hoofd neer te leggen. Dat zegt hij vanochtend tegen één van de wijzen, de gestudeerden, van zijn dagen. Dit staat er:
“Een schriftgeleerde trad op Hem toe en zei: 'Meester ik zal U volgen, waar Gij ook heen gaat.'
Jezus sprak tot hem: 'De vossen hebben hun holen en de vogels uit de lucht hun nesten, maar de Mensenzoon heeft niets waar hij zijn hoofd op kan laten rusten.'”
Het is een uiting van toewijding, maar de rabbi duwt hem terug. Of zegt hem in elk geval het serieus te overwegen. De schriftgeleerde die thuis is in de boeken, die woont in de traditie en rust in het vertrouwen dat onderzoek tot ware kennis zal leiden, die moet weten dat de geest van de Eeuwige niet rust, de man van Nazareth geen nest heeft.
Jezus van Nazareth woont niet in de traditie noch daarbuiten, hij bezoekt de beide plekken onderweg. De Eeuwige neemt niet zijn intrek om te blijven in jouw huis of het mijne, hij is slechts op bezoek, steeds weer. Niemand kan zeggen: hier woont hij, kom binnen en je hoort erbij. Want de Eeuwige woont er niet, hij was slechts op bezoek. En wie claimt het nest, het hol of het kussen gevonden te hebben waar de Eeuwige slaapt, heeft zich vergist.
Vandaag besef ik dat ik een thuis heb in de wereld, tussen mijn geliefden, met een adres en een tafel met brood en wijn soms op zondagochtend. En dat wellicht de tekst van vandaag mij leert dat niets daarin vanzelfsprekend plek van de Eeuwige is en tegelijk ook wel. Het ligt allemaal op zijn (of haar) route. Steeds wandelt de Eeuwige weer langs, maar nooit om zo lang te blijven plakken zodat iemand het kan claimen als dé plek van de Eeuwige. Want tegen die tijd doet hij (of zij) alweer de ronde.
Daarmee is elk moment van ontmoeting een cadeautje en zijn de open handen een oefening in verwondering en vertrouwen. Kan je dat, wil je dat, ga je dat trekken, lijkt de rabbi te vragen aan de man die thuis is in de studie van de boeken van Mozes en de profeten. Het antwoord horen we niet, de vraag was genoeg. Blijkbaar.
Vandaag besef ik dat mijn rusteloze geest niet de enige zwerver is op aarde, de Eeuwige is ook altijd aan de wandel – wie weet ontmoet ik die geest tijdens de omzwervingen van mijn geest. En ik weet weer dat je die goddelijkheid overal aan kan treffen, want het zwerft, het zwermt, overal thuis, maar nergens voor altijd neergestreken.
Een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle goeds.
Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.
Geschreven door
Rikko Voorberg
