Lazarus staat op | Misschien kunnen we er nog iets mee

Misschien kunnen we er nog iets mee – PopUpGedachte maandag 6 april 2020

Misschien kunnen we er nog iets mee. De vraag die wel duizend keer door je hoofd speelt, als je begint aan de voorjaarsschoonmaak – of alleen al gewoon een kast opruimt. En dat past wel bij deze dagen. Je huis wat op orde krijgen. Je bent er toch voorlopig toe veroordeeld. We mesten een kast uit, komen een paar oude schoenen tegen, een mok waar een stukje af is, een schrift dat voor driekwart is volgeschreven. Wegdoen? Of kunnen we er nog iets mee. De stad heeft me geleerd sneller dingen weg te doen. Niet per se weggooien hoor, soms kunnen dingen prima via andere mensen een andere bestemming krijgen – maar het is wat rigoureuzer als je op een relatief klein aantal vierkante meters leeft.

De beweging van christendom is precies andersom. Die ruimte is niet beperkt, die ruimte is gigantisch. En wat er ook gebeurt, als er nog een functie is voor iets of iemand, op wat voor manier dan ook, dan wordt het behouden. Die messias uit Nazareth is een soort hoarder, je weet wel, die mensen die hun huis volstouwen met spullen die misschien nog eens van pas kunnen komen? Nou, zoiets, alleen is het huis dan hier eindeloos – zegt hij – dus zul je het wat minder snel merken. Maar hij doet net als ik – en zoveel stedelingen – als je langs zo’n grofvuil stapel loopt in de straat, kijk je toch even of er nog niet iets bruikbaars tussen zit. Een oude lamp, een leuk kastje, een tafelpoot.

De helft van ons meubilair hebben we zo bij elkaar gesprokkeld. Maar die Van Nazareth gaat veel verder. Dit staat er:

“Hij roept niet, hij schreeuwt niet en op straat verheft hij zijn stem niet. Het geknakte riet zal hij niet breken, de kwijnende vlaspit niet doven, in waarheid zal hij de gerechtigheid laten stralen. Onvermoeid en ongebroken zal hij op aarde gerechtigheid laten zegevieren de verre kusten zien uit naar zijn leer.”

Het idee is dat hij grote opruiming komt houden, een nieuw seizoen, een nieuw jaar. Maar dat niet met grote woorden, er wordt geen leger gemobiliseerd, er wordt geen revolutie aangekondigd. Hij komt grote opruiming houden, maar als iemand vraagt of dat stuk riet dat toch geknakt is, weg mag, zegt hij nee. Spalk het maar, misschien groeit het nog verder, of kunnen we er nog iets mee. Lief zijn tegen dat riet, kom op nou. En als iedereen zit te kuchen in de ruimte omdat de vlaspit in de olielamp maar niet ophoudt met walmen – en iemand deze wil uitdoven – zegt hij nee. Het gloeit nog toch? Wie weet.

De opruiming vindt in omgekeerde volgorde plaats bij de rabbi. Alles wat vanzelfsprekend een plek heeft in huis: tafels, stoelen, koffiemachines – van die trotse items die op hun ruimte rekenen – die worden bedreigd. Als ze geen ruimte maken voor kwetsbare mensen, belanden ze op straat. Of in Jezus’ geval sluiten ze zichzelf buiten omdat ze geen zin hebben in gespalkt riet en walmende vlaspitten.

Het is een bijzonder huishouden bij de rabbi thuis. Je zit er op de vloer bij gebrek aan tafels en stoelen, de koffie komt uit een gelijmd potje en er heerst rust. Hier wordt geen totaalplan uitgerold om met een aangeveegde samenleving, future proof, energiek en krachtig een nieuwe wereldorde te beginnen. De nieuwe wereldorde begint door dat wat scheef is en misgaat, liefdevol te verzorgen. Misschien dat het zich nog kan herstellen, het beetje leven en liefde of goedheid en hoop dat er nog rest is te kostbaar om de nek om te draaien. Dus kom bij ons.

Het is een bijzonder huishouden bij de rabbi. Zijn nieuwe wereldorde begint meteen, vraagt geen voorbereiding, geen schema’s en tijdspad, geen deadlines en opleverdatum: het begint meteen bij de zorg voor dat wat kwetsbaar en gebroken is – in het vertrouwen en geloof dat die manier van leven de toekomst heeft, ondanks alles.

Tot zover de PopUpGedachte, een hele goede maandag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.