Lazarus staat op | Wees niet bang, heb lief

Wees niet bang, heb lief – PopUpGedachte woensdag 8 januari 2020

Er is voldoende aanwezig in de wereld om wat bang van te worden. Of dat nu gaat om Australië, Iran, verruwing, ziektes bij familie of vrienden, schulden, een lastig telefoontje met de belastingdienst. Alles kan je bang maken. Van heel grote dingen tot lullige kleine opmerkingen van iemand in je omgeving die in je achterhoofd gaan knagen. En angst is een lastig ding. Het zet een knoop in je maaag, het maakt dat je anders reageert dan handig of nodig is, het is een slechte raadgever zeggen ze. Maar wat dan?

Volgens de lezing van vandaag is de enige remedie liefhebben. En dan wordt niet de erotisch-romantische variant bedoeld, maar de liefde van mensen die met elkaar een gemeenschap vormen, hun leven delen, samen eten, zorgen en geloven. En ik kan begrijpen dat het werkt als tegengif tegen angst. Dat je het leven samen draagt, dat er voor je wordt gezorgd en dat je voor elkaar zorgt. Niet makkelijk om te realiseren trouwens of om deel van te zijn, zo’n gemeenschap. Velen zijn erin opgevoed in allerlei kerken, maar ook zo’n kerk is niet automatisch zo’n gemeenschap. Anderen vinden het in vriendschap of familieverband of buren. En het is te gek en waardevol als je het vindt.

Velen missen het ook. Theologen worden freelance theoloog, zoals ik. Waar is dan je gemeente. Andere theologen zijn dominee, maar de gemeente is niet zozeer hun plek om op terug te vallen maar om in te werken. Dat is ook nog iets anders. Velen hebben het oude nest verlaten, en dan? Er zijn er die totaal los van kerk dit vinden in vriendengroepen, scoutingclubs, voetbalteams of wat dan ook. En er zijn er die het niet hebben, niet meer hebben.

En hoe doe je dan ‘onderlinge liefde’? Het is volgens Johannes nogal essentieel: ‘Nooit heeft iemand God gezien, maar als wij elkaar liefheb­ben, woont God in ons, en is zijn liefde in ons volmaakt geworden.’ In de onderlinge liefde (en dat is dus volgens mij niet die ene vriendschap of liefdespartner, maar die van een gemeenschap, een verband van meerdere mensen die niet biologisch bij elkaar zijn uitgekomen, maar elkaar vanuit gezamenlijke drive vinden), in die liefde kun je constateren dat de Godheid in de mens woont.

‘God is liefde: wie in de liefde woont, woont in God en God is met hem.’

Hop. Zo inclusief. Lekker hoor, Johannes. Zo kan het dus ook klinken. Al is context wel king natuurlijk, want hij zegt ook dat het de liefde van Jezus Christus is. Dat type liefde, die opoffering, dat geloof, die hoop en dat zoeken naar dat wat verloren is in jezelf, in de ander om het te omarmen. Dat soort liefde.

Om dan die prachtige conclusie te trekken:

Liefde laat geen ruimte voor vrees. De volmaakte liefde drijft de vrees uit, want vrees duidt op straf en wie vreest is niet volgroeid in de liefde.

Ik kan je zeggen dat ik dat nog niet volgroeid ben in de liefde. Want angst zal voorlopig nog fiks onderdeel van mijn leven zijn. Angst voor politieke shit, angst voor ziekte, dood, angst voor verlies, angst dat ik het verkeerd heb gedaan, angst dat ik het verkeerd ga doen. Man. En het zinnige antwoord daarop? Heb lief. Vind mensen om je leven mee te delen. Breek brood, drink wijn, geloof dat je niet zomaar bestaat. Dat je geliefd bent en dat het zaak is om die liefde door te geven aan anderen. En zo groeit goddelijkheid en sterft angst een zachte dood.

Het sterkt mij in allerlei nieuwjaarsvoornemens van etentjes en ontmoetingen met vrienden en mensen met wie ik graag het leven zou delen. Ook is er daarachter ergens de pijn van het verlies van gemeenschappen waar ik onderdeel van was en die ik om allerlei redenen weer heb achtergelaten – van verhuizingen tot ideologische redenen. Het is een wereld vol gemengde gevoelens en een tekst vandaag met richting. Heb lief, vrees niet. Lijkt me mooi voor vandaag.

Tot zover. Meer te vinden op lazarusstaatop.nl. Voor nu, voor vandaag: vrede. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.