Linekes zoon bleek al jaren diabetes type 1 te hebben: ‘We dachten dat hij al heel jong in de puberteit zat’

”Al toen onze zoon een baby was, had ik het gevoel: er klopt iets niet met hem. Maar bij gezondheidsonderzoeken bleek hij altijd gezond te zijn. Mijn gevoel stopte ik weg. Hij was mijn eerste kindje, ik was vast overbezorgd. Zo rond zijn zesde jaar leek het alsof Benjamin* heel vroeg in de puberteit was gekomen. Zulke stemmingswisselingen had hij. Mijn man en ik zeiden tegen elkaar: ‘Dat wordt intens, als hij straks echt in de puberteit komt.’”

Die is er vroeg bij

”Ook andere ouders maakten weleens opmerkingen als: ‘Dat puberen begint bij jullie al vroeg.’ Benjamin was veel boos en gefrustreerd. Vanaf zijn achtste jaar ging hij zich steeds meer van mij verwijderen. Als ik hem van school haalde zag ik een vriendelijk jongetje, maar zodra hij mij zag, vertrok zijn gezicht. Was er soms iets gebeurt op school? Hij wilde er niet met mij over praten.”

Ik dacht: Mijn kind mag me niet

”Op school was hij gezellig volgens zijn leerklachten. Hij haalde goede resultaten. Dan lag het vast aan mij, dacht ik. Mijn kind mocht me niet. Ik vond dat ook naar voor hem, dat hij blijkbaar geen leuke mama had. Dat hij dat zo ervaarde. Ik probeerde onze band te versterken door samen dingen te doen. Dan gingen we een weekendje naar Berlijn en dan was het even gezellig. Maar thuis viel hij terug in zijn boosheid.”

Depressief en steeds zieker

”Op zijn elfde verjaardag had hij nergens meer interesse in. Niks kon hem blij maken. Hij leek depressief. Ik was heel bang dat hij zichzelf iets zou aandoen. Als er nu iets gebeurt, dacht ik toen, dan heb ik nooit de kans gehad om het goed te maken met hem. Onze relatie was zo slecht. Het was heel heftig om dat te voelen als moeder. Ik heb in die tijd ook veel gebeden. Maar er kwam geen hulp.”

”Ergens na zijn twaalfde verjaardag ontstond er een wond in zijn gezicht. ‘Met een zalfje zal het wel genezen’, zei de arts. Maar de wond genas niet. En toen kreeg Benjamin ook buikpijn en hoofdpijn. ‘Natuurlijk,’ zei de dokter. ‘Hij baalt van de wond in zijn gezicht en krijgt daar buikpijn van.’ We moesten hem maar even thuishouden van school. Er gingen weer wat dagen voorbij en op de verjaardag van mijn man begon Benjamin ineens heel goed te eten. Dat gaf me moed. Dan was hij vast niet meer zo depressief en met goede voeding zou de wond beter genezen.”

Het beste van Opgroeien & Gezin tweewekelijks in je mail?

Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Voornaam

Voornaam

E-mailadres

E-mailadres

Inschrijven

Lees onze privacyverklaring.

”De volgende ochtend moest hij van ons weer naar school. Aan de ontbijttafel keek hij me aan. Dat was ongewoon, want hij had me al jaren amper aangekeken. ‘Mam, je denkt vast dat ik me aanstel, maar ik ben echt heel ziek.’ Ik voelde dat het menens was. Die dag gingen we opnieuw naar de dokter. Een andere arts. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg zij. Benjamin gaf geen antwoord. Hij kon niet meer praten. Ondanks veel eten was hij afgevallen. De wond op zijn gezicht genas niet en hij had nog steeds buikpijn.”

De arts zei direct: 'Je moet echt heel snel naar het ziekenhuis'

”‘Dit bevalt me helemaal niet,’ reageerde de arts. Ze prikte in zijn vinger om zijn bloedsuikerwaarde te meten. De machine om zijn waarde te meten reageerde vervolgens niet. Ik dacht nog: dat apparaatje is kapot. Maar de arts zei direct: ‘Je moet echt heel snel naar het ziekenhuis.’”

Diagnose diabetes type 1

”De wachtkamer in het ziekenhuis zat vol mensen, maar na tien minuten mochten wij al meekomen. Er stond gelijk een groepje dokters om ons heen. Er werd urineonderzoek en bloedonderzoek gedaan. Binnen een half uur kreeg Benjamin de diagnose diabetes type 1. Dagenlang heb ik gehuild. Oh, jongen toch. Nu heb je een levenslange diagnose.”

”Achteraf gezien werd Benjamin elke keer een beetje zieker. Zijn afweersysteem maakte zijn gezonde cellen kapot. Dat is een langzaam proces geweest dat al op jonge leeftijd begonnen is. Veel kinderen met diabetes type 1 krijgen de diagnose omdat zij extreem veel moeten eten en plassen. Maar bij Benjamin ontstonden die symptomen pas enkele dagen voordat het helemaal escaleerde.”

bij Benjamin ontstonden de symptomen pas enkele dagen voordat het helemaal escaleerde

”Benjamin en ik bleven samen achter in het ziekenhuis. Belachelijk vond hij, zijn moeder hoefde hij er niet bij te hebben. Maar de artsen vonden het belangrijk dat ik bleef, ik moest ook alles leren over zijn ziekte. De verpleegkundige legde me uit wat er kan gebeuren als Benjamins bloedsuiker te hoog of te laag is. Opnieuw voelde ik die angst om hem te verliezen. Dat hij op de grond zou vallen en dat ik hem te laat zou vinden. En nog steeds was onze relatie zo slecht. Ik mocht hem niet verliezen zonder dat het weer goed zat tussen ons.”

”Jarenlang had ik gebeden. God, hoe kon ik het anders doen? Maar het bleef stil. Bij het ziekenhuis kregen we ondersteuning van een psycholoog. Ik vertelde welke moeilijke jaren we hadden gehad met Benjamin. Ik begon te huilen. Ik wilde hem zo graag helpen, maar mijn zoon wilde mij niet. De psycholoog zei: ‘Voel je niet schuldig. Je kon niet weten dat hij diabetes type 1 heeft. Maar het lijkt me wel goed als je hem gaat praten.’”

Een ommekeer

‘’Daar heb ik echt mee in mijn maag gezeten. Praten lukte al zo lang niet meer. Toch ging ik het gesprek aan. We waren met z’n tweeën en ik voelde me rustig worden. ‘Het spijt me enorm dat het zo gelopen is tussen ons. Wil je mij vergeven?’ Hij keek mij recht aan en glimlachte. ‘Ja, natuurlijk.’ Op dat moment voelde ik dat God erbij was. Een enorme rust kwam er in dat ziekenhuiskamertje. Zoveel waaromvragen had ik gehad. Maar God belooft ons niet dat het soepel gaat. Hij belooft dat Hij er altijd bij is.”

Dan gebeurt er iets wat Lineke heel lang heeft moeten missen. ‘’Na jaren van lichamelijk afstand tussen ons, boog Benjamin zich naar me toe en gaf hij me een knuffel. Dat moment is echt een ommekeer geweest.”

Symptomen diabetes type 1 bij kinderen

”Inmiddels gaat het veel beter met Benjamin. Ook thuis blijft onze relatie goed gaan. Hij gaat weer naar school, maakt grapjes en heeft belangstelling voor zijn omgeving. Al die tijd hing er een schaduw over ons gezin. Ik schaamde me naar anderen toe. Ik durfde niet te vertellen dat we het moeilijk hadden thuis. Wat deed ik verkeerd? Op den duur probeerde we er maar het beste van te maken.”

Ik schaamde me naar anderen toe. Ik durfde niet te vertellen dat we het moeilijk hadden thuis.

”Ik vind het belangrijk dat er meer bekendheid komt over diabetes type 1. Op elke leeftijd kun je deze ziekte krijgen, maar uit onderzoek blijkt dat de diagnose bij kinderen vaker op heel jonge leeftijd wordt gesteld of juist in de puberteit, tussen de tien en veertien jaar. Benjamin had niet typische symptomen van diabetes type 1. Zijn gedrag deed ons vooral denken aan het gedrag van pubers. Alleen dan op heel jonge leeftijd. Als wij meer kennis hierover hadden gehad, dan hadden we Benjamin misschien eerder kunnen helpen.”

Een tweede kans

”Benjamin zei: ‘Ik was altijd boos en ik wist niet waarom.’ Al die jaren waren zijn bloedsuikers te hoog en zat hij niet lekker in zijn vel. Daar word je ook gewoon gek van. Na zijn diagnose zei hij: ‘Het is alsof ik een tweede kans heb gekregen. Ik leef nu.’”

Linekes ogen beginnen te stralen. “Ik ben zo dankbaar voor deze tijd. Gisteren stond ik te koken en ineens stond hij naast me en gaf me een dikke knuffel. Daar geniet ik zo van. Dat dat weer kan. Dat dat weer mag.”

Lineke is getrouwd en heeft vier kinderen. De oudste is twaalf en de jongste vier jaar. Ze woont met haar gezin in Duitsland

*Benjamin is een pseudoniem