Margreet ontdekte door een burn-out opnieuw wie ze is

Scroll naar beneden voor de video.

“We leefden ons leven zoals we dachten dat het hoorde,” begint Margreet. “We hadden kort op elkaar twee kinderen gekregen, hielpen veel in de kerk en als thuiswerkmoeder zette ik mij overal in waar dat kon. Het leven ging snel. Tot ik zeven jaar geleden zwanger was van ons derde kindje.

Doordat de voorgaande zwangerschappen niet vlekkeloos waren verlopen had ik veel last van spanning en een hoge bloeddruk. Tijdens een kerkdienst ervaarde ik de eerste verschijnselen die het teken waren dat er iets niet klopte.”

Hyperventilatie en paniekaanvallen

“Ik zat in de dienst en voelde mij licht en draaierig worden in mijn hoofd. Ik kreeg hyperventilatie. Het enige dat ik kon denken was: ik moet hier weg, anders val ik flauw. Toen ben ik de dienst uitgegaan om thuis bij te komen. De verloskundige gaf aan dat dit bij de zwangerschap kon horen. Je kunt nou eenmaal van veel dingen last krijgen.

Tijdens de volgende kerkdienst voelde ik weer die spanning en het lichte gevoel. Dat kwam steeds vaker op verschillende momenten terug. Bijvoorbeeld tijdens een verjaardag of op een onwillekeurig moment thuis. Zo wilde ik op een avond naar bed gaan, maar kreeg ik uit het niks een heftige paniekaanval. Ik dacht dat ik doodging. Er gebeurde van alles in mijn lijf en ik wist niet wat er aan de hand was.”

POP-poli

“Dit kabbelde voort totdat ik 36 weken zwanger was. Ik zat aan de keukentafel was op te vouwen en voelde dat ik mijn hoofd op mijn armen moest leggen. Ik kon gewoon niet meer. De volgende ochtend werd ik na een slechte nacht vol stress en spanning wakker. Ik voelde mij de hele tijd zenuwachtig, maar daar was geen aanleiding voor. Ik kreeg het besef: er is echt iets aan de hand, dit is niet normaal.

Via de huisarts werd ik doorverwezen naar een POP-polikliniek, een kliniek waar ze zwangere en pas bevallen vrouwen psychisch begeleiden. Daarvoor kwam ik op een wachtlijst te staan. Ondertussen ging ik steeds verder achteruit. Ik sliep niet meer en was radeloos. Gelukkig werd ik kort daarna opgenomen en kreeg ik medicatie om te kalmeren. De angst en paniek waren niet volledig verdwenen, maar ik kon rustig naar de bevalling toeleven. Het was een rare tijd.”

Bevalling

“De bevalling ging supergoed. Toch heb ik het door de kalmeringsmiddelen anders ervaren dan de vorige keren. Ik heb er wel herinneringen aan, maar het voelde als een roes. Bij de andere bevallingen heb ik alles intens beleefd, nu was het alsof ik er zelf niet helemaal bij was. Ik heb geen postnatale depressie gehad waarin ik geen liefde voor mijn kind voelde. Wel kwam ik in de periode na de bevalling in een zware dip terecht.

Ik stopte met de medicatie om borstvoeding te kunnen geven. De angst, spanning en slapeloosheid die ik voor de bevalling ervaarde kwamen terug. In de kliniek vertelden ze dat mijn zenuwstelsel overbelast was. Mijn gedachten maakten overuren en ik was bang om een depressie of psychose te krijgen.”

Worstelen met God

“In de periode met paniekaanvallen en deze zware dip was mijn relatie met God lastig. Wanneer een aanval net voorbij was heb ik vaak mogen ervaren dat Hij voor mij zorgde. Tegelijkertijd heb ik erg geworsteld. Waar was God op de andere momenten? En waarom gingen de klachten niet over? Ik voelde mij zo wanhopig en herkende mij in de Psalmen waarin het over angst gaat. Soms wist ik dat ik niet dieper dan Zijn hand zou vallen, maar middenin zo’n lastige periode ervaarde ik dat zeker niet altijd.”

Wie is Margreet?

“Na een paar maanden in deze dip te hebben gezeten wilde ik weten wat er aan de hand was. Ik wilde een diagnose. Na een consult bij een psychiater werd een burn-out bij mij geconstateerd. Dat gaf hoop en perspectief. De volgende spannende stap was het krijgen van antidepressiva. Zoiets had ik nog nooit ingenomen, straks veranderde het mij nog. Ik kreeg gelukkig meer rust in mijn hoofd en kon weer slapen. Na lange tijd durfde ik voorzichtig weer wat dingen buiten de deur te ondernemen, zoals een bezoek aan de supermarkt.

Ondertussen was ik in gesprek met een psycholoog om aan de kern van het probleem te werken. Vroeger was er veel spanning binnen het gezin en dat heb ik als gevoelig meisje meegekregen. Later in mijn eigen relatie merkte ik ook spanningen, maar dan bij mezelf. Ik was jaloers en wilde alles perfect doen. Wanneer mijn man in zijn eentje naar een verjaardag ging kon ik daarover inzitten. Ik was niet bang dat hij vreemd zou gaan, maar het idee dat daar iemand zou zijn die leuker was dan ik kon ik niet verdragen.

Ik moest leren om ‘nee’ te zeggen en accepteren dat ik goed ben zoals ik ben. Wie is Margreet nu echt? Voorheen vergeleek ik mij altijd met anderen en voelde ik mij overal verantwoordelijk voor. Ik moest al die extra taken op mij nemen. Ik was immers de thuiswerkmoeder. Daardoor liep ik mezelf straal voorbij. Ik wist niet meer wat ikzelf wilde of fijn vond.”

Acceptatie

“Door de psycholoog ben ik kritisch gaan kijken naar de dingen die ik deed. Het ging steeds beter en ik begon plezier te ervaren wanneer ik iets aan ondernam. Ik leerde wat mijn behoeftes zijn en ben mijzelf gaan accepteren. Het heeft mijn man en mij dichter bij elkaar gebracht, de jaloezie is verdwenen. Natuurlijk blijf ik onzekerheden over mijzelf houden, maar dat heeft iedere vrouw. Ik ben niet perfect. Soms denk ik alles verwerkt te hebben, maar komen er plotseling toch gedachtes over wat er gebeurt is binnen. Die mogen er ook zijn.

Het geloof heeft voor mij een nieuwe dimensie gekregen. In de storm van mijn leven heeft God mij gedragen. Achteraf is dat makkelijker om dat te zeggen dan op het moment zelf. Ik heb mogen leren om trouw aan Hem te blijven en aan mezelf.”

Ik ben - Margreet

Tekst: Danielle Naberman