Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Marianne vond haar grote liefde op het dek van Mercy Ships

‘Iedereen aan boord voelt als familie’

Zij was tandartsassistente, hij kok aan boord van het ziekenhuisschip van Mercy Ships. Op het dek sloeg de vonk over. Een trouwring en drie kinderen rijker gaan Marianne (31) en Justin (30) als ‘gezin van der Spijk’ opnieuw aan boord. Marianne: “Het voelt als een voorrecht om onze kinderen meer van deze wereld te laten zien.”

Deel:

“Mijn toenmalige vriendje zei dat hij ooit een keer samen met mij wilde werken voor Mercy Ships; een organisatie die de allerarmsten toegang geeft tot chirurgische zorg, op en rond de grootste ziekenhuisschepen ter wereld. Hij als kapitein, ik als tandartsassistente. Het kwam er nooit van. Totdat ik een jaar later een nummer hoorde van Carrie Underwood. Ineens dacht ik: ik moet naar dat schip. 

Het voelde voor mij als een logische stap: ik had twee jaar gewerkt en geen relatie. De sollicitatieprocedure duurde een halfjaar. Ik nam ontslag en stapte als vrij naïef, 20-jarig meisje aan boord van de Africa Mercy. Ik dacht gewoon dat het een goede ervaring voor mij zou zijn en had nooit ingeschat dat het ook heel pittig kon gaan worden.”

Enorme tumoren

Mercy_Ships_rij_wachtenden

“Als tandartsassistente was ik onderdeel van het ‘dental team’, samen met vier tandartsen, vier assistenten en een grote groep lokale vertalers, die door ons werden opgeleid tot tandartsassistent. We werkten in een kliniek aan de wal, in een gebouw dat ons was toegewezen door de regering van Togo. Tijdens speciale screening dagen stonden mensen in lange rijen te wachten, terwijl werd beoordeeld of ze nú zorg nodig hadden, of dat het ook even kon wachten. Ik zag dingen die ik nooit eerder had gezien. Patiënten met enorme tumoren en kaken die waren gefractureerd door ongelukken. De meeste mensen hadden nog nooit in hun leven in een tandartsstoel gezeten. 

Ik werd naar van alle ellende die ik zag. Ik herinner mij het moment dat de 16-jarige Alimata de kliniek in stapte nog goed. Haar vader had een steen naar haar hoofd gegooid. Haar kaak was op verschillende plekken gebroken en dat was gaan ontsteken. Het was afschuwelijk om te zien. Ze had zo veel pijn. Haar kaak werd vastgezet met plaatjes. Elke twee of drie weken kwam ze terug. Ik denk dat ik haar laatst herkende op een recente foto, met een kindje op haar arm.”

Plas inhouden

“Als Justin er niet was geweest, was ik naar huis gegaan. Ik had hem al gezien op Tenerife, waar het schip voor onderhoud lag. Hij wilde altijd al een blonde vrouw met blauwe ogen, dus toen hij mij de eetzaal in zag lopen, dacht hij: ‘Zij is het.’ Hij zat te wat te grinniken met een paar Amerikanen en ik vond hem nogal arrogant en ongeïnteresseerd overkomen. Achteraf bleek dat hij zich geen houding wist te geven. Die avond nog spitte hij mijn Hyves uit. Toen we elkaar voor het eerst spraken, raakten we niet meer uitgepraat. Avond na avond zaten we te kletsen, tot diep in de nacht. Ik hield mijn plas in, want ik wilde niet dat het gesprek zou stoppen.

Op dek 8, onder een heldere sterrenhemel, vroeg hij mij verkering

Op dek 8, onder een heldere sterrenhemel, vroeg hij mij verkering. Ik deed een schietgebedje: ‘Heer, als u nu een vallende ster geeft, weet ik dat dit zo moet zijn.’ Bam, direct vloog er een ster langs de donkere lucht. Ik kon er niet omheen: die was voor mij. Onze relatie was al snel serieus. Toen we andere gezinnen aan boord zagen, zeiden we tegen elkaar dat het gaaf zou zijn om ooit met kinderen terug te komen. Ook al lieten we dit idee weer varen, het heeft altijd op de achtergrond gesluimerd. Eenmaal thuis waren we snel verloofd en na een jaar trouwden we.”

Groter plan

“Tien jaar later en drie kinderen – Rose (7), Juliette (4), Krijn-Christian (1) – verder, reden we richting Oostenrijk voor een vakantie. ‘Wat mogen we betekenen?’, bespraken we tijdens de lange autorit. Ik voelde dat er iets groters was, maar ik wist niet wat. Justin besloot het gesprek met: ‘Het is goed zo. Waar we nu zijn, zitten we goed en kunnen we ook tot zegen zijn.’

Totdat hij de volgende dag via Facebook de vacature ‘Food service Manager’ bij Mercy Ships voorbij zag komen. Mét de mogelijkheid om je gezin mee aan boord te nemen. Hij lag er de hele nacht wakker van. Op de terugweg belden we de directeur van Mercy Ships Nederland, een vriendin van ons. Ze zei: ‘Wij moesten ook al gelijk aan jullie denken.’ We rolden de sollicitatieprocedure in. Een onzekere tijd volgde. Alles duurde lang en de plannen werden – mede door covid – meerdere keren veranderd.”

Springen op bed

“Zoals het er nu voorstaat, vliegen we eind augustus naar Texas voor een voorbereidingscursus, waarna Justin in Antwerpen het nieuwe ziekenhuisschip Global Mercy opstapt. Ik volg tegen de kerstvakantie met de kinderen, waarna we naar Senegal varen. In eerste instantie blijven we twee jaar aan boord. Onze oudste twee zullen op het schip naar school gaan, voor de jongste zorg ik zelf. Het voelt als een stukje dankbaarheid naar God, maar ook naar Mercy Ships: de organisatie die ons heel veel heeft gebracht. 

Mercy_Ship

Toen onze kinderen hoorden dat we naar het schip gaan, sprongen ze van blijdschap op bed. We hebben geen moment getwijfeld of dit wel iets voor hen zou zijn. Het voelt als een voorrecht om onze kinderen meer van deze wereld te laten zien. De docenten aan boord ervaren het als roeping om daar te zijn: hoeveel meer aandacht en liefde wil je hebben? Van onze ‘familiy cabin’ probeer ik iets gezelligs te maken, zodat het voelt als thuis. Ik hoop dat we aan boord echt iets voor anderen kunnen betekenen. Dat medevrijwilligers zich vrij voelen om bij ons binnen te lopen.”

God van vrede

“Voor een weekendje weg kan ik al enorm in de stress raken, maar als ik denk aan de tijd aan boord, voel ik alleen maar rust. Een zendelinge uit onze kerk, die voor Wycliffe werkt, zei: ‘Als je vrede ervaart over wat je mag gaan doen, dan mag je dat als iets van God ervaren. Want God is een God van vrede.’ Dat geeft mij rust, ondanks alles wat er nog moet gebeuren – van een financiële achterban opbouwen tot ons huis klaarmaken voor de verhuur.

Ik kijk ernaar uit om weer onderdeel uit te maken van de Mercy Ships community aan boord. Iedereen aan boord voelt aan als familie. Je kent elkaar, je eet met elkaar en je draait samen een volledig ziekenhuis om mensen in nood te helpen. Ik ervaar dat God bezig is in het werk dat iedereen doet. Op zee zijn heeft iets magisch. De wind door je haren, de heldere luchten met vallende sterren: voor mij is dat vrijheid.”

Je kunt Marianne en haar gezin volgen via familievanderspijk.com, via Instagram en Facebook

Lees ook het verhaal van Marianne Havinga, tot voorkort directeur van en nog altijd werkzaam bij Mercy Ships: 'Ik had nog nooit van Mercy Ships gehoord'

Headerfoto: Charlotte van Egmond

Geschreven door

Charlotte van Egmond

--:--