Marijke raakte haar zoon kwijt door zijn vrouw: ‘Ik heb geen idee hoe het met hem is’

“Anderen zeggen vaak tegen ons dat het allemaal vanzelf wel zal goedkomen tussen onze zoon en ons, maar dat zijn loze woorden”, vindt Marijke. “We bidden en hopen al jaren, maar tot nu toe is de situatie ongewijzigd gebleven en hebben we geen enkel contact met Bram.” Als er ruzie was geweest, dan konden Marijke en haar man deze verwijdering misschien nog begrijpen. “We hebben geen idee wat we verkeerd hebben gedaan.” Al jaren hebben de bezorgde ouders niks van hun zoon gehoord. Ze hebben geen idee hoe het met hem gaat, waar hij woont en of hij kinderen heeft.

“Ik droom regelmatig over een hereniging”, vertelt Marijke verdrietig. “In mijn dromen is Bram blij om ons eindelijk weer te zien en slaat hij zijn armen om ons heen. Als ik dan weer wakker word en de realiteit tot mij doordringt, ben ik de rest van de dag extra verdrietig. Hij is nooit uit mijn gedachten. Het is levend verlies; we rouwen om het gemis van onze zoon. We willen hem dolgraag terug, maar dan zonder onze schoondochter!” geeft Marijke eerlijk toe. “Ik bid of de ogen van onze zoon worden geopend en hij bij haar weggaat.” Tegelijkertijd voelt Marijke zich erg schuldig. “Ik weet dat ik niet op deze manier mag bidden, maar ze heeft zoveel ellende veroorzaakt, dat ik er niet aan moet denken dat ze weer deel moet uitmaken van ons gezin.”

Als ik dan weer wakker word en de realiteit tot mij doordringt, ben ik de rest van de dag extra verdrietig

Respectloos

“Chantal* was nog maar zeventien toen Bram haar voor het eerst mee naar huis nam”, herinnert Marijke zich. “Het viel ons meteen op dat ze erg vrijpostig en brutaal was. Ze hoeft echt niet tegen ons op te kijken, maar een klein beetje respect voor de ouders van je vriend is niet meer dan normaal, toch? Tot haar komst in zijn leven was Bram altijd erg sociaal en had hij een sterke band met ons als ouders, maar ook met zijn broer, zus en overige familieleden. Hij kon dicht bij je op de bank komen zitten en joviaal zijn arm om je schouder slaan. Ook hield hij ervan om regelmatig samen met mij te shoppen. Hier kwam hij zelfs voor naar huis in zijn studententijd. Dan dronken we gezellig samen koffie in de stad.”

Bram was volgens zijn moeder een echt familiemens. Dat begon echter langzaam te veranderen toen hij verkering kreeg met Chantal. “We deden het nooit goed in haar ogen. Ze had overal kritiek op en liet ons dat via onze zoon weten. Als ze kwam, kregen we vooraf een hele lijst met wat ze lekker vond en wat niet. Ik moest speciaal voor haar allerlei eten kopen, dat ze vervolgens niet op at. Achteraf denk ik wel eens: hoe gek ben ik geweest om er zo ver in mee te gaan? Natuurlijk houd je er rekening mee als iemand bijvoorbeeld geen vis, vlees of een soort groente lust, maar er zijn grenzen.”

De eerste signalen

Eén van de eerste signalen dat er iets mis was met de relatie van haar zoon, merkte Marijke op tijdens de laatste keer dat zij samen met haar zoon winkelde. “Bram stond in een pashokje toen Chantal hem belde. Hij appte haar dat hij haar later zou terugbellen, omdat het gehorig was in het pashokje. Het beledigde haar zo dat Bram niet meteen alles liet vallen om haar te woord te staan, dat toen hij haar terugbelde ze hem telkens wegdrukte en niet meer met hem wilde praten. Hij was er de hele avond door van slag. Pas laat op de avond verwaardigde ze het om hem eindelijk te woord te staan.”

Ik raakte hem steeds meer kwijt

Chantal vertelde hem in niet mis te verstane bewoordingen dat Bram voortaan meteen moest reageren als zij hem belde en dat ze het niet tolereerde dat hij niet opnam. “Hij kreeg dreigend te horen dat ze hier later nog op terug zou komen. Dit was de laatste keer dat hij zonder haar bij ons is geweest en hij samen met mij heeft gewinkeld. Ik raakte hem steeds meer kwijt en zag hem veranderen in een totaal andere man.”

Verdriet en slapeloze nachten

“Jaren geleden kregen we zomaar vanuit het niets een e-mail van Chantal en Bram. We hadden hen toen al een hele tijd niet gezien. De mail stond vol met bizarre beschuldigingen aan ons adres. We snapten er werkelijk niks van. Samengevat stond er dat wij moesten veranderen en als wij dat niet deden, mochten we geen contact meer met hen opnemen en zouden we hen nooit meer zien. Mijn man kreeg de opdracht dat hij mij aan moest pakken. Dit paste absoluut niet bij Bram; hij was altijd dol op mij geweest. We vermoedden dat hij geen idee had dat Chantal deze mail had gestuurd. Het leek of hij langzaam maar zeker werd gehersenspoeld en geïsoleerd door haar. We hebben hier heel veel verdriet en slapeloze nachten van gehad.”

Toch was dit volgens Marijke niet te vergelijken met wat er rondom het huwelijk van Bram en Chantal plaatsvond. “Bram belde mijn man om te vertellen dat hij zou gaan trouwen. Hoe lastig hij het ook vond, het lukte mijn man om zijn zoon te feliciteren met zijn voorgenomen huwelijk. Toen hij geïnteresseerd vroeg wanneer de grote dag was, kreeg mijn man te horen dat het niet de bedoeling was dat wij kwamen. Alleen haar ouders en familieleden waren welkom. De dag daarna mochten we bij gratie aanwezig zijn bij de kerkelijke inzegening van hun huwelijk. Wat heb ik hierom gehuild. We waren als gezin erg verdrietig, maar ook boos. Bram was altijd zo gek geweest met ons. We herkenden hem niet meer.”

Ongewenst

Tijdens één van de laatste telefoongesprekken die Marijke en haar man met hun zoon hadden, vertelde hij hen dat ze gingen verhuizen. “We wilden graag bij hun nieuwe huis komen kijken, maar kregen te horen dat onze komst niet gewenst was. Niemand mocht weten waar ze precies zouden gaan wonen. We hebben nog geprobeerd om hem zonder Chantal te spreken, maar kregen een mail dat hij geen contact meer wenste en nergens meer op zou reageren. Dat is nu vier jaar geleden.” Sindsdien hebben ze niks meer van hem gehoord.

De deur zal altijd voor hem openstaan

“De deur zal altijd voor hem openstaan”, besluit Marijke geëmotioneerd. “Als hij op dit moment voor mijn deur zou staan, zou ik hem meteen in de armen sluiten.”

Narcistische persoonlijkheidsstoornis

Marijke deelt haar verhaal omdat ze vermoedt dat Chantal een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. “Vaak wordt geschreven over narcisten en hun partners, maar nooit over hoe verwoestend narcisme binnen een familie kan zijn. Hoeveel verdriet we ook hebben om het gemis van onze zoon, we ervaren gelukkig veel steun vanuit ons geloof in God. Hij weet dat wij er alles aan hebben gedaan om de relatie met onze zoon te herstellen. Meer dan bidden en hopen op een wonder kunnen we helaas niet meer doen.”

*De echte namen van Marijke, Bram en Chantal zijn om persoonlijke reden gefingeerd en bekend bij de redactie.