Muzikant Denise Brand had borstkanker

Bezoekers van Eva’s Vriendinnenweekenden kennen Denise Brand ongetwijfeld. Ook het laatste weekend, in november 2019,  zou zij van de partij zijn. De diagnose borstkanker zette echter haar hele leven op zijn kop.

“Naar omstandigheden gaat het nu erg goed met me. Inmiddels is het ruim een maand na mijn operatie en al het kwaadaardig weefsel is weggehaald. Het is wel dubbel: aan de ene kant ben je blij dat alles weg is, aan de andere kant wordt er iets van jouw lichaam weggehaald. Maar ik heb meteen een borstreconstructie gehad, ik hoef niet met kipfiletvulling in mijn bh rond te lopen,” lacht Denise.

Tikkende tijdbom

Denise: “De borstkanker voelde als een tikkende tijdbom, je wil gewoon dat het zo snel mogelijk wordt weggehaald. Ik voel me erg opgelucht, nu komt een schoon hoofdstuk. Weg met dat kwaadaardige spul, we kunnen verder gaan. Dat je schoon bent geeft nog geen garantie dat je genezen bent, er is geen garantie dat het niet terugkomt. Maar ik ben er niet bang voor, ik denk niet dat het terugkomt. Ik zie dit als een foutje, een soort tijdelijke error in mijn lichaam. Ik wil mezelf niet als kankerpatiënt zien.”

Ik wil mezelf niet als kankerpatiënt zien

“Nu heb ik nog wel een (anti-)hormoonkuur, om te voorkomen dat het terugkomt. Vergeleken met de chemo is het een eitje, maar deze medicijnen zorgen er wel voor dat je te vroeg in de overgang komt. Dus ik krijg een soort chemische opvliegers, die zijn ontzettend heftig. Ik heb er een speciale ventilator voor gekocht, want ik heb heel veel van die ‘hittegolven’. Met hitte van buiten erbij is het best pittig. Maar het is nog steeds een eitje, vergeleken met die chemo. Ik zet mijn ventilator aan en ik lééf. Ik gebruik mijn humor om alles te relativeren. Het is zoals het is: ik ben officieel een oud wijf met een ventilator.”

Twee knobbels

“Op een ochtend werd ik wakker en voelde ik ineens twee knobbels bij mijn rechterborst. Dat vond ik heel raar, maar ik wuifde het weg. Na een week ging ik toch maar naar de dokter, meer om dingen uit te sluiten. Ik dacht dat het een cyste zou zijn en de huisarts had dezelfde vermoedens. Hij stuurde me wel door, gewoon voor een check. Ik ging er alleen heen, maar heb er uiteindelijk een hele middag gezeten. De volgende dag moest ik terugkomen, met mijn man. De arts viel meteen met de deur in huis: ‘je hebt borstkanker’. Binnen een maand zat ik aan het chemo-infuus.”

Ik ben officieel een oud wijf met een ventilator

“Mijn grootste angst was dat ik mijn haar zou verliezen. Mijn haar is mijn sieraad. Maar ik heb de regie genomen: ik heb het er preventief af laten halen en er een eigen haarband van laten maken. Op die manier kan je je eigen haar blijven dragen. In een aantal dingen wilde ik zelf de regie nemen, waaronder mijn haar. Het was een enorme klap, maar beter dan dat ik het had moeten laten uitvallen. Binnen een maand ging ik van sterke vrouw naar een wrak. Ik ben altijd heel gezond geweest, dus dat was volkomen nieuw voor mij en heel zwaar.”

Eva’s Vriendinnenweekend

“Nadat ik Eva’s Vriendinnenweekend had overgedragen, moest ik op de socials de voorstelling zien, omdat ik er niet bij kon zijn. Wat wel heel bijzonder was, was dat er echt aan mij werd gedacht. Er werd voor mij gebeden, ik kreeg kaarten en lieve berichten. Geen moment heb ik mij buitengesloten gevoeld, dat vond ik heel bijzonder. De enorme stortvloed aan kaarten die ik afgelopen tijd heb gehad, hielden mij ontzettend op de been. Dat mensen je dragen, gewoon in de kleinste dingen, dat is zo belangrijk geweest.”

De enorme stortvloed aan kaarten hield mij ontzettend op de been

“Daarin zie ik ook Gods ontferming en zorg. Soms voelde ik dat niet direct, maar je ziet het wel heel praktisch door mensen heen. Dan voel je alsnog dat je niet alleen bent. In zo’n periode kun je niet vooruitkijken, je hebt je blik op oneindig en je leert de kunst van het per dag leven. Het is belangrijk dat je geniet van elke dag die goed gaat. En een slechte dag gaat weer voorbij.”

Lockdown

“In mij was een soort van oerkracht en vertrouwen aangewakkerd. Ik geloofde dat het nog niet mijn tijd was om afscheid te nemen, dat was een wetenschap waardoor ik dacht: het komt wel goed. Dat beschouw ik ook als een kracht van boven. Soms wordt er gezegd dat kanker de ‘ultieme strijd’ is. Onderdeel van Eva’s jaarthema is de geestelijke wapenrusting. Ik heb juist geleerd dat je die soms mag loslaten en niet hoeft te strijden. In die periode had ik geen kracht om te strijden. Ik moest het loslaten, het was goed om te rusten en mijn wapens over te geven aan God.”

Het was goed om mijn wapens over te geven aan God

“Tien maart was mijn laatste kuur. Een week later ging het land in lockdown. Ik was al een halfjaar flink onder de pannen, nu moest ik nog langer onderduiken. Ik moest even pas op de plaats maken, want mijn weerstand was laag. Maar dat gevaar is nu geweken, mijn weerstand is weer goed. Je lichaam is zo veerkrachtig. Ik ben, nu het weer kan, naar een terras geweest en een restaurant. Dat is fantastisch, ondanks de beperkingen. Ik heb er maximaal van genoten. Het gaat weer beter, er is een boodschap van hoop.”

Lees ook: ProudBreast verbindt vrouwen met borstkanker op een positieve manier

Foto: Michaël Terlouw