‘Na één belletje was ons leven compleet veranderd’

“Koos en ik waren als jongeren allebei idealistisch. We renden hard en gingen overal volledig voor. We leefden en genoten. Alles liep aardig voor de wind. Op een gegeven moment zijn we verhuisd naar Katwijk, om daar samen met onze drie zoons bij te komen en meer rust te vinden.

Maar een jaar later werd Koos ziek. Eind 2015 ontdekte hij een gekke grijze plek op zijn rug. De huisarts zei dat hij naar het ziekenhuis moest, maar dat hij zich niet al te druk hoefde te maken. Maar na het consult belde Koos mij op en hij vertelde me dat het goed mis was: hij had nog maximaal vijf jaar te leven. Ik was op dat moment in de stad en ben direct naar het ziekenhuis gegaan. Alles was anders. Na één belletje was ons leven compleet veranderd. Koos heeft de vijf jaar niet gehaald en heeft nog 3,5 jaar geleefd.

Nu Koos er niet meer is, ben ik anders

Voor Koos was het meteen duidelijk dat hij niet meer beter zou worden. Ik hield nog hoop; de medicatie die hij kreeg, leek te helpen. We hadden nog dromen. Zo wilden we met de camper de hort op en met ons 12,5-jarig huwelijk naar Amerika. Nu mochten we blij zijn met elke dag die we samen hadden. We besloten niet naar Amerika te gaan, omdat we daar niet meer zo’n behoefte aan hadden. Je kunt ook dingen dicht bij huis of thuis doen. Het gaat erom dat je met elkaar lacht, geniet en het goed hebt. Waar je bent, maakt dan niet zoveel uit.

Ik vind het zo erg voor de kinderen dat zij hun vader zijn verloren. Dat verlies kan ik niet voor hen goedmaken, maar ik wil ze graag helpen. Ik wil mijn kinderen graag voorleven hoe je van het leven kunt genieten. Er zijn echt mogelijkheden, wát je omstandigheden ook zijn. Laatst zei mijn oudste zoon: “Mam, ik weet nog dat ik – toen papa er nog was – elke avond Quest Junior aan hem voorlas.” Die herinneringen zijn kostbaar voor de kinderen. Dan kan ik Koos erg waarderen. Hij heeft zijn best gedaan dat soort momentjes te creëren.

 Je kunt kiezen voor hoop of angst

Nu Koos er niet meer is, ben ik anders. Daarom probeer ik meer tijd te nemen voor mezelf en opnieuw uit te vinden wie ik ben. Een deel van wie ik was, was ik met Koos. Zijn overlijden heeft een diep gat in mijn ziel geslagen. Ik had niet verwacht dat dat zo heftig zou zijn.

Toch realiseer ik me dat ik altijd een keuze heb. Als je op heel nare punten in je leven komt, kun je kiezen voor hoop of angst. Ik kan bang worden van het leven, want ik weet nooit wat er om de hoek ligt. Maar aan de andere kant is er hoop: dit leven is niet voor altijd. En of je nu 1, 37 of 80 jaar wordt: het is een doorgang. Koos is niet weg. Zo door de dag heen denk ik nog steeds aan hem en heb ik het met de kinderen over hem. Dan vraag ik ze bijvoorbeeld: ‘Wat zou papa aan het doen zijn? Want hij is nu in de hemel.’”

Charlottes brief