Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Nachtblind

Deel:

Rikko Voorberg geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag.

Nachtblind

Het is 1 september en tot mijn verrassing begint de dag om 6u in het donker. Een maand geleden is het alweer dat ik om deze tijd de Bijbel opensloeg, de teksten las die al eeuwenlang op deze dag worden gelezen in kloosters en kerken en me afvroeg wat er vandaag inzat. En nu is het donker, het schemert terwijl ik dit schrijf.

Ik zoek licht. Tussen de keuzes die te maken zijn in het leven, ik zoek licht in Mohamad’s bestaan die bij ons op woont, vrouw en kleine kinderen nog in Syrie, elk moment kan hij een brief krijgen dat ze mogen komen – dan zijn ze binnen een week hier. Het kan ook nog maanden duren. Slopend, ook omdat er slechts hakkelend toegang gevonden kan worden tot de samenleving om hem heen vanwege de taalbarriere. Ik zoek licht.

Job roept vanochtend uit: mijn gezicht ziet rood van tranen, over mijn ogen daalt de diepste duisternis, al kleeft aan mijn handen geen geweld, al zijn mijn gebeden zuiver. – als aan iemands handen geen geweld kleeft, gevlucht uit Assad’s Syrie om niet verplicht mee te moeten vechten.

En Job, die helemaal geen hoop meer ziet, zoals zoveel in Mohamad’s vaderland: Aarde, dek mijn bloed niet toe, laat mijn jammerklacht geen rustplaats vinden.

Job weigert te geloven wat jij en ik en zovelen geloven. Dat het uiteindelijk onze eigen schuld is. Gebeurt me iets ergs dan heb ik iets verkeerd gedaan. Misluk ik, dan heb ik gefaald. Zie ik iets over het hoofd of helemaal niet, dan is dat mijn schuld. Eventueel die van mijn ouders.

Daar hebben we geen god voor nodig, dat geloven we zo wel. En we hebben zelfs de neiging om het over anderen te geloven. Als je dan zo vasthoudt aan je islam en kleding, is het dan niet logisch dat je van de stranden wordt geweerd. We zoeken het bij onszelf en denken het over een ander.

Als ik vroeger een toets niet haalde en me realiseerde ik dat ik porno had gekeken die avond ervoor, kromp ik ineen. Eigen schuld. Angstig en snoeihard is het geweten. Daar heeft het geen god voor nodig.

Als Jezus in de tekst van vanochtend door Jeruzalem loopt zien hij en zijn leerlingen een blindgeborene. Dat is lastig voor dat geweten, want hoe kan een kind al zoveel fout hebben gedaan dat hij blind is, dus: hebben zijn ouders gezondigd of hij zelf vragen zijn leerlingen, bij gebrek aan medische kennis. Geen van beide zegt Jezus. Geen van beide. Een breuk in de simpele oorzaak-en-gevolg-analyse van ons brein.

En dan: Gods werk moet door hem zichtbaar worden – en hij geneest de man. Lullig hoor, half je leven blind zodat Jezus je kan komen genezen? Hij zegt: zolang het licht is, moeten we de werken doen van hem die mij gezonden heeft. De man in het donker is een kans om te laten zien dat er meer licht in de ogen mogelijk is, fysiek, mentaal, wat dan ook.

Dan zegt hij straks is het donker en dan kan niemand meer iets doen. Het licht zal worden ge-executeerd. En dan?

JC vervolgt: Zolang ik in de wereld ben, ben ik het licht der wereld.

Dit is ons bestaan. Nacht, de status quo. Het journaal is een nachtelijke uitzending, hoe licht de dag ook is. JC roept hier geen schuld over de mensheid af, maar duidt de nacht als de backdrop waartegen het goede kan oplichten.

Nacht is geen uitzondering, geen afwijking van de normale orde waar schuld voor gezocht moet worden. Het is de status quo waartegen goedheid, liefde, schoonheid opeens helder oplicht. Syrie is normaal, de oorlog van allen tegen allen. Europa is een vreemde stabiliteit, een cadeau dat ons verwonderd moet doen afvragen wat we in godsnaam met zoiets groots moeten. En waarom wij het vertrouwen hebben gekregen dat we met zoiets groots vast iets moois zouden doen. En of we dat vertrouwen waard zijn.

De nacht en de teringzooi wil ik vasthoudend in de gaten houden om het moment niet te missen dat het licht wordt. En als JC vertrokken is, en het weer nacht is geworden, is er maar een antwoord opd e vraag om meer licht: wees het licht, het kan.

Hoe dat te ontdekken? Met aarzelend vertrouwen het donker opzoeken. Je eigne of dat van de ander. Om het moment van lichtworden niet te missen.

Mohamad vindt zijn weg, gisteren kreeg hij zijn eerste baantje toegekend. Het schemert hier in huis. Nu nog die brief voor gezinshereniging.

Dit zijn de teksten die Rikko in alle vroegte las:

Job 16:1617:1, 13-16

Handelingen 13:1-12

Johannes 9:1-17

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--