Nadat haar zoon was schoon verklaard van Non-Hodgkin kwam voor Rebekka de klap

Rebekka heeft al tweeëntwintig jaar te kampen met ME, een chronisch vermoeidheidssyndroom. Twee jaar geleden stierf haar vader onverwachts en kreeg haar zoon de ziekte van Non-Hodgkin. Na alles wat zij de afgelopen jaren heeft meegemaakt werd haar vermoeidheid zo erg dat zij een stapje terug moest doen op haar werk, bij Jeugd Met Een Opdracht Heidebeek. Dit gaf haar tijd om alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren te reconstrueren.

Rebekka beseft dat God, midden in de heftige storm, heel dichtbij was en kracht gaf om er te zijn voor haar zoon. “Het heeft even geduurd om dat in te zien, maar nu ik alle gebeurtenissen aan het reconstrueren ben zie ik steeds meer tekenen van Gods aanwezigheid op momenten dat het zwaar was en ik mij eenzaam voelde.”

Bizar dat hij de kist van zijn opa droeg, zonder dat we wisten dat hij ernstig ziek was

Het begon allemaal met een bezoek aan de huisartsenpost in april 2019. “Nathanaël had ondragelijke pijn bij zijn hart als hij ging liggen.” Bij de huisartsenpost krijgt hij - na een grondig onderzoek - het advies paracetamol te slikken. “Het werd inderdaad minder en toen we drie dagen later ontdekten dat mijn vader enkele dagen daarvoor was overleden, werden onze gedachten daar zo door in beslag genomen dat de gezondheidsklachten van Nathanaël tijdelijk op de achtergrond raakten. Als ik de foto`s terugkijk is het een bizar idee dat Nathanaël de kist van zijn opa droeg en zelf, zonder dat wij het wisten, ernstig ziek was.”

Tijdens het Pinksterweekend helpt Nathanaël mee aan de pinksterconferentie van Opwekking. “Omdat hij in de weken daarvoor meerdere malen had aangegeven dat hij erg moe was, vroeg ik hem of hij het wel zou gaan trekken, maar op pure wilskracht is hem dit uiteindelijk gelukt.” Naast dat hij steeds vermoeider wordt, ontdekt Nathanaël ook een knobbeltje op zijn borstkast. Er worden een foto en een echo gemaakt, waarop een scan volgt.

Non-Hodgkin

Op 28 juni 2019 krijgt Nathanaël de uitslag van de onderzoeken en wordt de grond onder de voeten van het gezin vandaan geslagen. “Hij had de ziekte van Non-Hodgkin. Een gezwel iets kleiner dan een voetbal drukte tegen zijn hart. Hierdoor had hij een liter vocht in zijn hartzakje en ruim een liter vocht bij zijn longen.” Nathanaël wordt met spoed overgebracht naar Zwolle, waar hij op de hartbewaking - en later de IC - komt te liggen.

“Ik was zo bang hem kwijt te raken”, vertelt Rebekka. “De geschiedenis van Abraham flitste door mijn gedachten en ik vroeg me af hoe Abraham destijds zijn kind kon loslaten; ik had namelijk geen idee hoe ík dat zou kunnen.”

Rebekka raakt geëmotioneerd als ze terugdenkt aan deze heftige en angstige tijd. “Er was één plek waar ik op de dag van de diagnose rust ervoer. Dat was op de vensterbank in de kamer op de hartbewaking. Het was alsof Gods hand mij droeg. Die gedachte gaf mij enorm veel troost.”

Loslaten

Helaas is de tumor niet door middel van operaties te verwijderen, dus wordt er meteen gestart met intensieve, maandenlange chemotherapie. “We zagen hem steeds zieker worden en diverse keren moest hij worden opgenomen vanwege ontstekingen aan zijn hart.”

Op 11 oktober 2019 krijgt Nathanaël zijn laatste chemokuur. Drie maanden later volgt een scan om de resultaten van de behandeling te bekijken. “Doordat Nathanaël een ontsteking aan zijn hartzakje had was het beeld in december erg onduidelijk. Er werd besloten om drie maanden later opnieuw een scan te maken, wat betekende dat wij nog maanden in onzekerheid moesten leven.”

De radioloog vertrouwt de beelden van de tweede scan niet en Nathanaël moet opnieuw onder het mes. “Dat was een moeilijke les in loslaten, want inmiddels had Covid-19 zijn intrede gedaan en mocht ik vanwege verkoudheidsklachten niet mee naar het ziekenhuis. Ik ervaarde veel angst en stress; het leek erop dat de kanker terug was. Het was zo moeilijk om thuis in spanning te moeten afwachten, terwijl hij zo`n ingrijpende operatie moest ondergaan. Toen Nathanaël een dag later weer thuis kwam, vertelden mijn mannen maar weinig, waardoor ik niet gerustgesteld was. Ik heb op een gegeven moment zelf maar naar de verpleegafdeling gebeld.” Rebekka krijgt te horen dat Nathanaël een klaplong had en dat er een stukje rib moest worden verwijderd. 

Ik had maandenlang in spanning gezeten en vond het moeilijk te geloven dat het niks ernstigs was

Het blijkt gelukkig om iets onschuldigs te gaan dit keer. Het duurt echter een tijdje voordat het goede nieuws doordringt tot Rebekka. “Ik had tijd nodig om aan het idee te wennen dat het niks ernstigs was. Door alle chemo`s en het wachten op de uitslag, had ik maandenlang in spanning geleefd. Ik vond het moeilijk om te geloven dat het om zoiets onschuldigs als een op hol geslagen zwezerik ging. Elke keer als ik langs hem liep, legde ik mijn hand op zijn schouder en zei ik verwonderd: je leeft!“

Het lied Mijn toevlucht van Sela bood Rebekka troost. “Tijdens de moeilijkste perioden van het ziekzijn van Nathanaël kreeg ik een aantal keren Psalm 91 toegestuurd.” Achteraf ziet Rebekka dat God dit heeft gebruikt om haar te bemoedigen. “Ik worstelde met de beloften die Hij in Psalm 91 had gegeven en voelde me geslagen door het leven. Toch liet God mij persoonlijk zien dat Hij mijn schuilplaats is. Hij leerde mij Opwekking 500 - Heer, Ik prijs Uw Naam - met mijn hart te zingen en Hem te prijzen in alle omstandigheden.”

Mindmappen

Rebekka werkt graag met mindmappen om haar gevoelens te begrijpen. Recent kwam zij tot de ontdekking dat de cirkels die zij had getekend te veel gericht waren op wat zíj moest doen, waardoor zij uit het oog verloor wat God voor haar doet. “Ik had een cirkel God vastgrijpen, een cirkel mezelf verdragen/lief zijn voor mezelf en een cirkel loslaten gemaakt. Ik probeerde daar mijn houvast in te vinden, maar God opende mijn ogen met behulp van Psalm 73:23, een Bijbeltekst die een vriendin mij stuurde.

Ik weet nu dat ik niet hard aan het werk hoef, maar dat ik mag schuilen bij God. Hij pakt mijn hand en draagt mij. Van daaruit mag ik mezelf dragen. Ik zie nu dat Zijn trouw en liefdevolle nabijheid als een rode draad door mijn leven loopt, ongeacht wat de uitkomst van het ziekteproces van Nathanaël zou zijn.”

Ik weet nu dat hij mij draagt

Rebekka heeft in de achterliggende jaren veel over zichzelf en over God geleerd. “Hierdoor heb ik gereedschap gekregen om de dingen die op mijn pad komen beter aan te kunnen en achter Hem aan te gaan. Ook nu ik in deze jaren meer last heb van mijn ME. Ik weet nu dat Hij mij draagt en nooit zal loslaten.”

Rebekka hoopt met het delen van haar verhaal andere mensen die iets soortgelijks moeten meemaken te bemoedigen. “Probeer Gods aanwezigheid te zien, ook als het leven moeilijk is. Dingen die toevallig lijken, blijken vaak wonderlijk bestuurd door God. Hij laat nooit los, ook al is de uitkomst anders dan gedacht. Hij is erbij!”

Nathanaël vertelde zijn verhaal aan BEAM: “Vanaf het moment dat ik ziek werd, veranderde mijn relatie met God"

Of bekijk hier de documentaire die over Nathanaël is gemaakt.

Beeld: Berre Ruijssink