Nadine uit ‘Een huis vol’ werd plotseling weduwe en bleef achter met twaalf kinderen

“Het overlijden van Michel was heel erg onverwacht. Hij overleed aan een hartstilstand in zijn slaap. We wisselden de zorg voor de kinderen af. De dag dat hij overleed had hij mij net van het consultatiebureau opgehaald en kookte thuis, waarna hij op de bank ging liggen. Hij zou die nacht onze jongste Milano doen, maar één van mijn oudste dochters maakte me wakker: ‘Er is iets met papa’. Hij had al eerder een TIA gehad en ik zag meteen dat het niet goed was. Ik belde 112, we moesten hem op de grond leggen en reanimeren, maar hij blies zijn laatste adem uit. De overbuurman kwam, want die had EHBO.

De ambulancemedewerkers zijn drie kwartier met hem bezig geweest. Hij had me ooit wel gezegd dat hij niet gereanimeerd wilde worden, dat hij niet als kasplantje wilde leven, maar ik kon niet zonder hem. Ik wilde nog twintig jaar met hem verder leven… Mijn gevoel zei al dat er iets niet klopte, dat het goed mis was.”

De ambulancemedewerkers zijn drie kwartier met hem bezig geweest

“De pastoor is meteen gekomen om de zegeningen te doen. Michels lichaam zou daarna naar het mortuarium gaan, maar dat liep fout. Ik mocht hem niet thuishouden in verband met virussen. Dat was niet goed voor de kleine kinderen, daarom werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Er was een misverstand over dat hij in het ziekenhuis zou zijn overleden, een hele toestand, ik mocht hem niet bezoeken. Daarom dreigde ik hem op te komen halen en ik belde naar de gemeente Heerlen waar wij wonen. Zij gaven mij het nummer van de uitvaartverzorger en die zorgden ervoor dat hij naar Heerlen kwam. Toen konden de kinderen en ik hem zien.

Hij heeft wel een heel mooie uitvaartdienst gehad. Hij wilde gecremeerd worden, dat respecteer ik. Zelf vind ik begraven respectvoller. Maar nu dragen mijn oudste kinderen hem bij zich in een asketting en de urn staat hier in huis met zijn foto erbij. Dat voelt goed. Ik laat een kaarsje naast zijn foto branden op bijzondere dagen, zoals zijn verjaardag.”

Groot leeftijdsverschil

“Bij de doop van Milo vroegen we de fotograaf om mijn man op de foto te fotoshoppen, zodat het net leek dat hij toch bij de doop was. Dat vonden mijn kinderen prachtig en ik ook, natuurlijk. De doop van Milo hadden we voor de dood van Michel al afgesproken, dat hij er niet bij was had ik nooit kunnen denken. We zijn al sinds mijn vijftiende bij elkaar, er is nooit iemand anders geweest. Hij was zeventien jaar ouder dan ik, maar we waren heel erg gelukkig met elkaar. Op mijn achttiende werd ik zwanger van mijn eerste kind, maar het duurde vier jaar voordat onze tweede onderweg was. Ik wilde altijd al jong moeder zijn. Omdat het zo lang duurde voordat nummer twee kwam, gingen we voor onderzoek naar het ziekenhuis, maar mijn man had geen zin in al die onderzoeken. Een maand later was ik toch zwanger.”

De jongste wijst naar boven, papa is in de hemel

Dat Nadine erg van filmen en fotograferen houdt, is achteraf wel heel fijn. “Mijn oudste kinderen vonden me altijd net een Japanner met die fotocamera overal bij me, ze schaamden zich er bijna voor. Maar nu zijn ze er blij om dat ik dat deed. Mijn kinderen en vooral de jongsten, kunnen papa terugzien op foto’s en filmpjes. Ik zette ieder gebeuren op de foto of de film, dat is nu heel fijn. Vooral Milano heeft geen herinnering aan hem, maar hij kan hem hierdoor toch wat leren kennen. Hij herkent papa wel op filmpjes en foto’s, zegt dan ‘papa’ en geeft hem een kusje. Hij wijst ook naar boven, papa is in de hemel. Ik vertel mijn kinderen dat hij van bovenaf als een engel op ons let en dat hij waakt over ons. Ik heb op veel manieren nog gevoeld dat hij hier is. Na de uitvaartdienst lieten wij ballonnen op, die vlogen richting ons huis. Toen ging de zon ook opeens schijnen en er verscheen een roze wolk in hartjesvorm toen ‘zijn’ liedje te horen was.”

Vlindertjes en hartjestattoeage

“Vorig jaar deed de tweeling, twee jongens, communie. De laatste foto waar we met de hele familie opstaan is van toen onze tienjarige dochter communie deed. Daar maken wij altijd een groot feest van. Wij hadden nooit een bepaald aantal kinderen in gedachten, dat het twaalf zijn geworden is heel bijzonder. Precies zes jongens en zes meisjes. In mijn kinderen zie ik mijn man terug. Dat is heel fijn.

Naast het verlies van mijn man heb ik ook kindjes verloren door miskramen en voor Milano twee doodgeboren baby’s na 14 en 16 weken. Dat was best pijnlijk. Wij verlangden naar nog een kindje om ons gezin compleet te maken. Ik heb na de doodgeboren kindjes een tatoeage laten zetten met twee roze vlindertjes en hartjes erop voor mijn kinderen, maar er was een hartje teveel op gezet. Twee weken later ontdekte ik dat ik zwanger was van Milano. Daardoor is het aantal hartjes toch goed. Het heeft zo moeten zijn.”

Ook de familie Adema deed mee aan Een huis vol. Lees het verhaal van moeder Anne: 'artsen adviseerden een reductie toen ik zwanger bleek van een vierling.'

Beeld: Foto-Angelssky