Nicole (34) adopteerde drie meisjes uit Malawi

Nicole had een goede baan op het hoofdkantoor van Tommy Hilfiger, maar had het idee dat ze iets miste. “Alles draaide om verbetering en dat voelde helemaal niet goed. M’n zusje werkte als verpleegkundige in een lokaal ziekenhuis in Malawi en ik besloot haar op te zoeken. Eenmaal thuis voelde ik dat ik terug wilde en ik besloot om nog drie maanden naar Malawi te gaan. Ik zou administratief werk gaan doen in het ziekenhuis”, vertelt Nicole. “Al snel kwam ik tot dat ontdekking dat er regelmatig moeders overlijden na een bevalling en dat de oma of familie niet goed voor de baby kunnen zorgen. Poedermelk kunnen ze vaak niet betalen, waardoor veel baby’s ten dode opgeschreven zijn. Ik besloot melk te betalen, zodat oma’s toch voor de baby’s konden zorgen.”

Ik wist bijna zeker dat Maria anders zou overlijden

Van het één kwam het ander. “Niet alle baby’s konden mee naar huis. Bijvoorbeeld baby Maria, zij werd met achtentwintig weken geboren en moest naar het ziekenhuis. Daarvoor is een volwassene nodig die de baby begeleidt. Maar Maria’s moeder is zwaar gehandicapt. Haar oma moest voor die moeder zorgen en kon dus niet bij Maria in het ziekenhuis zijn. Ik zorgde tijdelijk voor Maria”, legt Nicole uit. “Na twee maanden kon ze terug naar haar oma, maar ze werd steeds ziek. De oma is ongeschoold en het is moeilijk voor haar om een fles hygiënisch te maken. Het kon zo niet langer. Maria’s oma zei: ‘Jij bent de moeder, wil jij Maria adopteren?’. Ik was totaal niet van plan om in Malawi te blijven, maar ik wist bijna zeker dat Maria anders zou overlijden, net als haar andere broertjes en zusje. Door haar te adopteren kan ik haar iets bieden wat haar hele leven kan veranderen. Na er goed over gedacht te hebben, adopteerde ik haar.”

Weeshuis

“Al snel was er nog een meisje dat hulp nodig had. “Diana’s moeder en tante overleden allebei. De oma zorgde voor acht jonge weeskinderen, waarvan er zeven gezond waren en de achtste was de doodzieke Diana. Oma moest kiezen om bij haar zeven gezonde kinderen te blijven óf bij een doodziek kind in het ziekenhuis. Ze koos voor de gezonde kinderen. Toen adopteerde ik Diana. Ze was getraumatiseerd en zwaar ondervoed. Ik had m’n handen er vol aan”, vertelt Nicole. “Het gebeurde vaker dat kinderen niet bij hun familie terecht konden. Maar ik kon geen kinderen blijven adopteren. Daarom richtte ik een weeshuis op. Zo’n vijftien tot twintig kinderen kunnen hier verblijven tot dat er een gezin voor hen gevonden is. De meesten zijn ziek en het vergt veel energie om hen er weer bovenop te krijgen. Elke avond zingen we christelijke liedjes voor hen en voor de grotere kinderen lezen we een Bijbelverhaal voor.”

Acht babysitters

Het opvangen van de kinderen kost veel geld. “Denk alleen al aan het salaris van de acht babysitters en de – vaak speciale – babyvoeding. Verder betalen we nog poedermelk voor zo’n tachtig tot honderd baby’s. Ik ben heel druk met het inzamelen van geld. Het is bijna een extra baan. Gelukkig helpt mijn moeder me. In Nederland is de Afriana Foundation opgezet om geld in te zamelen,” zegt Nicole.

De adoptiemoeder is momenteel extra druk met geld inzamelen in verband met haar jongste dochtertje. “Ik verblijf in Nederland vanwege mijn jongste adoptiedochtertje Teleza. Zij heeft een ernstige hartafwijking en moest nodig geopereerd worden”, vertelt ze. “Twee adoptiekinderen vond ik genoeg. Ik had m’n handen er vol aan, zeker in combinatie met mijn werk in het weeshuis. Maar ruim een jaar geleden kwam Maria’s oma met baby Teleza bij me en vroeg of ik ook haar wilde adopteren. Ze is Maria’s nichtje. Normaalgesproken als er baby’s bij ons komen, zegt Maria dat er vast snel een familie voor ze zal komen. Maar nu zei ze meteen dat deze baby haar zusje zou worden. Ze is inmiddels acht jaar, dus ik zou met een goede reden moeten komen als ik zou zeggen dat Teleza haar zusje niet mocht worden.”

Aangeboren hartafwijking

Nicole nam de baby in huis en liet alles bezinken. “Teleza belandde met bloedvergiftiging in het ziekenhuis en knapte gelukkig vrij snel op. Maar ze kwam niet aan, terwijl ze alle flessen leegdronk. Bij verder onderzoek bleek dat ze een ernstige aangeboren hartafwijking heeft. Ondertussen kwam de coronacrisis, waardoor alle vliegvelden in Malawi dicht gingen. Nu kon Teleza niet meer geadopteerd worden door een buitenlands gezin. Alle deuren gingen dicht en ik was haar enige optie. Toen was voor mij duidelijk dat ik haar moest adopteren.”

150.000 euro

Ook de rechtbank was dicht, maar per uitzondering kon de adoptie toch behandeld worden tijdens een spoedzitting. “Ik wilde alles zo snel mogelijk rond hebben, omdat Teleza het beste in Nederland geopereerd kon worden. Snel vroeg ik een Nederlands paspoort aan, maar momenteel keurt het ministerie van Buitenlandse Zaken alle aanvragen vanuit Malawi af, omdat geadopteerde kinderen uit dat land vaak zwak zijn,” vertelt Nicole. “Dat viel me erg tegen.

Er loopt nu een aanvraag voor een paspoort via de rechtbank, maar er gaat veel tijd overheen voordat dat rond is. Tijd die de doodzieke Teleza niet meer had. Daarom vroeg ik een visum voor haar aan en vloog met de meiden naar Nederland. Teleza heeft nu geen zorgverzekering, dus ik doe aan crowdfunding om de operatie te bekostigen. Haar conditie was inmiddels zo slecht, dat ze met een medische vlucht naar Nederland moest vliegen. Inclusief deze vlucht zijn de kosten van het ziekenhuis waarschijnlijk 150.000 euro. Inmiddels heb ik al een ton ingezameld en daarvoor ben ik ontzettend dankbaar.”  

Nu heb ik een hele drukke baan zonder salaris, maar het voelt toch beter

Teleza is inmiddels geopereerd en krabbelt weer wat op. “Wel heeft ze nog hartritmestoornissen. Ze is verre van stabiel en kan nog niet terug naar een land waar ze niet geholpen kan worden. Ook moet ze nog een keer geopereerd worden en ik hoop dat ze dan een paspoort heeft en dus ook verzekerd is”, zegt Nicole.

Heimwee

Ze vindt het apart om na zo’n lange tijd weer in Nederland te zijn. “Het was nooit m’n bedoeling om zo lang in Malawi te blijven. Aan het begin had ik wel heimwee en m’n familie kwam soms op bezoek. Maar inmiddels is Malawi m’n thuis geworden. Het was erg moeilijk om het weeshuis achter te laten. Ik mis de mensen daar, maar het gaat goed gelukkig. Als iemand tien jaar geleden had verteld hoe mijn leven er nu uit zou zien, had ik het niet kunnen geloven. Soms mis ik het wel dat ik geen relatie heb. Het lijkt me super om een levenspartner te hebben waarmee ik alles kan delen. Maar het zou iemand moeten zijn die mee wil naar Afrika, want ik wil m’n leven daar er niet voor opgeven. In Nederland had ik een prachtige baan met een goed salaris, maar ik miste wat. Nu heb ik een hele drukke baan zonder salaris, maar het voelt toch beter. Het is heel dankbaar, levensveranderend werk.”

Klik hier voor de crowdfunding voor de operatie van Teleza.

Lees ook: Gods liefde: 13 adoptiekinderen op je 23e