Nienke heeft Binge Eating Disorder: 'Ik praat er niet makkelijk over'

Nienke: ‘’Als ik mijn kinderen naar school bracht, dacht ik in mijn hoofd: ‘Moederolifant betreedt het schoolplein.’ Veters strikken gaat moeizaam, en ziet er gênant uit. En als ik deelneem aan het avondmaal in de kerk, staan de stoelen zo dicht bij elkaar, dat ik andere mensen klemzet.”

Lichamelijke klachten Binge Eating Disorder

“De schaamte, huwelijksproblemen, geloofsvragen, gênante situaties en lichamelijke klachten ten gevolge van het overgewicht zijn net zo enorm als mijn omvang. Zo heb ik aan allebei mijn voeten hielspoor. Daar heb ik veel pijn aan gehad. Nu draag ik gelzolen. Verder heb ik artrose in mijn voet door overbelasting van mijn gewrichten. Daar heb ik een injectie voor gekregen. In mijn andere voet had ik een peesontsteking. Er was een tijd dat ik geen meter vooruitkwam zonder pijn te voelen. Dat gaat nu gelukkig beter.”

Eetbuistoornis

“Een eetbui begint altijd met ‘hoofdhonger’. Ik heb zin in iets lekkers. Die gedachte negeer ik, maar vervolgens krijg ik steeds meer zin in suiker. Dan neem ik iets kleins, want – zo denk ik – ‘één koekje heb ik wel verdiend’. Maar dat worden er steeds meer. Soms denk ik er niet eens bij na. Dan heb ik al van alles opgegeten voordat ik het doorheb. Als anderen erbij zijn, eet ik minder. In de auto kan ik ongestoord eten, of ik neem wat lekkers mee als ik in bad ga. Vervolgens verstop ik al het verpakkingsmateriaal. Je wordt slim op een manier die je niet wilt.”

Hoe het begon

“ ‘Die meid van ons kan zo lekker eten,’ zei mijn moeder altijd trots als ik mijn bord leegat. Ik ben altijd wel wat stevig geweest, maar toen ik voor school elke dag 32 kilometer moest fietsen en in de groei kwam, normaliseerde mijn lichaam.Op mijn veertiende sprak ik met mijn nichtje die anorexia had. Ik dacht: wat zij kan, kan ik ook. Overdag at ik niks meer, en in de avonden een beetje groenten en vlees. Verder leefde ik op thee.”

Aan deze fase van uithongeren komt abrupt een eind door een klein zinnetje, met een grote impact. ‘’Ik zal het nooit vergeten,” vertelt Nienke. “Haar woorden kwamen totaal onverwacht. Mijn moeder zei: ‘Je oma in Canada is gestorven, en ik ga er morgen naartoe.’ Mijn broers gebruikten mij als boksbal, maar ik kon altijd op de bescherming van mijn moeder rekenen. Nu zou ze weggaan en was ik alleen met hen thuis. Ik voelde me onveilig.

Kennismaking eerste eetbui

Na mijn moeders aankondiging had ik voor het eerst een eetbui. Maandenlang had ik honger gehad, maar nu at ik in één keer zeven boterhammen achter elkaar op. Ik begon een leegte in mij op te vullen met eten. Tijdens het eten voelde ik me getroost. Op school werd ik gepest, mijn broers mochten me niet, en ik ben door meerdere personen ongewenst aangeraakt, dat zorgde voor een laag zelfbeeld. Maar ik wil niet de schuld geven aan anderen, ik kijk ook naar mezelf. Ik had zoveel bevestiging nodig, ondanks dat mijn moeder mij liefdevol heeft opgevoed.

Na die eerste eetbui voelde ik me verschrikkelijk. Al het lijnen voor niks. Toen volgde er een periode van eten, diëten en overmatig bewegen. Het lukte me niet om een vinger in mijn keel te steken, dus gebruikte ik laxeermiddelen. Die nam ik voor het slapengaan in, zodat niemand het merkte als ik ‘s nachts naar het toilet moest. De buikkrampen deden verschrikkelijk pijn.”

Zelfoverschatting

“Ik geloofde dat ik kon stoppen wanneer ik wilde, maar zo lang ik geloofde dat ik het in de hand had, zocht ik geen hulp. Dat is zelfoverschatting.’’

Als Nienke op jonge leeftijd trouwt stijgt het aantal kilo’s explosief. ‘’Opeens was eten altijd binnen handbereik. Ik deed immers zelf mijn boodschappen. In anderhalf jaar tijd kwam ik 25 kilo aan. Ook tijdens mijn zwangerschappen kwam ik aan en had last van depressies, waar ik anti-depressiva voor slikte. Ondertussen gingen de eetbuien door. Toen ons jongste kind bijna een jaar was, belandde ik op de intensive care vanwege een overdosis medicijnen. ‘Nu ben ik van God los,’ dacht ik. Ik vond dat ik met mijn problemen naar God moest gaan, maar dat had ik niet gedaan. Ik koos voor pillen en was bijna dood geweest.”

Ik had het beeld van mijn Schepper belachelijk gemaakt door zo zwaar te worden

“Naar God heb ik me lang schuldig gevoeld. Ik was gezond op de wereld gekomen, maar had het beeld van mijn Schepper belachelijk gemaakt door zo zwaar te worden. God bleef echter op mijn schouders kloppen: ‘Hier ben Ik’.”

Bevrijd van schuldgevoel

“Tijdens een New Wine Conferentie hebben mijn man en ik samen voor ons laten bidden. Ik had nooit verteld over mijn schuldgevoel tegenover mijn man vanwege de overdosis. Toen ik daar eerlijk over sprak, antwoordde hij direct: ‘Ik vergeef je.’ Een dag eerder had ik al voor me laten bidden voor het schuldgevoel tegenover God. Ik voelde me zo bevrijd daarna.

In diezelfde week voelde ik tijdens een gebedsmoment een arm om me heen. Maar toen ik voorzichtig om me heen keek, zag ik niemand die mij aanraakte. Ik voelde Gods liefde door me heen stromen. Werd er helemaal in ondergedompeld. Een moment om nooit meer te vergeten.

Een ander belangrijk moment was tijdens een training van een GGZ-instelling. Ik begon in te zien dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mezelf. Ik ben uit de slachtofferrol gestapt en heb geleerd om te gaan met mijn emoties. Bij mij had eten als functie: pijn verdoven. Die functie begint nu kwijt te raken. Ik heb mijn schaamte overwonnen en ben weer gaan sporten. Ik ben nog steeds te zwaar, maar ik voel me sterker en bewegen gaat makkelijker.”

Maagverkleining

“Een maagverkleining vond ik eerst geen optie. Ik wilde niet snijden in een gezond lijf. Tot ik me realiseerde dat mijn lichaam niet meer gezond is. Lange tijd ging ik niet naar de huisarts, want ik vond dat ik de pijn had verdiend. Het was mijn eigen schuld dat ik zo zwaar was. Toen ik uiteindelijk toch met de dokter mijn idee voor een maagverkleining besprak, reageerde hij positief. Ik kreeg een screening in het ziekenhuis en kwam in een zelfcontrolegroep. In februari is het traject begonnen. Ik leerde nieuwe leefregels en wat ik wel en niet kon verwachten na de maagverkleining.”

Ik praat er niet makkelijk over

“Binge Eating Disorder is een kwetsbaar onderwerp en een verborgen verdriet. Iedereen kan aan mij zien dat ik niet in verhouding ben, maar ik praat er niet makkelijk over. Er zijn veel vooroordelen over mensen met deze eetstoornis. Maar niemand heeft overgewicht omdat hij dat wil. Niemand wil te zwaar zijn.

Nooit meer tranen

Ik kan niet wachten tot ik meer kan gaan doen, straks na de operatie. Mijn man en ik hebben plannen om andere mensen te helpen. Maar als ik iets moet noemen waar ik het meest naar uitkijk, dan is het de terugkomst van Jezus. Zoals de liedtekst: ‘Nooit meer tranen, nooit meer pijn,’ daar verlang ik naar voor iedereen.’’

Lees ook: Nanja viel 87 kilo af

*De naam in dit artikel is gefingeerd