Nieuw boek: ‘Heilige herrie’ van Corjan Matsinger

Gebeurt dat veel, dat popmuziek en geloof elkaar raken? “Heel vaak,” stelt Corjan. Zó vaak, dat hij zich voor zijn boek zelfs noodgedwongen beperkte tot die popliedjes waar het geloof echt in de tekst aan te wijzen is. En, zegt hij, “ik houd het heel dicht bij mezelf. Ik vertel verhalen van liedjes die mij door de jaren heen geraakt hebben.”

Afspeellijstjes

Om die reden pretendeert Corjan ook niet volledig te zijn, laat staan dat zijn boek een top 2000-encyclopedie is. “Elk hoofdstuk sluit ik af met allerlei afspeellijstjes die ook op Spotify staan, zodat mensen zelf kunnen gaan ontdekken. Zo zit er een lijst bij van tien pagina’s met zo’n driehonderd nummers waarin naar een Bijbeltekst verwezen wordt. Toen ik het manuscript van dit boek bij de uitgever inleverde, had ik er bij wijze van spreken de dag erna alweer twee gevonden.”

Hoe is jouw liefde voor popmuziek ontstaan?
“Die is mij met de paplepel ingegoten. We hadden thuis vaak countrymuziek aanstaan, en via die muziek ontdekte ik Johnny Cash. Ik merkte dat ik de stem van die man echt magisch vond en zo is de liefde voor muziek ontstaan. Maar ik ben ook keurig gereformeerd opgevoed, dus de interesse voor geloven zat er ook in. Toen ik U2 ontdekte, is het muziekvirus nooit meer weggegaan.”

Popmuziek en geloof is een spannende combi voor veel christenen. Hoe kijk jij daarnaar?
“Bono, de frontman van U2, zei ooit: ‘De beste muziek wordt gemaakt door mensen die op zoek zijn naar, of op de vlucht zijn voor de Heilige Geest.’ Als ik zo naar muziek luister, maakt het mij niet zo veel uit of het per se klopt wat in de muziek wordt geroepen. Muziek beroert je, zoals goede kunst shockeert, je aan het denken zet, nieuwe perspectieven geeft. Natuurlijk zijn er ook liedjes waarvan ik denk: jongens, wat vrouwonvriendelijk, of wat plat. Maar er is ook heel veel popmuziek die je blik verbreedt en je horizon verruimt.”

Zijn er ook liedjes die voor jou een morele grens overschrijden?
“In directe zin valt dat mee. Sommige artiesten zijn heel kritisch op God en geloof, maar dan is dat meestal omdat ze een punt willen maken. Pink Floyd heeft bijvoorbeeld een liedje met de titel ‘Sheep’. Daarin gebruiken ze Psalm 23 als stijlmiddel, om zo een aanklacht te doen tegen gelovige mensen die zonder al te kritisch denken gemakzuchtig hun leider achternalopen. Dat refereert aan een bepaald tijdvak, de jaren zeventig en tachtig. Maar misschien heeft die zanger ook wel een punt. Dus al is het een heel felle aanklacht, dat maakt niet dat ik er niet naar zou kunnen luisteren.”

Een liedje als ‘Hotel California’ is volgens veel christenen duivels. Ook ‘Kind van de duivel’ van rapper Jebroer zorgde destijds voor veel ophef onder christenen.
“Ik kan me die ophef voorstellen, maar het verhaal achter Hotel California bijvoorbeeld is een broodje-aapverhaal. Ik schrijf er uitgebreid over in mijn boek: het is een lied waarin wordt bezongen dat veel artiesten zichzelf te gronde werken. Toch denken veel mensen dat het gaat over je ziel verkopen aan de duivel. Dat komt omdat in de jaren tachtig een Amerikaanse dominee het verhaal de wereld inbracht dat de oprichter van de satanskerk op het album zou staan, Anton LaVey. Maar wat blijkt? De man op de foto is een van de licht- en geluidmannen die niet op de foto wilde en zichzelf half verstopte achter een paal. Iedereen zei vervolgens: ‘Dat is Anton LaVey van de satanskerk,’ maar dat is dus niet waar.
Overigens zijn er heel veel complottheorieën en broodje-aapverhalen in de muziek. Maar in mijn boek gaat het met name over de positieve en interessante liedjes, waarvan je kunt genieten of waardoor je wordt aangescherpt.”

‘Heidense’ vrienden

Corjan hoopt dat zijn boek christenen aan het denken zet over het feit dat er heel wat meer ‘God’ buiten de muren van de kerk te vinden is dan je op het eerste gezicht zou denken. “En ik hoop dat mijn ‘heidense’ vrienden, met wie ik graag popquizjes doe, zeggen: ‘Ik wist niet dat er zo veel geloof in mijn playlist zit.’”

Beeld: Floortje Daamen