Nieuw spons­or­kind­je

“Ik wil niet vervelend doen Hope, maar je hebt jarenlang ondergepresteerd.”
Hope knippert met zijn ogen: “Sorry?”
“Ik dacht altijd dat die brieven van jou het summum waren van sponsorkindbetrokkenheid. Dat jouw onleesbare hanenpoten en die treurige tekening wezen op citoscore 550 in jouw land. En dat altijd diezelfde Bijbeltekst een manier was van krachtige her-proclamatie in de hemelse gewesten. Maar nu blijkt dat het ook anders kan!” Hope kijkt me verbouwereerd aan: “Ik snap helemaal niet waar je het over hebt.”

Ik: “Nou, kijk eens hier! Dit is de brief die ik van Faith heb gekregen. Wij stuurden haar een brief om kennis te maken. Iets verteld over ons gezin, ons huis, de uitbreiding van het wagenpark, de B.V. Tim, de laatste vakanties, de verbouwing van de badkamer. Gewoon wat je altijd schrijft aan een sponsorkindje. Binnen twee weken hadden we een reactie. En niet zomaar: een mooie brief met complimenten over ons gezin. Dat we zo mooi blank waren. En toen vielen me de schellen van de ogen. Zo kan het dus ook!” Ik houd de brief voor de foto van Hope. Hij knikt en zegt tegen Faith: “Mooie brief zeg!”

Faith kijkt verlegen naar de grond: “Mijn moeder heeft de brief geschreven, ik kan nog niet schrijven.”
“Dat maakt niet uit!” blaf ik. “Hope’s brieven waren nooit van dit niveau, ook niet toen hij nog klein was. Misschien komt het doordat jij uit Azië komt en niet uit Afrika. In Azië weten ze wel wat produceren is. Alle spullen hier zijn made in Taiwan of China. Daar hebben ze meer besef van kwaliteitseisen van de westerse wereld. Daar kun je nog wat van leren, Hope!”

“Ja, maar ik moest het allemaal alleen doen”, werpt Hope tegen. Ik schamper: “Waren je ouders zeker te lui om te helpen! Typisch Afrika. Beetje in de zon zitten.”
Hope: “Mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder kan niet lezen en schrijven.”
Pijnlijke stilte.
“Sorry, dat wist ik niet,” piep ik, “hoe had ik dat moeten weten?”
Hope: “Dat schreef ik je in mijn eerste brief.”