Niks gaat vanzelf...

Niks gaat vanzelf. Kerkgang al helemaal niet. We kunnen er gelukkig nog om grinniken, maar we zijn wel echt moe. Al een aantal weken pendelen we heen en weer tussen Zalk en de Bijlmer. Een een vervallen woonunit verbouwen, een uur verderop, is best een gedoe. We staan deze periode met één been al in Zalk en met het andere nog hier in Amsterdam. Best grappig om met koeienstront aan je laarzen thuis te komen in de Bijlmer.

Met stramme spieren van het klussen ploffen we neer op de bankjes bij Hemelsbreed. Een lekkere, met liefde bereidde cappuccino, doet wonderen. We kletsen gezellig wat met Ruth, een vrouw van Surinaamse afkomst. Al gauw gaat het over stadse thema’s: woningnood, representatie van etnische minderheden, en criminaliteit. En over hoe Ruth, net als wij, ook een schietincident meemaakte vlak bij haar huis. Dat ze ook graag, net als wij, wil verhuizen, maar niet kan. Ze oppert: “Kunnen we die aso’s die lopen te schieten niet kriskras verdelen over het land? Dat ze in de dorpjes van Nederland heropgevoed worden door goeie buren?” Ik grinnik bij de gedachte, maar denk ook: er moet iets gebeuren tegen dat geweld. Niks gaat vanzelf.

Ineens komt de koffiepauze tijdens de klusdag van gisteren me weer voor de geest. Een schilderboerin deed haar beklag over het gehakketak van de overheid en hoe het nu toch verder moet. Plattelands-thema’s die over de tong gaan: vergrijzing, anders boeren, natuur, waterstand en stikstof.

Niks gaat vanzelf. Twee werelden. Eén land. Allerlei soorten mensen. En elke lokale oplossing heeft invloed op de balans ergens anders.

Voorlopig blijf ik pendelen en koffiedrinken, want niks gaat vanzelf…