Pauline werd verkracht tijdens een werkvakantie

“Op mijn dertiende ging ik voor het eerst met mijn familie naar Ethiopië. Mijn vader werkte aan een machinaal project dat onder andere kaas produceert. Hij gaf daar twee weken lang uitleg en instructies over hoe men de kaas verpakte en etiketten op de producten plakte. Een jaar later deed de machine het niet meer, dus besloten we om met het gezin terug te gaan. Reizen naar Ethiopië brengt veiligheidsrisico’s met zich mee, maar de omgeving werd goed beveiligd. Daarnaast was het een christelijk project. We sliepen in een gastenverblijf waar ik me thuis voelde. 

'Ik werd het natuurgebied ingesleurd'

Onder het gastenverblijf bevond zich een kantoor, en nog een kamer waar Yaro woonde. Hij werkte bij het project en ik trapte wel eens een balletje met hem. We vertrouwden hem. Mijn zus had sinds de vorige werkvakantie een relatie met een Ethiopiër. Deze keer gingen mijn ouders samen met haar bij haar vriend op bezoek. Ze lieten me in goed vertrouwen achter, want ik ging met Yaro paardrijden. We vertrouwden hem. Maar van paardrijden kwam niet veel. We trokken, samen met een vriend van Yaro, met een kar de natuur in. Hij zat constant aan me en stopte niet als ik hem vroeg te stoppen. Plotseling stopten we en werd ik door de jongens van de kar een natuurgebied ingesleurd en begonnen ze me uit te kleden. Alles wat je op seksueel gebied kunt bedenken, hebben ze met me gedaan.”

Mes op keel 

“Ik was veertien, speelde nog met poppen, en snapte niet goed wat er allemaal gebeurde. Na afloop legde Yaro me het zwijgen op door te dreigen met een mes op mijn keel. Als ik zou praten, werd ik vermoord. Niemand mocht weten wat er was gebeurd. Door de heftige gebeurtenis en het feit dat ik er met niemand over kon praten, kreeg ik eetproblemen. Ik zat met mezelf in de knoop en was een prooi voor slechte mensen. Bijvoorbeeld oudere jongens met verkeerde bedoelingen. Op mijn zeventiende ben ik nogmaals misbruikt. Maar in vergelijking met de verkrachting in Ethiopië, was dit niets.” 

'Vijf jaar lang heb ik gezwegen'

“Op mijn zeventiende schreef ik een briefje naar mijn moeder en vertelde dat ik het leven niet meer zag zitten. Zij wist nog steeds niet wat er in Ethiopië was gebeurd. Ze schrok enorm. Samen met mijn ouders, besloten we te wachten met hulp zoeken, tot mijn achttiende verjaardag. Er was namelijk een kortere wachtrij voor volwassenhulpverlening. Toen begon het traject van talloze behandelingen bij psychiaters en therapeuten. Vijf jaar lang heb ik voor 100% gezwegen over de oorzaak. Ook zei ik nauwelijks iets tijdens de therapie. 

EMDR

In 2009 werd ik opgenomen in een jongvolwassenenkliniek voor persoonlijkheidsproblematiek en eetstoornissen, want ik had een behoorlijke eetstoornis ontwikkeld. Na een overdosis pillen was er maar één manier om nog terug te kunnen naar de behandeling; praten!  Met veel moeite koos ik ervoor om te praten met mijn therapeut. Voor het eerst in mijn leven vertelde ik over de verkrachting in Ethiopië. De therapeuten en mijn ouders wisten nu de oorzaak van mijn problemen en boden mij EMDR aan, wat mij op dat moment alleen maar meer ontregelde. Gelukkig steunden mijn ouders me door dik en dun. Na het horen van de gebeurtenissen in Ethiopië, hebben zij zich vol ingezet voor mijn herstel.  

Waas

Ik leefde jaren in een waas, alsof ik niet echt leefde. Ik hoorde alles, maar reageerde niet. Dissociatie noemt men dit. Je verkeert dan in een toestand met verlaagd bewustzijn en het voelt alsof gedachten en gevoelens niet van jezelf zijn. Als gevolg van herbelevingen kon ik op een gegeven moment niets meer doorslikken en raakte ik uitgedroogd, waardoor ik op de SEH werd opgenomen. Daar kreeg ik een infuus met zoutoplossing. Daarnaast probeerde ik om kleine beetjes vocht en voedingsmiddelen binnen te krijgen. Jaren van (ambulante en deeltijd) therapie en opnames verstreken. Inmiddels woonde ik in een beschermde woonomgeving. Het werd me allemaal te veel en ik heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan door te veel pillen te slikken. Als de hulpverleners me niet op tijd hadden gevonden, was ik er wellicht niet meer geweest.” 

Exposure therapie

Ik ben toen elders in het land opgenomen, waar de psychiater gelijk zei dat ik goede traumatherapie nodig had. Hij gaf me een tip voor een traumabehandeling. Deze ben ik gaan volgen. In juni 2016 begon ik aan een klinische traumabehandeling voor 3 maanden. Ze stelden me bloot aan ‘exposure therapie’. Dit was ontzettend heftig, want alle gebeurtenissen moest ik tot in detail navertellen. Maar in deze 3 maanden merkte ik eindelijk verbetering. Een behandeling die echt werkte.”

'Zonder Gods hulp had ik niet meer geleefd'

“Hierna kwam alles in een stroomversnelling. In september 2016 ging ik weg bij de psychiatrische afdeling en wilde ik op mezelf wonen. Ik heb toen een koopcontract voor mijn eigen appartement getekend, met de steun van mijn ouders. Ook zij zagen het verschil. Het heeft 5 jaar geduurd, voordat ik ging praten. En het duurde 9 jaar, voordat ik uit het diepe dal klom. Eind 2017 sloot ik mijn GGZ-traject af. Nu probeer ik om steeds beter in de samenleving te functioneren. In deze hele periode was het geloof voor mij heel moeilijk, maar regelmatig mocht ik ervaren dat er heel veel voor me gebeden werd. Pas later ben ik gaan inzien, dat het zonder Gods hulp heel anders was gegaan. Dan had ik niet meer geleefd. God gaf iedereen de kracht om te doen wat goed was. Ik word nu gelukkig van kleine dingen. De bloemen op mijn balkon, mijn hond die me aanvoelt en bijna altijd bij me is. De clou van mijn verhaal is dat je kunt herstellen en leven na seksueel misbruik. Het is mogelijk, zelfs als bijna alle hulpverleners je hebben opgegeven! Het belangrijkste is: praten.”  

Lees hier een bijzonder interview met Brigitte, die in Afrika vrouwen helpt die te maken hebben met verkrachting en oorlogsgeweld.