‘Na een verleden vol drugs, leugens en andere vreselijke dingen, bouwt ze nu aan een toekomst vol hoop’

‘Ik voel me gewoon niet serieus genomen.’

‘Ik heb het gevoel dat ik me steeds moet bewijzen.’

Zomaar twee zinnen die een moeder van onze pleegkinderen regelmatig naar mij op de app zet.

Ze werkt hard aan haar trauma’s en patronen. Soms weet ze niet hoe, maar één ding is zeker: ze wil het anders doen. Na een verleden vol drugs, leugens en andere vreselijke dingen, is ze hard bezig om een toekomst vol hoop op te bouwen. Met haar man en hun kindje. Hard werken is het. Want hoe blijf je geloven dat je kunt veranderen als je omgeving, de jeugdzorg en het systeem denken dat dat niet mogelijk is?

Hoe blijf je geloven dat je kunt veranderen als je omgeving denkt dat dat niet mogelijk is?

Ik zie haar vechten voor een kans. Geen eerlijke kans, want als moeder met zo’n verleden en al twee uithuisgeplaatste kinderen draag je een stempel die bijna niet weg te poetsen is.

Toch geloof ik in haar. Ik weet uit ervaring dat mensen kunnen veranderen, dat hoop niet zomaar verdwijnt en dat er altijd ruimte is voor een nieuw begin.

Ze ziet het zelf aan haar kinderen die bij ons wonen: patronen worden doorbroken, de opvoeding voelt anders, veilig, liefdevol. Hun rotsvaste geloof in een Vader die altijd dichtbij is, geeft hun een toekomst vol vertrouwen. Leert hun wat echte liefde is. 

En ik hoop dat deze moeder diezelfde liefde mag ontvangen. Onvoorwaardelijk. Niet omdat ze iets ‘goed’ heeft gedaan, maar simpelweg omdat ze geliefd is – nu, vandaag, juist zoals ze is.

Want als zij dat kan voelen, weet ik: de toekomst die ze bouwt, wordt sterker dan haar verleden.

• Column van een pleegmoeder: ‘Het is toch gek dat mijn mama mij niet wil zien?’

  Column van een pleegmoeder: ‘Het is toch gek dat mijn mama mij niet wil zien?’

• Column van een pleegmoeder: ‘Ik vier Moederdag met een dubbel gevoel’

  Column van een pleegmoeder: ‘Ik vier Moederdag met een dubbel gevoel’